Gisteren was het zover.......
De nieuwe fiets is binnen en de eerste trainingsminuten zitten er al op!
Zo'n fiets is duur, erg duur. Om dit te betalen heb ik een aantal dingen moeten doen:
Eerst heb ik de afgelopen jaar verschillende onderdelen via het internet opgekocht die ik wilde hebben, en dan zo goedkoop mogelijk. Mijn stuur komt uit Limburg, de stuurpen uit Engeland, en mijn remkabels uit t Midden-Oosten. Je kunt gerust zeggen: ik heb een internationale fiets!
Daarnaast heb ik ons 2e auto verkocht om de frame te kunnen betalen...... (lang verhaal, dat bespaar ik jullie... al wil ik bij deze mijn vrouw bedanken voor haar schijnbaar oneindig begrip voor mijn hobby!)
En last but not least...... ik heb mijn oude racefiets ingeruild. En daar ging het gisteren nou juist om. Die moest nog ingeleverd worden en afspraak is afspraak.
Mijn Batavus Pro Alu SL uit 2000, gekocht op 12 mei weet ik nog, heeft mij veel kilometers geschonken (ik schat ongeveer 25 a 30 duizend kilometers..... zeg maar bijna driekwart om de aarde).
5x Ronde van Vlaanderen
1x Amstel Gold Race
3x ING Tour
8x Friese Fiets Elfstedentocht
1x Jan Janssen Classic
1x Veenendaal - Veenendaal
5x Friese Elfmerentocht
3x Henk Lubberding Classic
1x Dreilendengiro
1x Le Trois Ballon
1x Alpe d'Huez, 1x Croix d' Fer, 1x Les Deux Alps
.............. to name but a few.
Ik heb weinig pech met die fiets gehad. Naast de gewone lekke banden bleef het in al de jaren bij twee gebroken spaken en evenveel gebroken kettingen (één daarvan in de eerste meters van de Croix d' Fer!).
Als je mijn gewicht hierbij bedenkt.... (zeg maar ergens in de buurt van de 100 kilo) kan je stellen dat de fiets het goed heeft gedaan. Ook zijn valpartijen mij zelden overkomen. Ik tel vier, waarbij alle vier langzame, onnozele valpartijen waren met alleen wat schaafwonden tot gevolg. Ook zelfs bij een voorwiel-klapband tijdens de afdaling van Alpe d'Huez hield de fiets zich recht, en sterk.
Maar goed...... de ontwikkelingen van je hobby gaan verder en je blijft een materiaalfreak. Je vrienden hebben ook allemaal carbon onder de kont, en dat wil jij ook.
Het was dus tijd..... de fiets moest weg.
Ik bracht hem gisteren naar de winkel, naar Meindert Fietsspecialist in Leeuwarden. Ze hadden em nog tegoed. Hij blonk en was keurig afgesteld door mij. Ook de wielen had ik opnieuw gericht en het stuur voorzien van een nieuw lintje. Ik zette hem neer, bij de ingang van de werkplaats.
Ik nam ook mijn nieuwe fiets mee om die te laten zien (die had ik zelf opgebouwd, dus had mijn fietsmannetje Peter hem nog niet gezien) en pronkte er vrolijk op los terwijl ik alle complimenten in ontvangst nam. Trots, ik voelde echt trots.
En toen zag ik mijn oude ros staan, verlaten en afgedankt bij de werkplaats. Niemand keek er naar, niemand had oog voor dit parel die mij 10 jaar lang zo veel plezier heeft gegeven. Daar stond hij, met zijn smalle, ranke buizen...... met zijn metalen crankstel, met zijn oud, versleten zadel. Ik wil nou niet zeggen dat ik nu een traantje voelde komen, of zelfs een bult in mijn keel kreeg, maar ik voelde heel even een soort leegte in mijn maag. Een beetje weemoed misschien. Wellicht heb ik hem daarom een goede opknapbeurt gegeven voordat hij ingeruild werd.
Zeg maar: Even op je zondags-best de deur uit.
Hoe blij ik ook ben met mijn nieuwe fiets, des de meer realiseer ik me hoeveel plezier mijn oude mij heeft gegeven. Wat een TOP fiets was dat!!
Afscheid nemen doet toch soms een heel klein beetje pijn, al is het maar een fiets. (niet verder vertellen hoor!)
donderdag 16 december 2010
dinsdag 7 december 2010
Hij is MOOI!! :-)
Eindelijk is het zover........ na een jaar van planning, bedenken, dromen, en constant ergens in mijn hoofd er mee bezig zijn..... is mijn nieuwe racefiets klaar!:
Voor degene (fietsfreaks) die het interessant vinden, hier een lijst van hoe de fiets is samengesteld.
Frame: Spacialized Roubaix Pro
Wielen: ZIPP 404
Crankset: SRAM RED Compact 50-34 172,5mm
Bottom Bracket: SRAM GXP
Voor Deraileur: SRAM Force
Achter Deraileur: Sram Force
Remmen: SRAM Force
Shifters: SRAM Force
Cassette: SRAM Force 12-26
Ketting: SRAM Force
Zadelpen: Specialized Carbon (met Zertz inserts)
Zadel: Selle Italia Flite GelFlow Titanium
Stuur: ZIPP Contour Carbon 42cm c.c.
Stuurpen: ZIPP 145 Carbon/Titanium 120mm
Pedalen: Speedplay Zero CrMo
Banden: Vittoria Rubino Pro
Kabels: Alligator i-Link (Rem en Schakel)
Bidonhouders: Blackburn Camber CF
Quick Release: Token Titanium
Computer: Specialized Speedzone Elite
Dat was het denk ik....... en nu wachten totdat t ijs en pekel van de weg verdwenen is.... en tot dan maar op de Tacx!
Voor degene (fietsfreaks) die het interessant vinden, hier een lijst van hoe de fiets is samengesteld.
Frame: Spacialized Roubaix Pro
Wielen: ZIPP 404
Crankset: SRAM RED Compact 50-34 172,5mm
Bottom Bracket: SRAM GXP
Voor Deraileur: SRAM Force
Achter Deraileur: Sram Force
Remmen: SRAM Force
Shifters: SRAM Force
Cassette: SRAM Force 12-26
Ketting: SRAM Force
Zadelpen: Specialized Carbon (met Zertz inserts)
Zadel: Selle Italia Flite GelFlow Titanium
Stuur: ZIPP Contour Carbon 42cm c.c.
Stuurpen: ZIPP 145 Carbon/Titanium 120mm
Pedalen: Speedplay Zero CrMo
Banden: Vittoria Rubino Pro
Kabels: Alligator i-Link (Rem en Schakel)
Bidonhouders: Blackburn Camber CF
Quick Release: Token Titanium
Computer: Specialized Speedzone Elite
Dat was het denk ik....... en nu wachten totdat t ijs en pekel van de weg verdwenen is.... en tot dan maar op de Tacx!
zondag 7 november 2010
Helm op!
Eindelijk weer eens een blog!
Het is wat met mijn blog. Soms heb ik er helemaal geen inspiratie voor, dan doe ik het gewoon niet. Soms een beetje inspiratie, en dan waag ik er een poging aan, om vervolgens na 30 minuten en evenveel woorden op te geven.
Maar soms denk ik: JA! Daar wil ik iets over kwijt!
Vandaag had ik eindelijk weer zo'n moment. En dit moment kwam denk ik een seconde of vier nadat ik met mijn hoofd tegen een schelpenpad smakte.
We (fietsmaten B en E, en ik) reden vanochtend onze winterrondjes op de mountainbike in de Groene Ster, een recreatiegebied ten oosten van Leeuwarden. We rijden hier al 10 jaar tussen oktober en februari. De andere maanden komen we er niet want dan is het een ander soort ontmoetingsplek....... if you know what I mean!
Ons rondje verandert niet veel en daarom, om het "spannend" te houden, reden wij vandaag eerst in tegengestelde richting. Leuk idee leek me dat!
We waren geen drie minuten in de Groene Ster, of ik lag op de grond. Beetje duizelig, knie open en beenstukken kapot (voor de non-wielrenners, Google "beenstukken", kijk op afbeeldingen, en je weet wat ze zijn). Het viel uiteraard allemaal wel mee, en na 30 seconden stond ik weer op en we gingen verder.
Tijdens het afzien in de bagger begon ik weer (ja, weer... wat wie fietst valt wel eens) te bedenken waarom het eigenlijk meeviel: ik had mijn helm op!
Ik geef het toe: Het "POK" geluid die je helm maakt wanneer je hoofd de grond raakt klinkt ongetwijfeld erger dan het in werkelijkheid is. Vooral denk ik doordat de helm om je eigen hoofd zit.
Maar toch...... ik moet er niet aan denken: Een schedelbasisfractuur, of erger, kan zo makkelijk vermeden worden, en toch zie je genoeg mensen op de racefiets of mountainbike zonder helm. Soms bevind ik me dan in een dilemma. Zal ik er wat van zeggen? MOET ik er wat van zeggen? Is het mijn plaats om er wat van te zeggen? Wat bemoei ik me er eigenlijk mee?
Het is tenslotte eigen keus, net als met autogordels (al is daar natuurlijk wel en wet voor).
Ik kies er in ieder geval WEL om een helm te dragen. Met fietsen ben je zo afhankelijk van externe factoren, en daarom wil ik de invloed uitoefenen, die ik KAN uitoefenen!
En nu proberen minstens elke week een blog te schrijven, en hopen dat ik niet mijn hoofd hard moet stoten om inspiratie op te doen!
maandag 30 augustus 2010
Rookie mistake!
Soms in het leven maak je het moeilijker voor jezelf dat eigenlijk nodig is.
Ik, al probeer ik het niet, ben hier soms erg goed in. Meestal in de thuis omgeving, maar soms ook daarbuiten.
Zo laatst ook, tijdens het fietsen.
Ik fiets al jaren met een paar vrienden (B, W en E) 1, soms 2 keer in de week. Zomers op de weg op de racefiets, 's winters op de mountainbike in het bos, lekker in de modder raggen!
Laatst reden we op de racefiets vanuit de woonplaats van W. Hij had een leuke route uitgezocht van een paar uren hard trappen en liet dit zien op de kaart. B en ik knikten "prima, doen we" terwijl ik ook oog had voor de lange stuk tegen de zuidwester storm in, die zich aan het ontwikkelen was. Maar goed, ik kon lekker in het wiel van B en W hangen, en dus "uit de wind zitten", dus geen probleem.
Dacht ik.
B en W hebben de hele jaar goed en sterk gefietst, dus de vormpeil was uitstekend te noemen. Ze hadden allebei recentelijk hun tijden verbeterd op de Mt. Ventoux dus de conditie is prima!
Dit alle in tegenstelling tot mijn huidige vorm. Ik ben steeds zoekend naar een beetje fietsvorm na mijn rugoperatie in April, en heb als top-prestatie de viaduct bij Folsgare bedwongen.
Enfin, dit is allemaal bekend bij B en W, en die vinden het prima als ik achteraan bungel en mocht ik een keer overnemen en op kop rijden...... hoeft niet, mag wel.
Maar deze keer..... het ging zo zwaar. De benen wilden niet, met als gevolg het hoofd ook niet. Hoe kon dit nou? Ik ben zeker niet in vorm, maar bij B en W in het wiel met eerst een stukje wind mee moest toch te doen zijn??
Zij kletsten over van alles en nog wat, en ik hijgde er vrolijk op los.
Toen reden we tegen de wind in.
PLOF!!!
Reed ik lek? Knalde een uitlaat van een passerende auto? Viel er een bom op de nabij gelegen Heerenveen?
Nee, het was het geluid van het tegelijk ontploffen van mijn benen en longen. Ik zag scheel van ellende en heb werkelijk twee uren verschrikkelijk afgezien. B en W waren genadeloos en het tempo was hoog tot 1km voor het huis van W.
Ik bolde uit, liet ze samen verder rijden en reed rustig het dorp binnen.
Hoe kon dit nou? Zijn de benen zo slecht? Wat kan ik doen om de longen beter te maken? Zal ik ooit weer kunnen meekomen met de jongens?
Ik stapte van de fiets en sleurde met een trekkende beweging de voorkant van mijn fiets omhoog, achter mijzelf aan.
Huh? Hoe kan dat nou? Dat is vreemd!
Mijn voorwiel draaide heel even vrij rond, en bleef daarna stil. Ik zette mijn fiets weer op de grond, duwde het weer naar voren en trok weer mijn stuur omhoog. De voorwiel hing vrij in de lucht, maar draaide niet.
Bij nadere inspectie bleek mijn rechter remblok tegen de velg te zitten. Ik had in alle haast vanochtend mijn voorwiel niet recht in het frame gezet, en dus ook niet gecontroleerd of ie goed zat!
Alle vragen werden plots beantwoord. Was de vorm nou zo slecht? Waren de benen voor altijd ontploft?
Nee, ik reed alleen twee uren lang met een dichtgeknepen rem!
Zelfs als je iets meer dan 10 jaar doet, maak je soms een beginners fout!
Ik, al probeer ik het niet, ben hier soms erg goed in. Meestal in de thuis omgeving, maar soms ook daarbuiten.
Zo laatst ook, tijdens het fietsen.
Ik fiets al jaren met een paar vrienden (B, W en E) 1, soms 2 keer in de week. Zomers op de weg op de racefiets, 's winters op de mountainbike in het bos, lekker in de modder raggen!
Laatst reden we op de racefiets vanuit de woonplaats van W. Hij had een leuke route uitgezocht van een paar uren hard trappen en liet dit zien op de kaart. B en ik knikten "prima, doen we" terwijl ik ook oog had voor de lange stuk tegen de zuidwester storm in, die zich aan het ontwikkelen was. Maar goed, ik kon lekker in het wiel van B en W hangen, en dus "uit de wind zitten", dus geen probleem.
Dacht ik.
B en W hebben de hele jaar goed en sterk gefietst, dus de vormpeil was uitstekend te noemen. Ze hadden allebei recentelijk hun tijden verbeterd op de Mt. Ventoux dus de conditie is prima!
Dit alle in tegenstelling tot mijn huidige vorm. Ik ben steeds zoekend naar een beetje fietsvorm na mijn rugoperatie in April, en heb als top-prestatie de viaduct bij Folsgare bedwongen.
Enfin, dit is allemaal bekend bij B en W, en die vinden het prima als ik achteraan bungel en mocht ik een keer overnemen en op kop rijden...... hoeft niet, mag wel.
Maar deze keer..... het ging zo zwaar. De benen wilden niet, met als gevolg het hoofd ook niet. Hoe kon dit nou? Ik ben zeker niet in vorm, maar bij B en W in het wiel met eerst een stukje wind mee moest toch te doen zijn??
Zij kletsten over van alles en nog wat, en ik hijgde er vrolijk op los.
Toen reden we tegen de wind in.
PLOF!!!
Reed ik lek? Knalde een uitlaat van een passerende auto? Viel er een bom op de nabij gelegen Heerenveen?
Nee, het was het geluid van het tegelijk ontploffen van mijn benen en longen. Ik zag scheel van ellende en heb werkelijk twee uren verschrikkelijk afgezien. B en W waren genadeloos en het tempo was hoog tot 1km voor het huis van W.
Ik bolde uit, liet ze samen verder rijden en reed rustig het dorp binnen.
Hoe kon dit nou? Zijn de benen zo slecht? Wat kan ik doen om de longen beter te maken? Zal ik ooit weer kunnen meekomen met de jongens?
Ik stapte van de fiets en sleurde met een trekkende beweging de voorkant van mijn fiets omhoog, achter mijzelf aan.
Huh? Hoe kan dat nou? Dat is vreemd!
Mijn voorwiel draaide heel even vrij rond, en bleef daarna stil. Ik zette mijn fiets weer op de grond, duwde het weer naar voren en trok weer mijn stuur omhoog. De voorwiel hing vrij in de lucht, maar draaide niet.
Bij nadere inspectie bleek mijn rechter remblok tegen de velg te zitten. Ik had in alle haast vanochtend mijn voorwiel niet recht in het frame gezet, en dus ook niet gecontroleerd of ie goed zat!
Alle vragen werden plots beantwoord. Was de vorm nou zo slecht? Waren de benen voor altijd ontploft?
Nee, ik reed alleen twee uren lang met een dichtgeknepen rem!
Zelfs als je iets meer dan 10 jaar doet, maak je soms een beginners fout!
woensdag 18 augustus 2010
Ampelmännchen
Ik heb het zo goed!
Vriendin M zegt tegen me:
"Laten we ergens heen gaan voor je verjaardag, lekker met zijn 2en....... Wat dacht je van Berlijn?"
Nou ja, daar hoef je mij niet lang voor over te halen, dus zo gezegd, zo gedaan.
Afgelopen weekend was het zover, en we gingen naar Berlijn. Op de heenweg zijn we ongeveer halverwege gestopt in Braunschweich om daar te overnachten en vervolgens lekker op tijd op de vrijdag in Berlijn te zijn.
Goed plan....... Braunschweich was een leuke stad om te bezoeken, en we waren de volgende dag voor 12u in Berlijn. De aankomst was een ervaring op zich. We hadden de TomTom mee, en toch reed ik verkeerd toen we Berlijn binnenreden. In Duitsland heb je namelijk soms twee afslagen in een, en juist bij die afslag lette ik even niet op, en jahoor...... verkeerd!
Dwars door het centrum van Berlijn...... letterlijk!
We reden over de Strasse des 17 juni, voor de Brandenburger Tur, langs de Tiergarten over Unter den Linden en vervolgens langs Alexanderplatz naar ons hotel. Een hele ervaring!
We zijn drie dagen in Berlijn gebleven, en hebben vooral erg de toerist uitgehangen, en zijn met de bus EN de fiets door de stad getrokken.
Ik heb me vooral verwonderd over de geschiedenis van de stad. Ik bedoel, de hoofdlijnen weet je wel, maar als je daar bent, en je ziet en hoort wat er in het verleden allemaal gaande was, dan ben je even stil, en denk je even na.
Een gids liet ons een van de weinige stukjes muur nog zien. Deze was ongeveer 150m lang, en rondom beschermd door een hek, om te voorkomen dat souvenirjagers een stukje muur thuis wilden hebben. De muur zat vol gaten, dus er waren honderden hun voor geweest.
Dit werd (wellicht terecht) door de gids omschreven als "waarschijnlijk een van de grootste ironieën van de 21e eeuw", namelijk dat de Berlijnse Muur beschermd moet worden om te voorkomen dan ie valt (!!).
De Oost- en West-Duitsers wilden na de val van de muur in 1989 het liefst zo veel mogelijk herinneringen van de communisme van het oosten laten verdwijnen.
Behalve de Ampelmännchen!
Dit zijn de ouderwetse, en toch vrolijk uitziende oversteek-poppetjes die je tegenwoordig bij zowat elk verkeerslicht in Berlijn tegenkomt. Deze werd in 1961 ontworpen door Karl Peglau, een Duitse verkeerspsycholoog, en werd vooral beroemd toen hij gebruikt werd als tekenfilmfiguurtje voor verkeersveiligheid promotiefilmpjes op Oost-Duitse scholen.
Na de val van de muur wilde de regering alle lichten verwijderen en vervangen door de standaard, Europese model (dezelfde vorm als de rood en groen mannetjes hier in Nederland). Echter, omdat Ampelmän ondertussen zo geliefd was in (oost) Berlijn, kwam er een, zij het wat vriendelijker, opstand en werden de Ampelmännchen bespaard.
Sterker nog; ze werden ook willekeurig door voormalig West-Berlijn verspreid, zodat je tegenwoordig in ieder geval niet meer aan de verkeerslichten kunt zien of je nou in het oude westen, of oosten bent!
Toch een beetje van het oosten bewaren dus!
En ja dames, ook Ampelmännchen gaan met de tijd mee, want tegenwoordig heb je ook:
Ampelmädchen!
zondag 8 augustus 2010
De snoepwinkel van Surhuisterveen
We lezen dinsdag 3 augustus 2010 en we zijn in Surhuisterveen, Friesland.
Waarom zijn we hier (of all places)??
Nou, vandaag is de Profronde van Surhuisterveen! De Na-Tour criterium!
Dat is een wieler "wedstrijd" van ontelbare ronden door het centrum van het dorp. De renners komen werkelijk 'tig' keer langs en het publiek geniet volop (al kijken de meesten niet zozeer naar het wielrennen, maar meer naar hun half volle bierglazen).
Vreemd in mijn ogen, want de renners zijn niet de minsten: denk aan Andy Schlek (2e TDF 2010), Ivan Basso (winnar Giro 2010), Robert Gesink (6e TDF 2010) om een paar te noemen.
Ja dames en heren..... ik bevind me in de grotste snoepwinkel van de wereld! Het is een jaar of zes geleden dat ik hier was geweest en elk jaar zei ik:
"Ja, kan niet, want.............. Volgend jaar ben ik erbij!" (bij de puntjes kan je zaken invullen als verhuizen, verbouwen, zwangere vrouw, regen, geen zin, zelf fietsen, niemand wil mee, werken..... nou ja, je snapt t wel denk ik).
Nou, nu ben ik er wél bij. Ik kijk en loop langaam rondjes om het parcours. Ik kijk elke ronde aandachtig naar de renners en droom lekker weg over hoe het moet zijn daar te mogen fietsen. Je kunt ze bijna aanraken! Ik kan zo genieten van al het mooie materiaal wat voorbij raast. Makkelijk halen sommige fietsen (zeker die van Milram) de tien mille. Per stuk!
Ook kijk ik naar de renners...... de ranke lijven, smal, ingevallen kopjes, en de mooi gesoineerde benen.
Wat zullen ze allemaal helden-verhalen hebben over afzien en de geheimen van het peleton!
Heerlijk om daar te zijn! En ik hoop dat ze ook van mijn aanmoedigingen genieten, en van de duizenden anderen om mij heen.
Hoe anders zou het geweest zijn eerder op de dag? Toen de dames hun rondjes om de kerk (winkelplein) reden. Ik wilde er heel graag heen, maar kon helaas niet. Te vroeg op de dag, en ik was niet van plan mijn zoontje daar helemaal heen te slepen.
Ik heb achteraf gehoord dat de dames mochten rekenen op een man of honderd langs het parcours.
Honderd!?!
Dit geeft gelijk de pijnlijke realiteit aan van de verhoudingen tussen het mannen- en het vrouwenwielrennen. Waarom zou dat zijn?
Zien de vrouwen minder af? Hebben ze minder helden-verhalen? Minder peletongeheimen?
Moeten ze er misschien minder voor laten? Zijn de opofferingen van hun partners wellicht minder dan de vrouwen van de mannelijkke profs?
Ik denk het niet.
Er zijn een paar vrouwlijke wielrenners op Twitter die ik volg. De bekendste is Marianne Vos, maar ook minder bekenden zoals Josien Wingerden en Marijn de Vries volg ik graag.
De laatstgenoemde is een (wieler)verhaal apart! Ze is redactrice bij Holland Sport, ze schrijft een leuke blog (http://www.marijndevries.nl/) en wilde bij wijze van experiment kijken of ze op haar 30e nog Top-Sporter kon worden. (!!)
Een paar jaar later, met een dosis talent, veel hard werken, opofferingen en vast ergens een beetje geluk, is ze volwaardig lid van de Internationale Dameswielerploeg Leontien.nl (ja, inderdaad, van Leontien van Moorsel). Super verhaal vind ik dat!
Maar goed, ik loop om het parcours heen, kijkend naar de rondtollende benen van o.a. Andy Schlek, en wie loopt volledig annoniem door het publiek mij tegemoet?
Ja, Marijn de Vries!
Ik zeg (tegen mijzelf, maar eigenlijk uit verbazing veel en veel te hard):
"Hé!.... Marijn!"
Oeps.... aan haar verschrikte blik te zien was dat meer dan tegen mijzelf praten.......
Het besef dat ik in gevar was erg popie-jopie over te komen (Marijn kent mij dus niet, en ik haar alleen van TV c.q. Internet) heb ik mij haastig voorgesteld en uitgelegd dat ik haar volgde via Twitter, haar had gezien op De Avond Etappe en Vive le Velo en...... nou ja... gewoon benieuwd was hoe het met haar ging.
Wat volgde was een kort, maar erg leuk gesprek over fietsen en vooral over haar "fietsleven".
Ik had honderd vragen kunnen stellen, want een top-sporter kom je niet elke dag tegen, en zeker niet ééntje van ongeveer hetzelfde leeftijd met zo'n onwaarschijnlijk verhaal, en helemaal niet iemand die ook vijf minuten de tijd neemt om met een wildvreemde te praten.
Ik zei echter na vijf minuten, meer uit bescheiden verlegenheid (je voelt je toch bezward op één of ander manier) dat ik verder ging lopen, naar de koers kijken, en wenste haar oprecht gemeend het aller beste.
Ik twitterde snel daarna dat ik net een gesprek had met een leuk, spontane mens, en dat was ook zo. Maar wat ik eigenlijk nog véél leuker vond, is dat ik later op de avond, als je alles van de dag in je hoofd terugspoelt en opnieuw beklijkt, tot het besef kwam dat we allebei rondliepen in dezelfde snoepwinkel van Surhuisterveen, en we waren allebei zo blij als kinderen daar in die winkel te mogen zijn.
Het is heerlijk om mensen te zien blij zijn van de kansen die ze hebben gekregen, en ook gedurfd hebben te nemen.
Het verschil tussen Marijn en ik?
Ik ben een klant die af en toe in de snoepwinkel mag komen.
Zij werkt daar, en is er dankbaar voor ook. En dat vind ik mooi.
Carpé Diem Marijn! Het is je gegund!
Waarom zijn we hier (of all places)??
Nou, vandaag is de Profronde van Surhuisterveen! De Na-Tour criterium!
Dat is een wieler "wedstrijd" van ontelbare ronden door het centrum van het dorp. De renners komen werkelijk 'tig' keer langs en het publiek geniet volop (al kijken de meesten niet zozeer naar het wielrennen, maar meer naar hun half volle bierglazen).
Vreemd in mijn ogen, want de renners zijn niet de minsten: denk aan Andy Schlek (2e TDF 2010), Ivan Basso (winnar Giro 2010), Robert Gesink (6e TDF 2010) om een paar te noemen.
Ja dames en heren..... ik bevind me in de grotste snoepwinkel van de wereld! Het is een jaar of zes geleden dat ik hier was geweest en elk jaar zei ik:
"Ja, kan niet, want.............. Volgend jaar ben ik erbij!" (bij de puntjes kan je zaken invullen als verhuizen, verbouwen, zwangere vrouw, regen, geen zin, zelf fietsen, niemand wil mee, werken..... nou ja, je snapt t wel denk ik).
Nou, nu ben ik er wél bij. Ik kijk en loop langaam rondjes om het parcours. Ik kijk elke ronde aandachtig naar de renners en droom lekker weg over hoe het moet zijn daar te mogen fietsen. Je kunt ze bijna aanraken! Ik kan zo genieten van al het mooie materiaal wat voorbij raast. Makkelijk halen sommige fietsen (zeker die van Milram) de tien mille. Per stuk!
Ook kijk ik naar de renners...... de ranke lijven, smal, ingevallen kopjes, en de mooi gesoineerde benen.
Wat zullen ze allemaal helden-verhalen hebben over afzien en de geheimen van het peleton!
Heerlijk om daar te zijn! En ik hoop dat ze ook van mijn aanmoedigingen genieten, en van de duizenden anderen om mij heen.
Hoe anders zou het geweest zijn eerder op de dag? Toen de dames hun rondjes om de kerk (winkelplein) reden. Ik wilde er heel graag heen, maar kon helaas niet. Te vroeg op de dag, en ik was niet van plan mijn zoontje daar helemaal heen te slepen.
Ik heb achteraf gehoord dat de dames mochten rekenen op een man of honderd langs het parcours.
Honderd!?!
Dit geeft gelijk de pijnlijke realiteit aan van de verhoudingen tussen het mannen- en het vrouwenwielrennen. Waarom zou dat zijn?
Zien de vrouwen minder af? Hebben ze minder helden-verhalen? Minder peletongeheimen?
Moeten ze er misschien minder voor laten? Zijn de opofferingen van hun partners wellicht minder dan de vrouwen van de mannelijkke profs?
Ik denk het niet.
Er zijn een paar vrouwlijke wielrenners op Twitter die ik volg. De bekendste is Marianne Vos, maar ook minder bekenden zoals Josien Wingerden en Marijn de Vries volg ik graag.
De laatstgenoemde is een (wieler)verhaal apart! Ze is redactrice bij Holland Sport, ze schrijft een leuke blog (http://www.marijndevries.nl/) en wilde bij wijze van experiment kijken of ze op haar 30e nog Top-Sporter kon worden. (!!)
Een paar jaar later, met een dosis talent, veel hard werken, opofferingen en vast ergens een beetje geluk, is ze volwaardig lid van de Internationale Dameswielerploeg Leontien.nl (ja, inderdaad, van Leontien van Moorsel). Super verhaal vind ik dat!
Maar goed, ik loop om het parcours heen, kijkend naar de rondtollende benen van o.a. Andy Schlek, en wie loopt volledig annoniem door het publiek mij tegemoet?
Ja, Marijn de Vries!
Ik zeg (tegen mijzelf, maar eigenlijk uit verbazing veel en veel te hard):
"Hé!.... Marijn!"
Oeps.... aan haar verschrikte blik te zien was dat meer dan tegen mijzelf praten.......
Het besef dat ik in gevar was erg popie-jopie over te komen (Marijn kent mij dus niet, en ik haar alleen van TV c.q. Internet) heb ik mij haastig voorgesteld en uitgelegd dat ik haar volgde via Twitter, haar had gezien op De Avond Etappe en Vive le Velo en...... nou ja... gewoon benieuwd was hoe het met haar ging.
Wat volgde was een kort, maar erg leuk gesprek over fietsen en vooral over haar "fietsleven".
Ik had honderd vragen kunnen stellen, want een top-sporter kom je niet elke dag tegen, en zeker niet ééntje van ongeveer hetzelfde leeftijd met zo'n onwaarschijnlijk verhaal, en helemaal niet iemand die ook vijf minuten de tijd neemt om met een wildvreemde te praten.
Ik zei echter na vijf minuten, meer uit bescheiden verlegenheid (je voelt je toch bezward op één of ander manier) dat ik verder ging lopen, naar de koers kijken, en wenste haar oprecht gemeend het aller beste.
Ik twitterde snel daarna dat ik net een gesprek had met een leuk, spontane mens, en dat was ook zo. Maar wat ik eigenlijk nog véél leuker vond, is dat ik later op de avond, als je alles van de dag in je hoofd terugspoelt en opnieuw beklijkt, tot het besef kwam dat we allebei rondliepen in dezelfde snoepwinkel van Surhuisterveen, en we waren allebei zo blij als kinderen daar in die winkel te mogen zijn.
Het is heerlijk om mensen te zien blij zijn van de kansen die ze hebben gekregen, en ook gedurfd hebben te nemen.
Het verschil tussen Marijn en ik?
Ik ben een klant die af en toe in de snoepwinkel mag komen.
Zij werkt daar, en is er dankbaar voor ook. En dat vind ik mooi.
Carpé Diem Marijn! Het is je gegund!
woensdag 4 augustus 2010
De zomer is al voorbij!
Het is "maar" 4 augustus, ik heb nog een klein vakantie tegoed (lekker naar Berlijn voor mijn verjaardag!!), en toch is de zomer zowat voorbij!
"Doe even normaal!"
"Kom op zeg, we zijn net begonnen!"
"Twee regendagen en je doet al zo pessimistisch?"
Ik hoor het mensen zeggen.... en nee! Ik ben niet pessimistisch! Ik vind het juist prima zo!
Wat hebben we allemaal beleefd deze zomer? Wat heb IK allemaal beleefd?
Nou, het begon allemaal met de WK. Na een langzame start kwam die lekker op gang, en ondanks alle negatieve reacties over de finale, heb ik echt genoten. Wellicht niet helemaal van het spel zelf, maar meer de momenten dat het de familie weer bij elkaar bracht. Lekker samen zijn en allemaal juichen voor hetzelfde "doel". (Behalve mijn tante "T" in Canada, die door onverklaarbare redenen voor Spanje was...... tja....... aangetrouwd moet je maar denken!).
Daarna kwam de Tour (de France... voor de niet-kenners). Dit is een verhaal apart, want normaal gesproken leef ik helemaal naar de Tour toe, en is het mijn hoogtepunt van het sportieve jaar. Dit jaar was anders. Wellicht kwam het door de WK, of misschien wist ik ergens dat de strijd tussen Schlek en Contador niet zo boeiend zou zijn als de luttele 39 seconden verschil doet vermoeden. Achteraf viel de Tour ook tegen. Misschien doordat The Boss (wederom voor de niet-kenners: Lance Armstrong) het niet waar kon maken, of wellicht omdat Fabian Cancellara (ze noemen hem niet voor niets Spartacus) de Ardennen etappe eigenhandig stillegde omdat er een aantal renners op de grond lagen.
(Ik moet tussendoor iets kwijt...... WAT EEN BULLSHIT!!!! Je tegenstanders liggen op de grond en jij gaat stoppen???? What the f*&k is that all about??? Gaat Michael Schumacher de F1 stilzetten omdat Massa een lekker band heeft??
Later in de bergen krijgt Contador een wereld van verwijt over zich heen omdat hij doorrijdt nadat Andy Schlek pech krijgt met zijn ketting. Waar hebben we het over? Vallen hoort er nou eenmaal bij. Materiaal pech ook........ Arrrggghhhh!! Pikant detail: Contador boekte 39sec winst die dag, en won uiteindelijk de tour met hetzelfde verschil!
Enfin, de Tour viel wat tegen, volgend jaar beter.
Ondertussen heb ik na maanden rug-ellende, operatie en revalidatie weer werk gevonden en ben hiermee erg gelukkig. Ik heb een leuke job gevonden in het begeleiden van verstandelijk beperkten met autisme, in een omgeving die tot nu toe goed bij me past. En bovendien, ik voel me weer een beetje onderdeel van de maatschappij. Niks gedwongen thuiszitten en revalideren!
Lekker d'r uit!
Dus ja..... de zomer komt langzaam ten einde, en dat vind ik best! Ik heb wat regelmaat nodig. M is weer aan het werk, de twee oudste kids zijn bij Papa vakantie aan het vieren en gaan daarna weer naar school, en ik heb weer mijn dinsdag en woensdag thuis met Ryken.
Regelmaat vind ik fijn........ en bij deze beloofd, nu de zomer (bijna) voorbij is, om lekker regelmatig weer te gaan bloggen!
"Doe even normaal!"
"Kom op zeg, we zijn net begonnen!"
"Twee regendagen en je doet al zo pessimistisch?"
Ik hoor het mensen zeggen.... en nee! Ik ben niet pessimistisch! Ik vind het juist prima zo!
Wat hebben we allemaal beleefd deze zomer? Wat heb IK allemaal beleefd?
Nou, het begon allemaal met de WK. Na een langzame start kwam die lekker op gang, en ondanks alle negatieve reacties over de finale, heb ik echt genoten. Wellicht niet helemaal van het spel zelf, maar meer de momenten dat het de familie weer bij elkaar bracht. Lekker samen zijn en allemaal juichen voor hetzelfde "doel". (Behalve mijn tante "T" in Canada, die door onverklaarbare redenen voor Spanje was...... tja....... aangetrouwd moet je maar denken!).
Daarna kwam de Tour (de France... voor de niet-kenners). Dit is een verhaal apart, want normaal gesproken leef ik helemaal naar de Tour toe, en is het mijn hoogtepunt van het sportieve jaar. Dit jaar was anders. Wellicht kwam het door de WK, of misschien wist ik ergens dat de strijd tussen Schlek en Contador niet zo boeiend zou zijn als de luttele 39 seconden verschil doet vermoeden. Achteraf viel de Tour ook tegen. Misschien doordat The Boss (wederom voor de niet-kenners: Lance Armstrong) het niet waar kon maken, of wellicht omdat Fabian Cancellara (ze noemen hem niet voor niets Spartacus) de Ardennen etappe eigenhandig stillegde omdat er een aantal renners op de grond lagen.
(Ik moet tussendoor iets kwijt...... WAT EEN BULLSHIT!!!! Je tegenstanders liggen op de grond en jij gaat stoppen???? What the f*&k is that all about??? Gaat Michael Schumacher de F1 stilzetten omdat Massa een lekker band heeft??
Later in de bergen krijgt Contador een wereld van verwijt over zich heen omdat hij doorrijdt nadat Andy Schlek pech krijgt met zijn ketting. Waar hebben we het over? Vallen hoort er nou eenmaal bij. Materiaal pech ook........ Arrrggghhhh!! Pikant detail: Contador boekte 39sec winst die dag, en won uiteindelijk de tour met hetzelfde verschil!
Enfin, de Tour viel wat tegen, volgend jaar beter.
Ondertussen heb ik na maanden rug-ellende, operatie en revalidatie weer werk gevonden en ben hiermee erg gelukkig. Ik heb een leuke job gevonden in het begeleiden van verstandelijk beperkten met autisme, in een omgeving die tot nu toe goed bij me past. En bovendien, ik voel me weer een beetje onderdeel van de maatschappij. Niks gedwongen thuiszitten en revalideren!
Lekker d'r uit!
Dus ja..... de zomer komt langzaam ten einde, en dat vind ik best! Ik heb wat regelmaat nodig. M is weer aan het werk, de twee oudste kids zijn bij Papa vakantie aan het vieren en gaan daarna weer naar school, en ik heb weer mijn dinsdag en woensdag thuis met Ryken.
Regelmaat vind ik fijn........ en bij deze beloofd, nu de zomer (bijna) voorbij is, om lekker regelmatig weer te gaan bloggen!
maandag 14 juni 2010
LEVE DE VUVUZELA
Wat heb ik gisteren toch genoten!
Ik ben gezellig bij mijn vader geweest om, samen met mijn zoon en mijn zus, voetbal te kijken. Nederland tegen Denemarken, eerste wedstrijd voor Oranje tijdens het WK van 2010 in Zuid Afrika. Mijn zoon is maar 8 maanden oud, dus krijgt er weinig van mee, maar toch...... het is een begin van een "oranje-carriere!"
Het deed me denken aan toen ik klein was in Canada. Gezellig met Dad en Pake kijken naar de Toronto Maple Leafs.
"YEEAAAHHHHHH!!!!!!!" als er gescoord werd door de Leafs.
"Ahhh man, no way" als er gescoord werd door de tegenstander"
Mijn grootouders waren strenggelovig, en ik was ongeveer vijf. Dat zorgde ervoor dat mijn vader zich regelmatig moest inhouden wat aanmoedigen (lees: vloeken) betreft.
Maar goed, heerlijk genoten dus van de wedstrijd, het resultaat en vooral van het samenzijn met mijn familie.
Waar ik ook eerlijk gezegd van heb genoten, is de sfeer die je door de televisie voelt van het publiek daar in Afrika. Iedereen is nog vrolijker dan de ander en er komt een overload aan bonte kleuren door je scherm je woonkamer binnen. Dit, het gezoem van de vuvuzela's, en een beetje inlevingsvermogen zorgt ervoor dat je haast zelf op de tribune zit. Super!
En wat lees ik op Twitter? Wat zie ik op het Journaal? Wat staat in de kranten? Wat hoor ik (erg) veel om mij heen??
"Wat een rot geluid! Die stomme toeters"
"Ik kijk TV met het geluid uit hoor, stomme herrie"
"Als het zo doorgaat kijk ik niet eens meer hoor"
Wat een flawekul! Wat een onvermogen om iets 'anders' te kunnen appreciëren.
Het is toch mooi om te zien en te horen hoe iedereen daar uit hun dak gaat?
We zien toch elke dag rapportages op de televisie van de "andere kant" van het WK. De township's, de criminaliteit, de steeds aanwezige apartheid.
Deze dingen moeten zeker niet genegeerd worden, en wellicht daarom moeten we de enthousiasme van het Zuid Afrikaanse volk des de meer waarderen.
Er moet altijd een zondebok zijn. Neem de financiële crisis bijvoorbeeld. Hoe vaak hoor je:
"Eindelijk is die Jan Peter Bak-ellende vertrokken!"
"Bedankt Jan Peter, lekkere puinhoop laat je ons achter!"
Of je voor of tegen de CDA bent doet er niet toe, maar ga dezelfde mensen vragen:
"Wat is dan de bijdrage van de premier aan de financiële crisis?" en negen van de tien "kenners" kijken je dan aan, beetje verdwaasd, lachen een beetje en zeggen vervolgens iets wat qua inhoud beter op de basisschool thuishoort.
Ik denk dat dit, uitzonderingen daargelaten, de gemiddelde Nederlander typeert. Die moet altijd iets te klagen hebben en kletsen makkelijk mee. Dan hoef je zelf niet na te denken en een mening te vormen. Het is in die zin nooit goed.
De tolerantie is verbazingwekkend ver te zoeken in dit land. Het vermogen om van iets nieuws te kunnen genieten wordt teniet gedaan door de perceptie dat alle nieuwe dingen een bedreiging vormen op de norm die we allemaal gewend zijn.
Dus ik zeg tegen de vrolijke, feestvierende mensen in Afrika die het veel slechter hebben dan wij, maar ook tegen de door de crisis getroffen ondernemer, en vooral in het bijzonder tegen de moslima's die van mij met hoofddoek in het gemeentehuis mogen werken:
Lekker hard blazen op die Vuvuzela's........ heerlijk geluid!!
TTTTTOOOOOOOEEEEEETTTTTTTTTTTT!!!!!!!!!!!!
vrijdag 21 mei 2010
Kale benen!
Het was vandaag de ultieme test! Ik mocht van de fysio de volgende stap nemen! De hometrainertest was geslaagd en ik mocht verder. Fietsen op de racefiets op de weg.
Als ik het zegt klinkt het eigenlijk belachelijk. Ik bedoel, wat is er nou zo bijzonder aan het "op de weg" fietsen.
Nou, het is mijn hobby. Fietsen. Wielrennen. Soms alleen met je eigen afzien, ver weg in gedachten. Maar ook soms met je vrienden, gezellig kletsen over de afgelopen week. Of tien keer doodgaan, kop over kop tegen de wind in.
En ik mag weer, al moet ik voorzichtig beginnen, voor het eerst in vijf maanden mijn geliefde hobby weer uitoefenen!
Wat ook bij mijn hobby "hoort" is het scheren van de benen. Dit leidt, zoals je kunt voorstellen, soms tot rare blikken of vraagtekens bij mensen in mijn omgeving.
De volgende vraag heb ik meer dan één keer gesteld gekregen:
Ryk...... waarom scheer jij je benen eigenlijk?
De reden daarvan is niet zo één-twee-drie uit te leggen en die vraag wordt vaak vervolgd door het volgende:
Ga je dan sneller of zo?
Nou indirect misschien wel, maar niet om de reden dat mensen denken.
Je bent namelijk juist MINDER aerodynamisch met geschoren benen. Om een heel ingewikkeld verhaal kort en hopelijk duidelijk te maken, het volgende:
Als een object een ruwe oppervlakte heeft gaat hij sneller door de lucht dan éénzelfde object met een gladde oppervlak. De luchtstroom over het object wordt dusdanig verstoord bij een ruwe oppervlak...... bla bla bla......
(Denk aan een golfbal..... die is ook niet glad. Waarom? Dan zou hij minder ver vliegen)
Dus, met gladde benen ga je minder snel dan met harige benen!
Waarom doen wielrenners het dan??
Nou, zij worden (soms dagelijks) gemasseerd, en dit gaat nou éénmaal beter met gladde benen. Een bijkomende voordeel is dat de bij een valpartij opgelopen verwondingen beter helen doordat er geen haar in de wond komt/zit.
Waarom doe jij het dan? Jij bent geen wielrenner, en je benen worden dus niet zo vaak gemasseerd!
Nou, dit klopt, en ik kan het niet ontkennen.
Maar dit is nou precies wat ik bedoelde toen ik zei dat je wellicht "indirect" toch sneller gaat met kale benen.
Als fanatieke fietser (althans zo beleef ik het) is het fijn om te weten dat je benen er goed uitzien. In mijn geval zijn het de enige delen van mijn lichaam waar weinig vet op zit. De spieren zijn duidelijk zichtbaar na 10 jaar op de smalle zadel, en ze komen mooi tot hun recht als ze glad en ingeölied zijn. Het klinkt ijdel, en dat is het misschien ook. Vreemd, want ik ben beslist niet ijdel. Alleen hiermee.
Als de benen er goed uitzien, zijn ze sterk. Als je dat gedachte kan vasthouden tijdens het fietsen, ben je mentaal sterk, en daardoor zijn de benen ook sterk....... (wellicht begin je hier een patroon te zien.....)
Het is dus een mentale kwestie, en is eigenlijk ook best logisch. Dit soort mentale "voordelen" kom je vaker tegen in je dagelijks leven. Ik bedoel, je gaat toch normaal gesproken niet in een trainingspak naar een sollicitatiegesprek? Afgezien van het feit dat je niet serieus wordt genomen door het vuurpeloton aan de andere kant van de tafel, je zit dan ook niet lekker in je vel. Je voelt je niet op je gemak. Het klopt gewoon niet. Ik bedoel, geef nou toe. Al ben je een sloddervos of niet, je auto rijdt het lekkerst als is net van binnen schoongemaakt is en lekker ruikt? De motor is hetzelfde hoor, alleen je beleving is anders.
En daar gaat het om! Je beleving, en het realiseren dat je hoofd ERG sterk kan zijn!
Dus, wat deed ik nadat ik terugkwam van mijn rondje fietsen vanmiddag?
Juist....... in sprong in bad, pakte een scheermes en mijn "Body Groomer" en ging aan de slag!
Als ik het zegt klinkt het eigenlijk belachelijk. Ik bedoel, wat is er nou zo bijzonder aan het "op de weg" fietsen.
Nou, het is mijn hobby. Fietsen. Wielrennen. Soms alleen met je eigen afzien, ver weg in gedachten. Maar ook soms met je vrienden, gezellig kletsen over de afgelopen week. Of tien keer doodgaan, kop over kop tegen de wind in.
En ik mag weer, al moet ik voorzichtig beginnen, voor het eerst in vijf maanden mijn geliefde hobby weer uitoefenen!
Wat ook bij mijn hobby "hoort" is het scheren van de benen. Dit leidt, zoals je kunt voorstellen, soms tot rare blikken of vraagtekens bij mensen in mijn omgeving.
De volgende vraag heb ik meer dan één keer gesteld gekregen:
Ryk...... waarom scheer jij je benen eigenlijk?
De reden daarvan is niet zo één-twee-drie uit te leggen en die vraag wordt vaak vervolgd door het volgende:
Ga je dan sneller of zo?
Nou indirect misschien wel, maar niet om de reden dat mensen denken.
Je bent namelijk juist MINDER aerodynamisch met geschoren benen. Om een heel ingewikkeld verhaal kort en hopelijk duidelijk te maken, het volgende:
Als een object een ruwe oppervlakte heeft gaat hij sneller door de lucht dan éénzelfde object met een gladde oppervlak. De luchtstroom over het object wordt dusdanig verstoord bij een ruwe oppervlak...... bla bla bla......
(Denk aan een golfbal..... die is ook niet glad. Waarom? Dan zou hij minder ver vliegen)
Dus, met gladde benen ga je minder snel dan met harige benen!
Waarom doen wielrenners het dan??
Nou, zij worden (soms dagelijks) gemasseerd, en dit gaat nou éénmaal beter met gladde benen. Een bijkomende voordeel is dat de bij een valpartij opgelopen verwondingen beter helen doordat er geen haar in de wond komt/zit.
Waarom doe jij het dan? Jij bent geen wielrenner, en je benen worden dus niet zo vaak gemasseerd!
Nou, dit klopt, en ik kan het niet ontkennen.
Maar dit is nou precies wat ik bedoelde toen ik zei dat je wellicht "indirect" toch sneller gaat met kale benen.
Als fanatieke fietser (althans zo beleef ik het) is het fijn om te weten dat je benen er goed uitzien. In mijn geval zijn het de enige delen van mijn lichaam waar weinig vet op zit. De spieren zijn duidelijk zichtbaar na 10 jaar op de smalle zadel, en ze komen mooi tot hun recht als ze glad en ingeölied zijn. Het klinkt ijdel, en dat is het misschien ook. Vreemd, want ik ben beslist niet ijdel. Alleen hiermee.
Als de benen er goed uitzien, zijn ze sterk. Als je dat gedachte kan vasthouden tijdens het fietsen, ben je mentaal sterk, en daardoor zijn de benen ook sterk....... (wellicht begin je hier een patroon te zien.....)
Het is dus een mentale kwestie, en is eigenlijk ook best logisch. Dit soort mentale "voordelen" kom je vaker tegen in je dagelijks leven. Ik bedoel, je gaat toch normaal gesproken niet in een trainingspak naar een sollicitatiegesprek? Afgezien van het feit dat je niet serieus wordt genomen door het vuurpeloton aan de andere kant van de tafel, je zit dan ook niet lekker in je vel. Je voelt je niet op je gemak. Het klopt gewoon niet. Ik bedoel, geef nou toe. Al ben je een sloddervos of niet, je auto rijdt het lekkerst als is net van binnen schoongemaakt is en lekker ruikt? De motor is hetzelfde hoor, alleen je beleving is anders.
En daar gaat het om! Je beleving, en het realiseren dat je hoofd ERG sterk kan zijn!
Dus, wat deed ik nadat ik terugkwam van mijn rondje fietsen vanmiddag?
Juist....... in sprong in bad, pakte een scheermes en mijn "Body Groomer" en ging aan de slag!
maandag 17 mei 2010
Het gaat beginnen!!!
EINDELIJK!!!!! Ik mag weer!!
Zondag 13 december 2009 zat ik voor het laatst op de fiets. Mountainbiken in de Groene Ster in Leeuwarden. Een onfortuinlijke dag.......
Maat B had samen met maat E een voorsprong op mij van ongeveer 150m. Juist uitgerekend op zowat het enige stukje parcours waar je meer dan 150m in een rechte lijn fietst, zie ik ze allebei tuimelen. E gleed uit op een houten brug en B vloog over hem heen. Mijn eerste reactie was "Lekker mannen..... we zagen in de eerste ronde al dat het daar glad was, en toch gaan jullie onderuit!!" Alleen maat B bleef op de grond, zittend welles waar, maar toch......
Hij hield zijn rechterarm wat stijfjes tegen zijn lichaam, en zijn schouder hing wat naar beneden.
De fietser onder ons weten nu genoeg. Gebroken sleutelbeen.
Ambulance bellen. B stapt in en wordt afgevoerd. E fietst gelijk naar huis (andere kant op dan ik), en ik fiets de andere kant op met de fiets van B in de hand naast me.
Een halve week later kregen we de eerste sneeuw van afgelopen winter, en de dag daarna kreeg ik weer last van mijn rug wat uiteindelijk in een hernia-operatie eindigde.
Hoe het kwam? Wie weet. Sneeuw scheppen? Zo scheef op de fiets zitten met een 2e fiets aan de hand? Pech? Erfelijkheid?
Doet er eigenlijk niet meer toe, want vanaf vandaag doe ik weer mee!! De fysio zegt, nu we zes weken verder zijn na mijn operatie, dat ik rustig op de TACX mag gaan trainen. Niet lang, en niet intensief, maar toch.......
"Wanneer mag ik dan hardlopen, en mountainbiken?" was mijn tweede reactie (mijn eerste was een kort, euforische kreet).
"Nou Ryk, dat nu nog even niet, begin hiermee en kijk hoe je lichaam hierop reageert"
OK! Prima! Mij hoor je niet klagen........ ik mag weer!!!
Zondag 13 december 2009 zat ik voor het laatst op de fiets. Mountainbiken in de Groene Ster in Leeuwarden. Een onfortuinlijke dag.......
Maat B had samen met maat E een voorsprong op mij van ongeveer 150m. Juist uitgerekend op zowat het enige stukje parcours waar je meer dan 150m in een rechte lijn fietst, zie ik ze allebei tuimelen. E gleed uit op een houten brug en B vloog over hem heen. Mijn eerste reactie was "Lekker mannen..... we zagen in de eerste ronde al dat het daar glad was, en toch gaan jullie onderuit!!" Alleen maat B bleef op de grond, zittend welles waar, maar toch......
Hij hield zijn rechterarm wat stijfjes tegen zijn lichaam, en zijn schouder hing wat naar beneden.
De fietser onder ons weten nu genoeg. Gebroken sleutelbeen.
Ambulance bellen. B stapt in en wordt afgevoerd. E fietst gelijk naar huis (andere kant op dan ik), en ik fiets de andere kant op met de fiets van B in de hand naast me.
Een halve week later kregen we de eerste sneeuw van afgelopen winter, en de dag daarna kreeg ik weer last van mijn rug wat uiteindelijk in een hernia-operatie eindigde.
Hoe het kwam? Wie weet. Sneeuw scheppen? Zo scheef op de fiets zitten met een 2e fiets aan de hand? Pech? Erfelijkheid?
Doet er eigenlijk niet meer toe, want vanaf vandaag doe ik weer mee!! De fysio zegt, nu we zes weken verder zijn na mijn operatie, dat ik rustig op de TACX mag gaan trainen. Niet lang, en niet intensief, maar toch.......
"Wanneer mag ik dan hardlopen, en mountainbiken?" was mijn tweede reactie (mijn eerste was een kort, euforische kreet).
"Nou Ryk, dat nu nog even niet, begin hiermee en kijk hoe je lichaam hierop reageert"
OK! Prima! Mij hoor je niet klagen........ ik mag weer!!!
woensdag 28 april 2010
Bommetje!
"Alles wat je in de eerste zes weken investeert, betaalt zich dubbel en dwars terug"
"Luister naar je lichaam"
"Wees geduldig"
"Denk na bij alle bewegingen die je neemt"
"Heb een pro-actieve houding, maar overschrijd de grenzen niet"
"Wees verstandig, actief, maar niet overmoedig!"
Nou ja, dit zijn allemaal kreten die ik de laatste anderhalve maand heb gehoord van verschillende specialisten met betrekking tot mijn herstel. Het komt ongeveer neer op het feit dat ik elke dag mijn beweging moet hebben, goed mijn rek- en strekoefeningen moet doen, mijn core stability moet verbeteren en, tegelijkertijd, niks forceren.
Maar hier zit nou het probleem....... op een gegeven moment heb je en "goede dag". Je wordt 's ochtends wakker en bent niet helemaal zo stijf als een plank (dat is goed!). Je doet je oefeningen voordat je naar beneden gaat zonder dat ze pijn doen. Je gaat lopen en staat zo recht als een plank (meestal na een tijdje zitten of liggen heb ik last van een "trunk shift" of een acute lumbale scoliose. Hier op de tekening zie je eentje (VEEL erger dan dat van mij!!). Met rekoefeningen kan ik dit redelijk weer recht krijgen).
En fin... je hebt een super dag, en je wilt meer.....
Wanneer mag ik mijn zoon weer vasthouden?
Wanneer kan ik heuvel op, heuvel af door het bos wandelen, op oneven ondergrond?
Wanneer kan ik weer de afwasmachine inladen?
Wanneer kan ik op de (stads) fiets stappen?
........Wanneer kan ik weer naar huis?
Op een gegeven moment moet je niet meer bang zijn denk ik. De vrees om weer iets te krijgen wat je met pijn, zweet en vooral inzet van jezelf en anderen hebt verslagen, is duidelijk aanwezig, Dit wordt gelukkig langzaam ingehaald door de drang om weer een beetje normaal mens te worden.
Het wordt me met de dag duidelijker dat revalideren iets is wat niet alleen lichamelijk is, maar ook mentaal.
Soms moet je in het diepe springen en vertrouwen hebben dat je het zwemmen niet bent verleerd. Het is de kunst denk ik om vooraf de diepte goed in te kunnen schatten.
BOMMETJE!
"Luister naar je lichaam"
"Wees geduldig"
"Denk na bij alle bewegingen die je neemt"
"Heb een pro-actieve houding, maar overschrijd de grenzen niet"
"Wees verstandig, actief, maar niet overmoedig!"
Nou ja, dit zijn allemaal kreten die ik de laatste anderhalve maand heb gehoord van verschillende specialisten met betrekking tot mijn herstel. Het komt ongeveer neer op het feit dat ik elke dag mijn beweging moet hebben, goed mijn rek- en strekoefeningen moet doen, mijn core stability moet verbeteren en, tegelijkertijd, niks forceren.
Maar hier zit nou het probleem....... op een gegeven moment heb je en "goede dag". Je wordt 's ochtends wakker en bent niet helemaal zo stijf als een plank (dat is goed!). Je doet je oefeningen voordat je naar beneden gaat zonder dat ze pijn doen. Je gaat lopen en staat zo recht als een plank (meestal na een tijdje zitten of liggen heb ik last van een "trunk shift" of een acute lumbale scoliose. Hier op de tekening zie je eentje (VEEL erger dan dat van mij!!). Met rekoefeningen kan ik dit redelijk weer recht krijgen).
En fin... je hebt een super dag, en je wilt meer.....
Wanneer mag ik mijn zoon weer vasthouden?
Wanneer kan ik heuvel op, heuvel af door het bos wandelen, op oneven ondergrond?
Wanneer kan ik weer de afwasmachine inladen?
Wanneer kan ik op de (stads) fiets stappen?
........Wanneer kan ik weer naar huis?
Op een gegeven moment moet je niet meer bang zijn denk ik. De vrees om weer iets te krijgen wat je met pijn, zweet en vooral inzet van jezelf en anderen hebt verslagen, is duidelijk aanwezig, Dit wordt gelukkig langzaam ingehaald door de drang om weer een beetje normaal mens te worden.
Het wordt me met de dag duidelijker dat revalideren iets is wat niet alleen lichamelijk is, maar ook mentaal.
Soms moet je in het diepe springen en vertrouwen hebben dat je het zwemmen niet bent verleerd. Het is de kunst denk ik om vooraf de diepte goed in te kunnen schatten.
BOMMETJE!
donderdag 22 april 2010
Bakje Snot
"Three steps forward, one step back"
Zo gaat het een beetje op het moment hier op Ameland. En dan bedoel ik mijn rug, want voor de rest gaat alles fantastisch! Ik ben blij dat ik (al zeg ik het zelf) een dusdanig karakter heb dat ik me al te goed kan beseffen wanneer ik het goed heb.
En nou.... ik heb het nu wel héél erg goed!
Ik kan, dankzij de inzet van verschillende mensen, mij 100% richten op mijn herstel. Ryken wordt volledig verzorgd door zijn oma, en als zij even niet kan, zijn er genoeg surrogaat oma's op stand-by die al te graag willen helpen.
Dus richt ik me op mijn herstel. Op dit moment bestaat dat vooral uit wandelen en rusten. Ik wandel me suf, tussen de 6 en 10km per dag, verdeeld over 3 tot 5 loopjes. Vanochtend bevond ik me plots bij de vuurtoren. Hij was open, en ik dacht "klimmen!"
Als het nu niet op de fiets kan, dan maar lopend!
Het uitzicht was fantastisch!
Naast veel wandelen bezoek ik regelmatig de fysiotherapeut. Hij kraakt, kneedt, zet me aan de stroom, steekt naalden in me en vertelt wat ik allemaal moet doen qua oefeningen.
En dit is nu de crux! Mijn core-stability is niks. Week. Slap. Instabiel. Mijn onderrug is ÉÉN BAK SNOT!!
En het zijn juist deze spieren die goed strak moeten staan om je (onder)rug op zijn plaats te houden.
Deze spieren moet ik dus flink trainen.
En als ik dit doe, dan wordt het voordat ik het weet:
"Five steps forward, half a step back"
Ik hoop het..... oefenen maar!
Zo gaat het een beetje op het moment hier op Ameland. En dan bedoel ik mijn rug, want voor de rest gaat alles fantastisch! Ik ben blij dat ik (al zeg ik het zelf) een dusdanig karakter heb dat ik me al te goed kan beseffen wanneer ik het goed heb.
En nou.... ik heb het nu wel héél erg goed!
Ik kan, dankzij de inzet van verschillende mensen, mij 100% richten op mijn herstel. Ryken wordt volledig verzorgd door zijn oma, en als zij even niet kan, zijn er genoeg surrogaat oma's op stand-by die al te graag willen helpen.
Dus richt ik me op mijn herstel. Op dit moment bestaat dat vooral uit wandelen en rusten. Ik wandel me suf, tussen de 6 en 10km per dag, verdeeld over 3 tot 5 loopjes. Vanochtend bevond ik me plots bij de vuurtoren. Hij was open, en ik dacht "klimmen!"
Als het nu niet op de fiets kan, dan maar lopend!
Het uitzicht was fantastisch!
Naast veel wandelen bezoek ik regelmatig de fysiotherapeut. Hij kraakt, kneedt, zet me aan de stroom, steekt naalden in me en vertelt wat ik allemaal moet doen qua oefeningen.
En dit is nu de crux! Mijn core-stability is niks. Week. Slap. Instabiel. Mijn onderrug is ÉÉN BAK SNOT!!
En het zijn juist deze spieren die goed strak moeten staan om je (onder)rug op zijn plaats te houden.
Deze spieren moet ik dus flink trainen.
En als ik dit doe, dan wordt het voordat ik het weet:
"Five steps forward, half a step back"
Ik hoop het..... oefenen maar!
dinsdag 13 april 2010
Ameland
Afgelopen zaterdag was het zover. Vier dagen na mijn operatie was ik in staat de (anders zo normale) reis te kunnen maken. Met een "looppauze" van 5 minuten halverwege IJlst-Holwerd was het goed te doen. Af en toe lopen op de boot en een korte 10 minuten autorit vanaf de boot en ik was aangekomen op mijn bestemming: Hollum, Ameland!
Hier wonen mijn schoonouders, en de komende weken Ryken en ik nu ook. Wij worden verzorgd, en Majanka kan blijven werken. (goed geregeld ;-))
De eerste paar dagen stonden in het teken van mijzelf dwingen te lopen. Het einde van de straat was genoeg, dan weer een uur op bed, en dan weer eventjes d'r uit, en dan weer liggen.......
Elke dag een stukje verder lopen.
Niet echt een boeiend bestaan, maar goed, het zij zo.
Maandag had ik mijn eerste afspraak bij de fysio (100m verder op). Aardige man, die ook nog van fietsen houdt, dus dat gaf zeker wat praatstof. Hij heeft mij oefeningen meegegeven om mijn rug minder stijf, maar vooral sterker te maken. Hij legde ook nog een aantal zaken uit over mijn operatie.
(Even over mijn operatie: ik was vandaag weer aan het wandelen, en moest denken over hoe bizar het is om je te laten opereren. Ik bedoel, je gaat naar een ziekenhuis waar je normaal gesproken niemand kent. Je kleed je vervolgens uit, gaat in bed liggen en wordt door de gangen, ik volle zicht van elk willekeurig bezoeker, naar het pre-O.K. gereden. Hier word je file-geparkeerd tussen alle andere patiënten em laat je door wildvreemde mensen naalden in je steken, waardoor verschillende, onbekende vloeistoffen je lichaam in kunnen stromen. Vervolgens word je voorgesteld aan de chirurg die je waarschijnlijk ook niet kent. Hij vertelt in hele mooie worden dat hij je open gaat snijden en stukken van je lichaam gaat verwijderen. (op dit moment moet je echt goed van vertrouwen zijn...... "Heeft deze man wel een opleiding gevolgd??"). Daarna word je werkelijk het O.K. ingereden. Hier staat iemand anders die zijn hand naar je toesteekt. Dit schud je uit beleefdheid, zegt je naam, en hoort vervolgens een beetje geïrriteerd "errrr, ja we kennen elkaar, we hadden afgelopen week een afspraak op de poli...... ik ben de anesthesioloog"
Je zegt: "Ja, natuurlijk, nu zie ik het"
Je denkt: "Ja lul, als je een boerka op had was je meer herkenbaar dan nu met je mondkapje en haarmuts".
Deze man spuit vervolgens eerst een doorzichtig vloeistof in je arm waardoor je arm erg koud wordt, en vervolgens een wit goedje die je lekker in slaap laat vallen.
Nu ben je helemaal, maar dan ook hélémaal, voor 100% overgeleverd aan vreemde mensen dit je helemaal niet kent. Ze snijden niet alleen in je, en verwijderen niet alleen delen van je lichaam, maar dit allen (in het geval van een hernia) als je ligt in het meest onmogelijk, en vooral kwetsbare houding, namelijk de Salaam-houding. Ik bedoel, hoe veel vertrouwen moet een mens hebben??)
Maar goed, de fysio legde uit waarom ik nog zo stijf bent, en waarom ik nog pijn(tjes) heb. De zenuw is maanden lang geirriteerd, en hoewel nu bevrijd uit zijn benarde positie, moet het weer tot rust komen. Daarnaast is een rugband (net zoals enkelbanden, maar dan in je rug) óf gesneden óf doorgeboord (dit wist hij niet) zodat ze bij de hernia kunnen komen. Dit is niet 1-2-3 geheeld.
Komt wel.
Hier wonen mijn schoonouders, en de komende weken Ryken en ik nu ook. Wij worden verzorgd, en Majanka kan blijven werken. (goed geregeld ;-))
De eerste paar dagen stonden in het teken van mijzelf dwingen te lopen. Het einde van de straat was genoeg, dan weer een uur op bed, en dan weer eventjes d'r uit, en dan weer liggen.......
Elke dag een stukje verder lopen.
Niet echt een boeiend bestaan, maar goed, het zij zo.
Maandag had ik mijn eerste afspraak bij de fysio (100m verder op). Aardige man, die ook nog van fietsen houdt, dus dat gaf zeker wat praatstof. Hij heeft mij oefeningen meegegeven om mijn rug minder stijf, maar vooral sterker te maken. Hij legde ook nog een aantal zaken uit over mijn operatie.
(Even over mijn operatie: ik was vandaag weer aan het wandelen, en moest denken over hoe bizar het is om je te laten opereren. Ik bedoel, je gaat naar een ziekenhuis waar je normaal gesproken niemand kent. Je kleed je vervolgens uit, gaat in bed liggen en wordt door de gangen, ik volle zicht van elk willekeurig bezoeker, naar het pre-O.K. gereden. Hier word je file-geparkeerd tussen alle andere patiënten em laat je door wildvreemde mensen naalden in je steken, waardoor verschillende, onbekende vloeistoffen je lichaam in kunnen stromen. Vervolgens word je voorgesteld aan de chirurg die je waarschijnlijk ook niet kent. Hij vertelt in hele mooie worden dat hij je open gaat snijden en stukken van je lichaam gaat verwijderen. (op dit moment moet je echt goed van vertrouwen zijn...... "Heeft deze man wel een opleiding gevolgd??"). Daarna word je werkelijk het O.K. ingereden. Hier staat iemand anders die zijn hand naar je toesteekt. Dit schud je uit beleefdheid, zegt je naam, en hoort vervolgens een beetje geïrriteerd "errrr, ja we kennen elkaar, we hadden afgelopen week een afspraak op de poli...... ik ben de anesthesioloog"
Je zegt: "Ja, natuurlijk, nu zie ik het"
Je denkt: "Ja lul, als je een boerka op had was je meer herkenbaar dan nu met je mondkapje en haarmuts".
Deze man spuit vervolgens eerst een doorzichtig vloeistof in je arm waardoor je arm erg koud wordt, en vervolgens een wit goedje die je lekker in slaap laat vallen.
Nu ben je helemaal, maar dan ook hélémaal, voor 100% overgeleverd aan vreemde mensen dit je helemaal niet kent. Ze snijden niet alleen in je, en verwijderen niet alleen delen van je lichaam, maar dit allen (in het geval van een hernia) als je ligt in het meest onmogelijk, en vooral kwetsbare houding, namelijk de Salaam-houding. Ik bedoel, hoe veel vertrouwen moet een mens hebben??)
Maar goed, de fysio legde uit waarom ik nog zo stijf bent, en waarom ik nog pijn(tjes) heb. De zenuw is maanden lang geirriteerd, en hoewel nu bevrijd uit zijn benarde positie, moet het weer tot rust komen. Daarnaast is een rugband (net zoals enkelbanden, maar dan in je rug) óf gesneden óf doorgeboord (dit wist hij niet) zodat ze bij de hernia kunnen komen. Dit is niet 1-2-3 geheeld.
Komt wel.
vrijdag 9 april 2010
Update!
Ik ben geopereerd!!
Het lukt nu nog niet om "lekker" achter de pc te zitten dus hier een snelle update om te zeggen dat de operatie geslaagd is, en dat ik hopelijk morgen richting Ameland kan te revalideren.
Lap-top gaat mee, dus zodra t zitten me beter af gaat, horen jullie meer.
Het lukt nu nog niet om "lekker" achter de pc te zitten dus hier een snelle update om te zeggen dat de operatie geslaagd is, en dat ik hopelijk morgen richting Ameland kan te revalideren.
Lap-top gaat mee, dus zodra t zitten me beter af gaat, horen jullie meer.
woensdag 31 maart 2010
Pech
"Everything comes in threes" is een Engelse uitdrukking. Er is vast ook een Nederlandse uitdrukking die hetzelfde betekent.
Het komt op neer dat als je ergens pech hebt, dat er binnenkort nog een paar pechgevallen zich gaan aandienen. Nou, het klopt!
Afgelopen maandag was het zo ver in huize Venema. Als iemand ziek is, vangen de anderen thuis alles goed op. Maar als IEDEREEN ziek is.........
Mijn verhaal is bekend. Hernia, afgrijselijke rugpijn. Komende dinsdag opereren, bla bla bla.
Gelukkig heb ik de afgelopen maanden kunnen terugvallen op veel mensen uit mijn omgeving, waaronder natuurlijk mijn vriendin Majanka. Ook mijn trots Ryken (bijna zes maanden) is voorbeeldig geweest en heeft veel pijnlijke momenten met zijn mooie koppie (zie foto) doen verzachten.
Echter afgelopen maandag was het over en uit.
Majanka heeft, naast haar net geconstateerde reuma, ontstekingen in haar kaken. Dit leidt tot hevige pijn wat resulteerde in twee bezoeken aan de tandarts in één dag, en het verwijderen van een zenuw. Nou, mijn vriendin kan omschreven worden als een keiharde doorzetter, knokker en bikkel. Als ze vervolgens tot twee keer toe in tranen terugkomt van de tandarts vanwege de pijn, dat weet je ongeveer hoe laat het is. Maandag was het zo laat dus.
Daarnaast was Ryken voor het eerst in zijn korte bestaan ziek. Niet ziekjes, of "effe minder". Nee, hij was gewoon ziek. Grieperig, snotverkouden en koortsig. Zijn hele maandag bestond uit ongeveer anderhalf uur onafgebroken huilen, vervolgd door 15 a 20 minuten slapen, om vervolgens weer anderhalf uur onafgebroken te huilen.
Dit ging letterlijk de héle dag door, en de héle nacht.
Majanka heeft steeds last van de kaak, ik uiteraard mijn rug, en Ryken is steeds halfjes en verre van vrolijk. Echter afgelopen maandag was echt zo'n dag waar je over een aantal jaren nog aan denkt met zoiets van "Goh ja, weet je toen nog?"
Hoort er allemaal bij. Straks lacht mijn manneke weer, en dus ik ook.
Het komt op neer dat als je ergens pech hebt, dat er binnenkort nog een paar pechgevallen zich gaan aandienen. Nou, het klopt!
Afgelopen maandag was het zo ver in huize Venema. Als iemand ziek is, vangen de anderen thuis alles goed op. Maar als IEDEREEN ziek is.........
Mijn verhaal is bekend. Hernia, afgrijselijke rugpijn. Komende dinsdag opereren, bla bla bla.
Gelukkig heb ik de afgelopen maanden kunnen terugvallen op veel mensen uit mijn omgeving, waaronder natuurlijk mijn vriendin Majanka. Ook mijn trots Ryken (bijna zes maanden) is voorbeeldig geweest en heeft veel pijnlijke momenten met zijn mooie koppie (zie foto) doen verzachten.
Echter afgelopen maandag was het over en uit.
Majanka heeft, naast haar net geconstateerde reuma, ontstekingen in haar kaken. Dit leidt tot hevige pijn wat resulteerde in twee bezoeken aan de tandarts in één dag, en het verwijderen van een zenuw. Nou, mijn vriendin kan omschreven worden als een keiharde doorzetter, knokker en bikkel. Als ze vervolgens tot twee keer toe in tranen terugkomt van de tandarts vanwege de pijn, dat weet je ongeveer hoe laat het is. Maandag was het zo laat dus.
Daarnaast was Ryken voor het eerst in zijn korte bestaan ziek. Niet ziekjes, of "effe minder". Nee, hij was gewoon ziek. Grieperig, snotverkouden en koortsig. Zijn hele maandag bestond uit ongeveer anderhalf uur onafgebroken huilen, vervolgd door 15 a 20 minuten slapen, om vervolgens weer anderhalf uur onafgebroken te huilen.
Dit ging letterlijk de héle dag door, en de héle nacht.
Majanka heeft steeds last van de kaak, ik uiteraard mijn rug, en Ryken is steeds halfjes en verre van vrolijk. Echter afgelopen maandag was echt zo'n dag waar je over een aantal jaren nog aan denkt met zoiets van "Goh ja, weet je toen nog?"
Hoort er allemaal bij. Straks lacht mijn manneke weer, en dus ik ook.
woensdag 24 maart 2010
Mes in de rug
Eindelijk is het zover! Ik heb een datum! Zelden zo blij dat iemand moedwillig een mes in mijn rug gaat steken!
6 april is de dag! Dan word ik geopereerd aan mijn hernia! Yes!!
Ik kijk vooral uit naar 7 april, want dan begint de lange weg omhoog, waarbij ik hopelijk zal merken dat het elke dag een stukje vooruit gaat. Misschien een dagje tussen met stilstaan, of zelfs een beetje achteruit, maar hoofdzakelijk vooruit.
Three steps forward, one step back.... zeg maar.
Voor die tijd moet ik even een ochtend naar het ziekenhuis in Sneek. Ik moet welgeteld langs vijf (ja, VIJF!!) afdelingen, en neurologie is daar niet één van.
Eerst moet ik wat bloed prikken en urine inleveren bij het Laboratorium (route 21 in het ziekenhuis). Heb weinig moeite met in een potje plassen, kan ik 's ochtends thuis op mijn gemak even doen. Bloedprikken daarentegen is een ander verhaal. Ik heb een haat/liefde relatie met naalden. Nou, ook dat is wat optimistisch. Laten we het houden op Haat (ja, met een groet "H").
Maar goed, als ik dat achter de rug heb kan ik door naar het Pre operatief spreekuur (route 3). Daarvoor moest ik een formulier invullen met allerlei vragen die ik bijna allemaal met "NEE" heb kunnen invullen. Nee, ik heb geen suikerziekte. Nee, ik heb geen epilepsie. Nee, ik heb geen stijve nek (??).
OK, we gaan verder, op naar de afdeling Fysiotherapie (route 33). Daar gaan ze me vertellen wat ik wel en niet kan en mag doen de eerste weken na de operatie. Hier ben ik wel erg benieuwd naar. Ik heb natuurlijk op het internet gezocht hoe anderen dit ervaren hebben, maar daar valt geen pijl op te trekken. De ene kon bij wijze van binnen twee weken weer aan het judoën zijn, terwijl de ander na drie jaar steeds sukkelt met pijn en klachten (of is het pijnklachten?). Het enige wat een beetje overeenkomstig is met elkaar is dat je de eerste twee weken HELEMAAL niks mag tillen. Alles zwaarder dan een pakje suiker is uit den boze. En toevallig of niet, maar mijn zoon weegt meer dan zeven pakken suiker, dus gaat de revalidatie hoofdzakelijk bij mijn schoonouders op Ameland plaatsvinden. Kan schoonmoeder mooi voor de kleine zorgen, kan Mama gewoon doorwerken, en kan Daddy lekker wandelen volgens fysiotherapeutische aanwijzingen. (goed geregeld dacht ik zo).
Daarna moeten we langs de afdeling Opname (route 2...... dichtbij de ingang misschien...... ik denk dat route 1 de parkeerautomaat is ;-)). Hier moet ik ze vertellen dat ik op vrijdag 9 april kom, en dat ze alvast een bed voor me moeten opmaken.
And last but not least kan ik even langs Radiologie (route 70, 1e verdieping) om een foto/scan te laten maken. De MRI waar alles kristalhelder op te zien is is denk ik nog niet genoeg. Ze zullen het wel weten denk ik dan.
Jaja, het wordt een drukke dag morgen, en hoe ik natuurlijk dit allemaal liever niet moet ondergaan, is het toch interessant hoe alles in zijn werking gaat.
Alleen ja.... dat bloedprikken........ liever een mes in mijn rug.
6 april is de dag! Dan word ik geopereerd aan mijn hernia! Yes!!
Ik kijk vooral uit naar 7 april, want dan begint de lange weg omhoog, waarbij ik hopelijk zal merken dat het elke dag een stukje vooruit gaat. Misschien een dagje tussen met stilstaan, of zelfs een beetje achteruit, maar hoofdzakelijk vooruit.
Three steps forward, one step back.... zeg maar.
Voor die tijd moet ik even een ochtend naar het ziekenhuis in Sneek. Ik moet welgeteld langs vijf (ja, VIJF!!) afdelingen, en neurologie is daar niet één van.
Eerst moet ik wat bloed prikken en urine inleveren bij het Laboratorium (route 21 in het ziekenhuis). Heb weinig moeite met in een potje plassen, kan ik 's ochtends thuis op mijn gemak even doen. Bloedprikken daarentegen is een ander verhaal. Ik heb een haat/liefde relatie met naalden. Nou, ook dat is wat optimistisch. Laten we het houden op Haat (ja, met een groet "H").
Maar goed, als ik dat achter de rug heb kan ik door naar het Pre operatief spreekuur (route 3). Daarvoor moest ik een formulier invullen met allerlei vragen die ik bijna allemaal met "NEE" heb kunnen invullen. Nee, ik heb geen suikerziekte. Nee, ik heb geen epilepsie. Nee, ik heb geen stijve nek (??).
OK, we gaan verder, op naar de afdeling Fysiotherapie (route 33). Daar gaan ze me vertellen wat ik wel en niet kan en mag doen de eerste weken na de operatie. Hier ben ik wel erg benieuwd naar. Ik heb natuurlijk op het internet gezocht hoe anderen dit ervaren hebben, maar daar valt geen pijl op te trekken. De ene kon bij wijze van binnen twee weken weer aan het judoën zijn, terwijl de ander na drie jaar steeds sukkelt met pijn en klachten (of is het pijnklachten?). Het enige wat een beetje overeenkomstig is met elkaar is dat je de eerste twee weken HELEMAAL niks mag tillen. Alles zwaarder dan een pakje suiker is uit den boze. En toevallig of niet, maar mijn zoon weegt meer dan zeven pakken suiker, dus gaat de revalidatie hoofdzakelijk bij mijn schoonouders op Ameland plaatsvinden. Kan schoonmoeder mooi voor de kleine zorgen, kan Mama gewoon doorwerken, en kan Daddy lekker wandelen volgens fysiotherapeutische aanwijzingen. (goed geregeld dacht ik zo).
Daarna moeten we langs de afdeling Opname (route 2...... dichtbij de ingang misschien...... ik denk dat route 1 de parkeerautomaat is ;-)). Hier moet ik ze vertellen dat ik op vrijdag 9 april kom, en dat ze alvast een bed voor me moeten opmaken.
And last but not least kan ik even langs Radiologie (route 70, 1e verdieping) om een foto/scan te laten maken. De MRI waar alles kristalhelder op te zien is is denk ik nog niet genoeg. Ze zullen het wel weten denk ik dan.
Jaja, het wordt een drukke dag morgen, en hoe ik natuurlijk dit allemaal liever niet moet ondergaan, is het toch interessant hoe alles in zijn werking gaat.
Alleen ja.... dat bloedprikken........ liever een mes in mijn rug.
dinsdag 16 maart 2010
The Dark Return of José!
Jahoor! Ik dacht vanavond: "Laat ik nou eens een keer niet al te veel achter de PC gaan zitten, maar laat ik nou gezond bezig zijn...... juist, TV kijken!
Wat komt er vanavond voor? Nou, na de dosis DWDD (vaste prik) komt een hele mooie voetbalwedstrijd: Chelsea - Inter
Juist, The Return of José! De in 2007 ontslagen coach van Chelsea, die nu zijn onwaarschijnlijk arrogantie in het Italiaans voortzet, voor het eerst weer terug in London.
Dat wil ik zien!!!
De eerste ballen worden getrapt, de spelers worden warm, de opstellingen zijn in beeld geweest, José komt veel in beeld en ziet er wat onwennig uit op de bank van de tegenpartij, en dan.....
Zwart...... stilte....... "E31 Error.... signaal zoeken" komt in beeld.
En dat was het. Niks mooie voetbal, niks kijken hoe de Chelsea aanhang op Jose reageren.
Alleen zwart. En bedankt Ziggo.
Wat komt er vanavond voor? Nou, na de dosis DWDD (vaste prik) komt een hele mooie voetbalwedstrijd: Chelsea - Inter
Juist, The Return of José! De in 2007 ontslagen coach van Chelsea, die nu zijn onwaarschijnlijk arrogantie in het Italiaans voortzet, voor het eerst weer terug in London.
Dat wil ik zien!!!
De eerste ballen worden getrapt, de spelers worden warm, de opstellingen zijn in beeld geweest, José komt veel in beeld en ziet er wat onwennig uit op de bank van de tegenpartij, en dan.....
Zwart...... stilte....... "E31 Error.... signaal zoeken" komt in beeld.
En dat was het. Niks mooie voetbal, niks kijken hoe de Chelsea aanhang op Jose reageren.
Alleen zwart. En bedankt Ziggo.
donderdag 11 maart 2010
C17H19NO3
Ik weet het, H.A.V.O. 5 (goh, dat is lang geleden!). Maar dit is geen scheikundeles en de Periodieke Tabel zal hier vandaag weinig aandacht krijgen.
Even ter verduidelijking: C17H19NO3 is Morfine.
Naast andere pijnstillers, is dit wat ik gekregen heb van de artsen om de pijn dragelijk te maken terwijl ik op een operatie wacht.
Oorspronkelijk schrok ik hier behoorlijk van. Mijn persoonlijke ervaringen met morfine bleef tot voor kort alleen bij de filmscène in Saving Private Ryan waarbij een gewonde soldaat, van wie de ingewanden zich meer buiten zijn lichaam bevonden dan binnen, shotjes kreeg toegediend om de pijn te stillen en hem zo humaan mogelijk de dood in te laten glijden.
Best heftig dus.
Mijn vader keek hier anders tegen aan: "Yeah, no way! Damn, you lucky bastard, that's cool stuff!"
Jaren geleden lag mijn vader in een ziekenhuis in Canada en kreeg morfine toegediend. De dosis was dusdanig hoog, dat alles leek iets mooier te zijn dan wat het in werkelijkheid was. Hij voelde zich prima, had geen pijn, en de verpleegster die 's nachts om de paar uur bij hem kwam kijken was mooi. Héél mooi.
Een dag later had de morfine zijn werk gedaan en de realiteitsbesef was wedergekeerd in mijn vaders hoofd. Toen een verpleegkundige (nogal dik en niet bepaald hoog scorend in het vrouwelijk schoon) bij mijn vader kwam kijken vroeg hij waar de verpleegkundige van afgelopen nacht was gebleven.
"Thats me honey!" was het antwoord. Het is mij niet bekend of mijn vader hierna meer morfine kreeg toegediend. Ik hoop het wel voor hem!
Maar goed, morfine krijg ik dus ook, en al is mijn dosis binnen anderhalf week verzesvoudigd (!!), zie ik helaas geen topless blondines de hele dag voor mijn raam lopen. De pijn wordt er wel tijdelijk minder door, maar helemaal weg is het nooit. Moe word ik er wél van, en slaap daarom ook delen van de dag, en de delen dat ik wakker ben, ben ik zeg maar niet altijd 100 punten.
Het is hopelijk snel voorbij. Ik krijg namelijk morgen te horen of ik 25 maart geopereerd kan worden. Ik hoop het zo, want dan kan ik eindelijk vooruitgang boeken.
Dit stilstaan, met of zonder topless blondines, is voor mij alleen maar een achteruitgang.
maandag 1 maart 2010
"He shoots......... HE SCORES!!"
Wat heb ik gisteren genoten. Wat een prachtige afsluiting van de Olympische Winterspelen. Wat een spanning, wat een sensatie. Genieten!
Nee, ik heb het niet over de sluitingsceremonie, en zeker niet over de 50km langlaufen klassieke stijl (al moet ik zeggen, respect voor die mannen hoor, 50km is een héél eind!). Nee, ik heb het over IJshockey. Canada tegen de VS.
Het deed me denken aan mijn eerste jaren hier op aarde. Tot mijn zesde woonde ik in Canada, en al voel ik mij nu op en top Nederlander, toch koester ik soms warme gevoelens voor mijn geboorteland. En gisteren was niet anders. Het deed me denken aan het eind jaren 70, begin jaren 80. Samen met Dad en Pake op de bank, kijkend naar hockey (in Canada heet ijshockey meestal gewoon hockey..... de versie met +/- 20 kakkers op een kunstgrasveld kennen ze daar amper).
Samen met Dad en Pake schreeuwen naar de buis. Samen dop-pinda's opeten, terwijl Beppe een appelsap voor mij inschenkt. Drie generaties genietend van hetzelfde schouwspel. Ik voelde alsof ik erbij hoorde, bij de grote mannen. Ik mocht tenslotte opblijven (in ieder geval voor de eerste periode).
Dat waren fijne momenten die mij lang bijblijven.
Gisteren was het iets anders. Ik lag alleen op de bank, heen en weer te smsen met mijn vader, die thuis op zijn eigen bank lag. Pake is er helaas niet meer, en dus het dienblad vol lege pindadoppen ook niet. Jammer, want hij had het mooi gevonden.
En toch kreeg ik weer het warme gevoel van vroeger.
Het was heerlijk, en we hebben ook nog gewonnen!
zondag 28 februari 2010
Ironie
MRI van mijn rug. Je ziet drie donkere tussenwervelschijven, waarbij de middelste een grote uitstulping heeft aan de rechter kant. Dit is de hernia, die tegen de zenuwen aandrukt.
Maandagochtend om ongeveer half negen gaat een telefoon over op de polikliniek Neurologie in het Sint Antonius Ziekenhuis in Sneek. Aan de ene kant een dame in dienst van voorgenoemde ziekenhuisafdeling. aan de andere kant: Ik.
Ik legde de dame in kwestie uit dat ik afgelopen vrijdag een MRI had gehad, en dat ik vrijdagavond werd gebeld door de neuroloog, en dat ik maandag terug moest bellen om een afspraak te maken met de neurochirurg.
"Nou Meneer Venema, dat gaan we dan maar voor u regelen...... laten we even kijken...... 15-08-1975 toch?"
"Ja, klopt"
"MRI in opdracht van Dokter Holscher?"
"Ja, klopt"
"Even kijken hoor..............."
(op dit moment had ik nog stiekum de hoop deze week nog terecht te kunnen)
"Nou Meneer Venema, niet schrikken hoor....... 14 April om tien over half drie"
".................................................................................."
De rest van het gesprek zal ik achterwege laten. Laten we zeggen dat ik behoorlijk schrok, beleefd kwaad was, en de tranen stonden me vrij hoog. Behoorlijk hoog eigenlijk.
Hoe was dit in godsnaam mogelijk in een modern, westerse land met en (dacht ik) erg goed geregelde gezondheidszorg? Ik kan af en toe haast niet meer lopen! 14 april!!!
Als bewijs van goede service en meedenken kreeg ik de tip mee om contact op te nemen met mijn ziektekostenverzekeraar. wellicht konden zij mij ergens anders wat eerder plaatsen.
Ik leerde een nieuwe woord deze week........ wachtlijstbemiddeling.
Ik belde verder en na geholpen te worden door een erg vriendelijke dame, kreeg ik drie opties voorgeschoteld:
- Wachten tot 14 april (nee dus)
- Ga naar een ziekenhuis in Duitsland en ben binnen 2 a 4 weken aan de beurt (nou, nein)
- Ga naar een privékliniek in Rosendaal. Kan binnen 5 werkdagen voor consult en meestal binnen 10 werkdagen voor een operatie.
HELL YEAH!!! Dat klonk goed! Dat wil ik!!!
"Nou Meneer Venema, dat is mooi. Bent u verder gezond?"
"Ja zeker"
"Rookt u?"
"Nee hoor"
"Behoort u tot een risicogroep? Hartpatiënt? Diabetespatiënt?"
"Nee hoor"
"Heeft u overgewicht?"
"........... errrrr"
"Nou, is uw BMI boven de 30?"
Op dit moment zei ik "Ja." maar ik dacht "FUCK FUCK FUCK!!!"
"Oei, kijk, dat is jammer, de kliniek heeft geen intensive care, en u behoort tot een risicogroep en word niet geaccepteerd totdat uw BMI onder de 30 komt."
Het gesprek werd verder afgewikkeld. Ik zou terugbellen als ik dit allemaal op mij had laten inwerken. Maar goed, het komt op het volgende neer:
Ik kan in Rosendaal terecht om snel van mijn hernia (waar ik langzaam erg gek van word) af te komen. Alleen moet ik eerst onder de 99kg zien te komen. Toen ik mijn blog begon was ik 109.5kg. Ik was vanochtend 106.6kg
Nog een kleine 8kg te gaan! Dit is mijn doel op het moment, en de pijn, en de daaruit voortvloeiende gedachte om pijnvrij te zijn is mijn motivatie.
Alleen ja, ik wil het nog sneller, dus lekker sporten erbij! Oh nee, kan niet, hernia.
Haha, moet sporten om van mijn hernia af te komen, zodat ik kan gaan sporten...... Ironisch.
vrijdag 19 februari 2010
MRI
MRI = Magnetic Resonance Imaging
Vandaag was de dag. Eindelijk was het zo ver. Ik mocht voor mijn MRI.
Ik heb me de afgelopen twee weken afgevraagd waarom ik zo naar deze dag uitkeek. Het is niet zo dat mijn rugpijn (of beter gezegd beenpijn, want daar voel ik verreweg de meeste pijn) dan gelijk over is. Nee, ik kreeg te horen dat de wachttijd voor de MRI erg meeviel (twee weken) en dat als ik daarna na nog eens twee weken niks heb gehoord, dan moest ik even aan de bel trekken. Mogelijk vier weken dus, voordat ik überhaupt bij de neurochirurg (dus iets anders dan de neuroloog) op audiëntie mocht. Maar goed, het maakte me niets uit , want eindelijk werd er iets aan gedaan.... er was weer licht aan het einde van de tunnel.
En over tunnels gesproken........
Ik mocht er vandaag in eentje liggen.
Ik werd geroepen uit de wachtkamer waar Majankia, Ryken en ik wachtte. Ik mocht mij uit gaan kleden, behalve mijn shorts en mijn t-shirt (waarom mijn sokken dan wel??? Wellicht omdat een man in alleen onderbroek, t-shirt EN sokken er niet uitziet!).
Oh ja, en of ik muziek wilde luisteren, en zo ja, welke?
"Errrrrrrr, nou......." (die vraag had ik niet verwacht)
Kijk.... in en MRI apparaat is het nogal lawaaierig en om je daarvan te beschermen, en ook om de algehele ervaring wat aangenamer te maken, wordt je een koptelefoon aangeboden, met muziek naar keuze. Ik moest snel denken.... geen Rammstein (te heftig voor nu)........ errrrrr
"Nou, doe maar errrrr........... Radio Veronica. Ja, dat had ik zonet aan in de auto. Weet je, lekker jaren 80 en 90 en zo........."
"Dat hebben we ook!" zei de radioloog, en weer verdween ze. Ik kleedde me uit.
Ik werd op en soort platform gelegd, kussen onder mijn benen, koptelefoon op.
Oh ja, en het meest belangrijke: de noodknop. een soort balletje waarin ik kon knijpen mocht ik in paniek raken. En of ik claustrofobisch was? Nee, niet echt.
Het zou ongeveer 20 minuten duren, en of ik aub zo stil mogelijk wilde blijven liggen. Anders waren de beelden wellicht niet duidelijk genoeg, en dan moesten we weer.
Ik werd in de tunnel geschoven en ondervond waarom ik de afgelopen twee weken vaker gevraagd werd of ik claustrofobisch was, dan de 34 jaar daarvoor.
Het is krap daarbinnen.... erg krap!!
Ik had mijn armen strak langs mijn lijf, en toch raakten ze de wanden aan beide kanten toen ik binnen geschoven werd. Net een worst in een broodje van de Hema.
Ik had mijn ogen dicht voor de eerste 30 seconden, maar kon de nieuwsgierigheid niet weerstaan. Ik deed ze open en zag dat mijn neus het plafond net niet raakte.
Zo, dit is wel HEEL ERG KRAP.
No worries, geen paniek, het muziek zal zo beginnen, en dan kan ik wegdromen en vergeten waar ik ben. "Als het maar een goede liedje is" dacht ik, dan komt alles goed. Een beetje jeugdsentiment was nooit mis.
Ik werd op mijn wenken bediend: Poison van Alice Cooper. Lekker!
Op een paar keer jeuk na die ik niet mocht krabben (mocht niet bewegen weet je nog?) vlogen de minuten voorbij. Na Genesis (I can't dance), Tears for Fears (??) en een paar anderen, hield het lawaai op en ik werd weer naar buiten geschoven.
"Je krijgt binnen twee weken uitslag van de neuroloog en je kunt een CD bestellen met de MRI scan bij de balie". (mocht je naar een privékliniek gaan om behandeld te worden moet je vaak je eigen MRI scan CD meenemen. Ik heb de CD besteld, en kan ik maandag ophalen).
Ik liep weg met een gevoel van trots. Ik ben weer een ervaring rijker, ik raakte niet in paniek in dat veel te krappe buis, en ik had het gevoel dat ik dichter bij een pijn-vrij bestaan ben.
Voelt goed!
(ondertussen kan ik je melden dat ik geen twee weken hoefde te wachten op de uitslag, maar dat de neuroloog mij vanavond om 17.50u heeft gebeld en ingesproken op mijn voicemail dat er duidelijk een hernia te zien is op mijn scan, en dat ik maandag terug moet bellen voor een afspraak bij de chirurg. Goh..... gebeld worden door een specialist om tien voor zes op een vrijdagmiddag....... dat was het laatste wat ik verwachtte! Maandag bellen dus!)
Vandaag was de dag. Eindelijk was het zo ver. Ik mocht voor mijn MRI.
Ik heb me de afgelopen twee weken afgevraagd waarom ik zo naar deze dag uitkeek. Het is niet zo dat mijn rugpijn (of beter gezegd beenpijn, want daar voel ik verreweg de meeste pijn) dan gelijk over is. Nee, ik kreeg te horen dat de wachttijd voor de MRI erg meeviel (twee weken) en dat als ik daarna na nog eens twee weken niks heb gehoord, dan moest ik even aan de bel trekken. Mogelijk vier weken dus, voordat ik überhaupt bij de neurochirurg (dus iets anders dan de neuroloog) op audiëntie mocht. Maar goed, het maakte me niets uit , want eindelijk werd er iets aan gedaan.... er was weer licht aan het einde van de tunnel.
En over tunnels gesproken........
Ik mocht er vandaag in eentje liggen.
Ik werd geroepen uit de wachtkamer waar Majankia, Ryken en ik wachtte. Ik mocht mij uit gaan kleden, behalve mijn shorts en mijn t-shirt (waarom mijn sokken dan wel??? Wellicht omdat een man in alleen onderbroek, t-shirt EN sokken er niet uitziet!).
Oh ja, en of ik muziek wilde luisteren, en zo ja, welke?
"Errrrrrrr, nou......." (die vraag had ik niet verwacht)
Kijk.... in en MRI apparaat is het nogal lawaaierig en om je daarvan te beschermen, en ook om de algehele ervaring wat aangenamer te maken, wordt je een koptelefoon aangeboden, met muziek naar keuze. Ik moest snel denken.... geen Rammstein (te heftig voor nu)........ errrrrr
"Nou, doe maar errrrr........... Radio Veronica. Ja, dat had ik zonet aan in de auto. Weet je, lekker jaren 80 en 90 en zo........."
"Dat hebben we ook!" zei de radioloog, en weer verdween ze. Ik kleedde me uit.
Ik werd op en soort platform gelegd, kussen onder mijn benen, koptelefoon op.
Oh ja, en het meest belangrijke: de noodknop. een soort balletje waarin ik kon knijpen mocht ik in paniek raken. En of ik claustrofobisch was? Nee, niet echt.
Het zou ongeveer 20 minuten duren, en of ik aub zo stil mogelijk wilde blijven liggen. Anders waren de beelden wellicht niet duidelijk genoeg, en dan moesten we weer.
Ik werd in de tunnel geschoven en ondervond waarom ik de afgelopen twee weken vaker gevraagd werd of ik claustrofobisch was, dan de 34 jaar daarvoor.
Het is krap daarbinnen.... erg krap!!
Ik had mijn armen strak langs mijn lijf, en toch raakten ze de wanden aan beide kanten toen ik binnen geschoven werd. Net een worst in een broodje van de Hema.
Ik had mijn ogen dicht voor de eerste 30 seconden, maar kon de nieuwsgierigheid niet weerstaan. Ik deed ze open en zag dat mijn neus het plafond net niet raakte.
Zo, dit is wel HEEL ERG KRAP.
No worries, geen paniek, het muziek zal zo beginnen, en dan kan ik wegdromen en vergeten waar ik ben. "Als het maar een goede liedje is" dacht ik, dan komt alles goed. Een beetje jeugdsentiment was nooit mis.
Ik werd op mijn wenken bediend: Poison van Alice Cooper. Lekker!
Op een paar keer jeuk na die ik niet mocht krabben (mocht niet bewegen weet je nog?) vlogen de minuten voorbij. Na Genesis (I can't dance), Tears for Fears (??) en een paar anderen, hield het lawaai op en ik werd weer naar buiten geschoven.
"Je krijgt binnen twee weken uitslag van de neuroloog en je kunt een CD bestellen met de MRI scan bij de balie". (mocht je naar een privékliniek gaan om behandeld te worden moet je vaak je eigen MRI scan CD meenemen. Ik heb de CD besteld, en kan ik maandag ophalen).
Ik liep weg met een gevoel van trots. Ik ben weer een ervaring rijker, ik raakte niet in paniek in dat veel te krappe buis, en ik had het gevoel dat ik dichter bij een pijn-vrij bestaan ben.
Voelt goed!
(ondertussen kan ik je melden dat ik geen twee weken hoefde te wachten op de uitslag, maar dat de neuroloog mij vanavond om 17.50u heeft gebeld en ingesproken op mijn voicemail dat er duidelijk een hernia te zien is op mijn scan, en dat ik maandag terug moet bellen voor een afspraak bij de chirurg. Goh..... gebeld worden door een specialist om tien voor zes op een vrijdagmiddag....... dat was het laatste wat ik verwachtte! Maandag bellen dus!)
woensdag 17 februari 2010
Emotie
"Topsport is emotie" is een kreet die je regelmatig op televisie hoort, meestal van sportjournalisten die diepzinnig willen overkomen.
En toch hebben ze gelijk. Nou gelijk? Ze kunnen het breder trekken wat mij betreft, namelijk:
"Sport is emotie".
Ik ben van mening dat de mate van genot tijdens het sporten onlosmakelijk is verbonden met de manier waarop degene het sporten beleeft. Ieder presteert op zijn eigen niveau, dus ik ook.
Sinds mijn verhuizing van Engeland naar Nederland op mijn 16e heb ik mij bezig gehouden met hoofdzakelijk twee sporten. Honkbal en Fietsen. Beide op (zeer) bescheiden niveau landelijk gezien, maar toch door mijn intense beleving voel(de) ik mij weleens topsporter. Met honkbal bijvoorbeeld heb ik het geluk gehad om drie keer kampioen te zijn geweest van onze divisie. Elke keer weer een heerlijke ontlading met de team. Maar niet alleen de teamprestatie was genieten. Ook de individuele momenten van glorie deed mijn hart sneller kloppen.......
Het is 9 juni, 1996. We spelen een thuiswedstrijd tegen HSV Drachten. Het is de 9e inning, de stand is gelijk (9-9) en wij gaan beginnen aan onze gelijkmakende slagbeurt. De gelijkspel is binnen, maar we willen meer.... IK wil meer!!
Ik ben als derde aan slag, en zie hoe de eerste en vervolgens de tweede slagman voor mij sneuvelen. Ik loop naar de thuisplaat. "Come on Rykieboy!!" schreeuwt uit de dugout. "Over the fence Dude, over the fence!" roept mijn vader van achter de backstop. "Mooie tik Rykieboy, come on!" roept Theo, mijn coach vanaf de coachingvak bij de 3e honk.
Het komt op mij aan, en elke stap die ik neem richting de plaat zorgt voor spanning in mijn buik. Ik kijk de pitcher aan. Taco, een pitcher van boven de 40. No speed, but a mean curve ball.
Ik loop naar de plaat en weet wat me te doen staat. Niet te afwachtend, aan vier-wijd (gratis loop naar t eerste honk) hebben we weinig. Maar.... als ik een mooie tik kan geven zodat ik op de tweede honk kan komen, en degene na mij ook een mooie tik kan neerleggen, misschien als ik snel kan lopen haal ik dan wellicht misschien.........
CONCENTREREN! denk ik in mijzelf...... focus op de bal........ hier komt de worp......... en curve ball.......... hij breekt niet........ Ik swing, ....hoor iets... maar voel niks......
Het publiek juicht en ik volg de vlucht van de bal die ik zonet heb geslagen, hoog, ver.
Ik ren, hard, heel hard, zonder mijn ogen van de bal te halen. Net voordat ik de eerste honk bereik komt de realisatie dat de bal buiten het veld gaat landen.
HOME RUN!!!
We hebben gewonnen! Ik passeer de eerste honk en draai me om richting het publiek. Achteruit joggend richting de tweede honk neem ik mijn applaus en felicitaties in ontvangst. Ik heb de wedstrijd gewonnen, en geniet van een gelukzaligheid die ik zelden heb gevoeld.
Ik jog langzaam de honken langs, goed oplettend dat ik ze allemaal aanraak en loop richting de thuisplaat. Het geschreeuw van het publiek is veranderd in applaus. Ik loop de laatste vijf meter om nog langer van dit gevoel te genieten. Net voordat ik op de thuisplaat sta, kijk ik achter het hek en zie mijn vader hard klappen. Hij kijkt trots en schreeuwt "Way to go Rykie, thats my boy!!!"
Heerlijk! Ik ben zo gelukkig.
Hoe weet ik dat sport emotie is? De brok die zich in mijn keel heeft genesteld nu ik dit typ, en de daarbij behorende glimlach die ik niet kan onderdrukken, zeggen dat het zo is.
zondag 14 februari 2010
Tacx
Het is winter hier in Europa. Het lijkt als of iedereen er last van heeft. De postbode moppert dat de dagelijkse ronde minstens een uur langer duurt dan normaal. De oudjes durven de deur niet meer uit, en oh wee als je eigen straatje niet schoon en sneeuwvrij is (jaja, Jan Peter, dat viel even tegen!).
Maar goed, iedereen lijkt het zwaar te hebben met de winterse omstandigheden, en niettemin de prof wielrenners. Ik volg een heleboel via Twitter, en behalve een paar Amerikanen van RadioShack die in Amerika bivakkeren, en de fietsers die in de woestijnen van het midden oosten zand aan het happen zijn, is iedereen aan het trainen of koersen in Europa.
Het valt ze vies tegen! Alles rond de Middellandse Zee is niet wat het moet zijn. De Spaanse kust hoort lekker 12 a 15 graden te zijn met een waterig lentezonnetje.
Nee hoor, het is er 3 graden en alles boven de 1000m ligt onder een pak sneeuw.
Als er niet gekoerst hoeft te worden hoor je dagelijks op Twitter de volgende kreet:
"Nou, weer een Tacx dag, het sneeuwt!".
(voor de niet fietsers: een Tacx is een apparaat waar de achterwiel van je fiets ingezet kan worden zodat je stilstaand kan fietsen)
Ik moet toegeven, ik lees dit met enige vorm van jaloezie. Ik zou op dit moment (bijna) alles voor over hebben om nu, vandaag, vanavond gewoon lekker een uurtje op de Tacx de benen te kunnen ronddraaien. Ik verlang er zo naar. Even sportief bezig op mijn geliefde fiets.
Helaas, ik moet weer geduld hebben (wat ik niet heb) want het is me even niet gegund. De rug laat het niet toe. Eerst een MRI komende vrijdag, en dat het vervolg. Eerst weer mijn eigen veters kunnen strikken, pijnloos niezen, normaal leren lopen.
Wie wil op de Tacx? IK!!
vrijdag 12 februari 2010
Geduld....................
.......................................... heb ik niet.
Helemaal niet.
Op het moment van schrijven vliegen er allemaal dingen door mijn hoofd......... SRAM, Red of Force?...... Sella Italia Flite Genuine Gel Flow Wit....... (dat is een zadel)....... of toch Campa, maar dan een 10 speed want ik heb een shimano passing op mijn body in mijn ZIPP 404 achterwiel.
Huh? Nou, ik zal het uitleggen:
Ik ben een nieuwe fiets aan het bouwen. Op dit moment hoofdzakelijk in mijn hoofd, want het ontbreekt aan de nodige centen. De frame heb ik niet eens, als weet ik welke het wordt, en ongeveer wanneer die gaat komen. Maar goed, de plannen liggen d'r, en ik ben begonnen.
Ik zoek op Marktplaats voor de beste koopjes. Bekijk letterlijk de wereld aan websites, van Amerika, tot Engeland, via Australië. Ik heb al een aantal onderdelen kunnen bemachtigen voor een relatief klein bedrag, dus wat dat betreft gaat het prima.
Alleen tja..... wat nou als je een waanzinnige aanbieding ziet, maar de centen zijn op??
Nou, dat overkwam me vandaag...... iets wat normaal rond de € 850,- kost, was vandaag, en uitsluitend vandaag maar € 650,-. (Voor de kenners: de Sram Force Groepset. Voor de niet-kenners: remmen, schakel dingen, trappers, ketting en kransjes).
Iets wat ik erg graag op mijn nieuwe racefiets wil hebben.
Ik kan je vertellen, het deed gewoon zeer. Mijn hart sloeg over, en begon gelijk daarna 2x zo snel te kloppen. Even (héél even) leefde ik in de waan dat ik vandaag dat geld bij elkaar kon rapen. Mijn hart ging nog sneller kloppen. De kinderlijke spanning bezat mijn lichaam, totdat ik bevrijd werd door de realisatie dat het vandaag echt niet ging gebeuren, en de komende maanden ook niet. Toen viel er een deken van berusting over me heen. Acceptatie dat de spanning moest wachten tot een andere keer.
Wachten dus...... en om te kunnen wachten heb je........ juist, geduld nodig.
En dat heb ik niet. Nooit gehad. Ik denk dat ik daarom zo kan genieten van voorpret!
woensdag 10 februari 2010
Wie wil nou zeilen kijken??
Ik was gisteren erg blij met Eurosport. Ze konden bij mij niet stuk. Wat een top-zender!
Het volgende: Dinsdag en woensdag zijn mijn vaste vrije dagen. Dagen waarbij ik heerlijk thuis kan zijn met Ryken. Naast het verplichte huishouding staan deze dagen in het teken van vader en zoon. Maatjes.
Nou wil het zo zijn, dat maatjes vaak dezelfde interesses hebben, en bij ons thuis is dat niet anders.
Ryken houdt namelijk ook van wielrennen! Hoe ik dit weet? Nou, we hebben gisteren samen geboeid naar Eurosport gekeken. De Ronde van Qatar 2010, 3e etappe (Boonen als winnaar).
We luisterden naar het commentaar van Danny Nelissen en Jeroen Blijlevens. Ik keek naar hoe 120 renners in waaiers tegen de woestijnwinden knokten, happend naar lucht zonder hapje zand. Ryken keek ook, maar zag denk ik vooral gekleurde, bewegende beelden.
DES-AL-NIET-TE-MIN!!!! Hij keek wel!! Naar wielrennen!! Haha, vier maanden en nu al verkocht!!
That's my boy!!
Dat vond ik zo mooi, zo gezellig. Dat wilde ik weer, en om maximaal te kunnen genieten keek ik zojuist op Eurosport.com om te zien hoe laat de uitzending van vandaag gaat beginnen.
Helaas.....
Vanwege een of ander zeer onbelangrijke zeilwedstrijd (wie geeft nou om de America's Cup??) is het oh zo mooie neo-klassieker, de Ronde van Qatar, verbannen naar Eurosport 2.
Juist, digitale televisie.
Juist, nee, dat hebben wij nog niet.
Juist, ik weet het, moest allang maar het kwam er tot nu toe niet van.
Nou, binnenkort wel hoor, dat verzeker ik je!
Klote Eurosport!
maandag 8 februari 2010
Ik vind Twitter leuk. Erg leuk zelfs.
Je kunt volgen wat je vrienden doen zonder ze gelijk te moeten bellen of smsen. Lekker makkelijk. Even weten dat Baudy met de kleine aan het spelen is, dat Jorrit uit eten is, of dat Meijer zich iets beter voelt, maar niet helemaal. Leuk!
Ook leuk is het vertellen wat jij aan het doen bent. Al heb je weinig volgers, het maakt niet uit.
"Iedereen" laten weten dat ik nu aan de koffie zit, en daar ook heel erg aan toe bent. Het heeft iets.
Maar Twitter heeft een tweede kant, iets eigenlijk veel leuker, meer onwezenlijk. Ongrijpbaar.
Het onbekende.
Het leven van bekende mensen wordt op deze manier openbaar. Zichtbaar voor de gewone mens.
Wanneer vliegt Lance weer naar Kona voor een paar dagen warm weer trainen?
Is Ilse de Lange terug uit Nashville?
Hoe vindt Robert Geesink het als nieuwe inwoner van Gerona?
Het is gewoon leuk om te zien dat ook beroemde mensen "normale" dingen doen, tijdens hun "abnormale" levens.
Tja..... tussen de Royal Class vluchten, trainings camps en etentjes met presidenten door dan.
Twitter is leuk!
Je kunt volgen wat je vrienden doen zonder ze gelijk te moeten bellen of smsen. Lekker makkelijk. Even weten dat Baudy met de kleine aan het spelen is, dat Jorrit uit eten is, of dat Meijer zich iets beter voelt, maar niet helemaal. Leuk!
Ook leuk is het vertellen wat jij aan het doen bent. Al heb je weinig volgers, het maakt niet uit.
"Iedereen" laten weten dat ik nu aan de koffie zit, en daar ook heel erg aan toe bent. Het heeft iets.
Maar Twitter heeft een tweede kant, iets eigenlijk veel leuker, meer onwezenlijk. Ongrijpbaar.
Het onbekende.
Het leven van bekende mensen wordt op deze manier openbaar. Zichtbaar voor de gewone mens.
Wanneer vliegt Lance weer naar Kona voor een paar dagen warm weer trainen?
Is Ilse de Lange terug uit Nashville?
Hoe vindt Robert Geesink het als nieuwe inwoner van Gerona?
Het is gewoon leuk om te zien dat ook beroemde mensen "normale" dingen doen, tijdens hun "abnormale" levens.
Tja..... tussen de Royal Class vluchten, trainings camps en etentjes met presidenten door dan.
Twitter is leuk!
donderdag 4 februari 2010
Plannen
Ik hou van plannen. Of wellicht beter gezegd: ik hou van dromen!
Kijk, plannen in de zin van "morgen is een drukke dag, dus moet ik alle taken op de juiste manier en op de juiste tijdstip inplannen".... nou .... nee.
Ik heb het over leuke dingen, zoals familie, hobby's, vakanties ezv. Dingen waarvan je lekker kan dagdromen tijdens een onbewaakt moment op je werk, of iets om lekker bij in slaap te vallen.
Hier een overzicht van dingen die ik "in de planning" heb:
Dit zijn redelijk grote zaken die ook een echte planning eisen. Sparen, verlof krijgen, afstemmen op de gezinssituatie ezv.
Maar, er zijn ook andere dingen die ik "in de planning" heb, die minder afhankelijk zijn van een vooruitziende blik.
Ik kan wel plannen, en ik kan wel dromen....... de toekomst ligt voor mijn voeten.
Kijk, plannen in de zin van "morgen is een drukke dag, dus moet ik alle taken op de juiste manier en op de juiste tijdstip inplannen".... nou .... nee.
Ik heb het over leuke dingen, zoals familie, hobby's, vakanties ezv. Dingen waarvan je lekker kan dagdromen tijdens een onbewaakt moment op je werk, of iets om lekker bij in slaap te vallen.
Hier een overzicht van dingen die ik "in de planning" heb:
- Met het gezin op vakantie gaan naar Canada.... terug naar de roots zeg maar.
- Het bouwen van mijn volgende racefiets. Hiermee ben ik al begonnen, maar in mijn hoofd is ie al af, aangepast, en weer af.
- Het bouwen van mijn volgende mountainbike. Hier het bewijs dat plannen ook erg ver in de toekomst kunnen liggen!
- Vakantie met de fietsclub naar Oostenrijk/Italië. Hier zitten lichamelijk en sportieve doelen aan gekoppeld, andere keer meer hierover.
- (Mid-) weekje MTB'en met de mannen in België/Duitsland. Zie punt hierboven.
Dit zijn redelijk grote zaken die ook een echte planning eisen. Sparen, verlof krijgen, afstemmen op de gezinssituatie ezv.
Maar, er zijn ook andere dingen die ik "in de planning" heb, die minder afhankelijk zijn van een vooruitziende blik.
- Komende zomer met mijn zoontje spelen op het gras in de tuin
- Binnenkort een bakkie doen met mijn vrienden. We zien elkaar te weinig
- Met mijn vrouw uit eten gaan
- Mijn ouders en zussen weer eens zien
- Lekker sporten als mijn rug het weer doet
Ik kan wel plannen, en ik kan wel dromen....... de toekomst ligt voor mijn voeten.
woensdag 3 februari 2010
Getting Started
Tja.... een Engelse titel voor een in het (slecht) Nederlands geschreven blog!
Waarom een blog?
Nou, ik heb een houvast nodig. Ik ben iemand die tot wonderbaarlijke prestaties in staat is. Iemand die zichzelf tot ver voorbij de pijngrens, de grens van gezond gedrag kan pushen. Iemand die dit alleen kan met wel 20 stokken achter de deur nodig heeft. En ik dacht, "nou, als ik een blog heb, en kan bijhouden, al leest niemand het........ IK lees het wel, en ik kan het niet maken om de dingen die ik met mijzelf afspreek, niet na te komen"
Zie, een stok achter de deur! En ja, ik hou van schrijven, en dan vooral over dagelijkse dingen. Een soort openbare dagboek.... zeg maar. Iedereen mag het lezen, niemand moet.
Maar goed, wat scheelt eraan? Nou, wat me nu enorm bezig houdt is mijn rug. Rot, klote apparaat die ik vervloek terwijl ik hem moet koesteren.
Hij doet het niet, of beter gezegd, niet naar behoren. Ik heb (waarschijnlijk) een hernia en wacht op een oproep voor een MRI-scan. Aan de hand daarvan kijken we hoe of wat. Mij maakt het niets meer uit hoe of wat, als er maar IETS gebeurt! De pijnscheuten als hete messen in mijn rechterbeen worden nu een beetje vervelend. Nou, meer dan vervelend. Nou, zeg gerust verschrikkelijk. Nou, meer dan verschrikkelijk........ (je snapt de bedoeling denk ik).
Ik loop als een piraat met een houten been. Lijkt nergens naar.
Ik word nu ook voor het eerst in mijn leven bewust van het feit dat lichamelijk ongemak ook zijn weerslag kan hebben op je geest. Naast het feit dat je er gewoon dood- en doodmoe van wordt, begint de onzekerheid een rol te spelen. Hoe lang nog gaat dit duren. Hoe kom ik hieruit. Kan ik later gewoon zoals vroeger functioneren. We hebben het tenslotte niet over een gebroken enkel. Daarvan weet je, dat je na een week of zes helemaal de ouwe bent. Nee, dit is vaag. Dit gaat over je rug, en de zenuwen die daar doorheen lopen. Ontastbaar. Wel voelbaar.
Ik moet een aantal dingen op orde hebben, lichamelijk gezien, dan volgt het hoofd vanzelf.
Hoeveel? weet ik niet...... ik zal even naar boven om te wegen......................
109.5 kg !!!
Damn....... dat valt tegen.
Wederom betrap ik mijzelf op mijn (oude) gewoontes. Zoeken naar excuses. "Heb net geluncht", of "Tja, je moet je ook 's ochtends vroeg wegen", of "Ik heb mijn kleren aan" of, mijn favoriet: "Ik heb nog niet gescheten vandaag!"
Niet meer dus, want ik heb mijn blog, en hierin staat dat het niet meer zo kan!
Daarom dus een blog. Om mijzelf te motiveren en hopelijk later terug te lezen en mijn vorderingen te kunnen aanschouwen. En ook om gewoon dingen van me af te schrijven. Of dingen op te schrijven zodat ik later kan lezen en zeggen "Oh ja, dat was ook zo.... kijk dat nou!".
(en wie weet is het leuk voor mijn trots, Ryken, om later te lezen)
Ik ben begonnen, en ze zeggen dat de eerste stap het halve werk is.
Haha, what the f**k do they know!!
Go go go!!
Waarom een blog?
Nou, ik heb een houvast nodig. Ik ben iemand die tot wonderbaarlijke prestaties in staat is. Iemand die zichzelf tot ver voorbij de pijngrens, de grens van gezond gedrag kan pushen. Iemand die dit alleen kan met wel 20 stokken achter de deur nodig heeft. En ik dacht, "nou, als ik een blog heb, en kan bijhouden, al leest niemand het........ IK lees het wel, en ik kan het niet maken om de dingen die ik met mijzelf afspreek, niet na te komen"
Zie, een stok achter de deur! En ja, ik hou van schrijven, en dan vooral over dagelijkse dingen. Een soort openbare dagboek.... zeg maar. Iedereen mag het lezen, niemand moet.
Maar goed, wat scheelt eraan? Nou, wat me nu enorm bezig houdt is mijn rug. Rot, klote apparaat die ik vervloek terwijl ik hem moet koesteren.
Hij doet het niet, of beter gezegd, niet naar behoren. Ik heb (waarschijnlijk) een hernia en wacht op een oproep voor een MRI-scan. Aan de hand daarvan kijken we hoe of wat. Mij maakt het niets meer uit hoe of wat, als er maar IETS gebeurt! De pijnscheuten als hete messen in mijn rechterbeen worden nu een beetje vervelend. Nou, meer dan vervelend. Nou, zeg gerust verschrikkelijk. Nou, meer dan verschrikkelijk........ (je snapt de bedoeling denk ik).
Ik loop als een piraat met een houten been. Lijkt nergens naar.
Ik word nu ook voor het eerst in mijn leven bewust van het feit dat lichamelijk ongemak ook zijn weerslag kan hebben op je geest. Naast het feit dat je er gewoon dood- en doodmoe van wordt, begint de onzekerheid een rol te spelen. Hoe lang nog gaat dit duren. Hoe kom ik hieruit. Kan ik later gewoon zoals vroeger functioneren. We hebben het tenslotte niet over een gebroken enkel. Daarvan weet je, dat je na een week of zes helemaal de ouwe bent. Nee, dit is vaag. Dit gaat over je rug, en de zenuwen die daar doorheen lopen. Ontastbaar. Wel voelbaar.
Ik moet een aantal dingen op orde hebben, lichamelijk gezien, dan volgt het hoofd vanzelf.
- Rug moet beter..... hernia moet achter de rug zijn (leuke woordspeling)
- Rompspieren moeten echt getraind worden. Iedereen heeft een "korset" van spieren gekregen om je rug recht en in orde te houden. Dat van mij moet strakker en sterker. Dit kan helaas allen pas als punt 1 gedaan is. Even wachten dus.
- Mijn gewicht speelt al jaren een rol in mijn leven. En dan in de zin van "te hoog". Ik ben 1.81m en weeg ver boven de 100kg. Dit kan niet meer en draagt denk ik bij aan mijn slechte rug. Ook heeft dit een negatief invloed op mijn grootste (sportieve) passie; namelijk wielrennen! Dus...... afvallen!
Hoeveel? weet ik niet...... ik zal even naar boven om te wegen......................
109.5 kg !!!
Damn....... dat valt tegen.
Wederom betrap ik mijzelf op mijn (oude) gewoontes. Zoeken naar excuses. "Heb net geluncht", of "Tja, je moet je ook 's ochtends vroeg wegen", of "Ik heb mijn kleren aan" of, mijn favoriet: "Ik heb nog niet gescheten vandaag!"
Niet meer dus, want ik heb mijn blog, en hierin staat dat het niet meer zo kan!
Daarom dus een blog. Om mijzelf te motiveren en hopelijk later terug te lezen en mijn vorderingen te kunnen aanschouwen. En ook om gewoon dingen van me af te schrijven. Of dingen op te schrijven zodat ik later kan lezen en zeggen "Oh ja, dat was ook zo.... kijk dat nou!".
(en wie weet is het leuk voor mijn trots, Ryken, om later te lezen)
Ik ben begonnen, en ze zeggen dat de eerste stap het halve werk is.
Haha, what the f**k do they know!!
Go go go!!
Abonneren op:
Posts (Atom)
