"Luister naar je lichaam"
"Wees geduldig"
"Denk na bij alle bewegingen die je neemt"
"Heb een pro-actieve houding, maar overschrijd de grenzen niet"
"Wees verstandig, actief, maar niet overmoedig!"
Nou ja, dit zijn allemaal kreten die ik de laatste anderhalve maand heb gehoord van verschillende specialisten met betrekking tot mijn herstel. Het komt ongeveer neer op het feit dat ik elke dag mijn beweging moet hebben, goed mijn rek- en strekoefeningen moet doen, mijn core stability moet verbeteren en, tegelijkertijd, niks forceren.
Maar hier zit nou het probleem....... op een gegeven moment heb je en "goede dag". Je wordt 's ochtends wakker en bent niet helemaal zo stijf als een plank (dat is goed!). Je doet je oefeningen voordat je naar beneden gaat zonder dat ze pijn doen. Je gaat lopen en staat zo recht als een plank (meestal na een tijdje zitten of liggen heb ik last van een "trunk shift" of een acute lumbale scoliose. Hier op de tekening zie je eentje (VEEL erger dan dat van mij!!). Met rekoefeningen kan ik dit redelijk weer recht krijgen).
En fin... je hebt een super dag, en je wilt meer.....
Wanneer mag ik mijn zoon weer vasthouden?
Wanneer kan ik heuvel op, heuvel af door het bos wandelen, op oneven ondergrond?
Wanneer kan ik weer de afwasmachine inladen?
Wanneer kan ik op de (stads) fiets stappen?
........Wanneer kan ik weer naar huis?
Op een gegeven moment moet je niet meer bang zijn denk ik. De vrees om weer iets te krijgen wat je met pijn, zweet en vooral inzet van jezelf en anderen hebt verslagen, is duidelijk aanwezig, Dit wordt gelukkig langzaam ingehaald door de drang om weer een beetje normaal mens te worden.
Het wordt me met de dag duidelijker dat revalideren iets is wat niet alleen lichamelijk is, maar ook mentaal.
Soms moet je in het diepe springen en vertrouwen hebben dat je het zwemmen niet bent verleerd. Het is de kunst denk ik om vooraf de diepte goed in te kunnen schatten.
BOMMETJE!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten