Zo gaat het een beetje op het moment hier op Ameland. En dan bedoel ik mijn rug, want voor de rest gaat alles fantastisch! Ik ben blij dat ik (al zeg ik het zelf) een dusdanig karakter heb dat ik me al te goed kan beseffen wanneer ik het goed heb.
En nou.... ik heb het nu wel héél erg goed!
Ik kan, dankzij de inzet van verschillende mensen, mij 100% richten op mijn herstel. Ryken wordt volledig verzorgd door zijn oma, en als zij even niet kan, zijn er genoeg surrogaat oma's op stand-by die al te graag willen helpen.
Dus richt ik me op mijn herstel. Op dit moment bestaat dat vooral uit wandelen en rusten. Ik wandel me suf, tussen de 6 en 10km per dag, verdeeld over 3 tot 5 loopjes. Vanochtend bevond ik me plots bij de vuurtoren. Hij was open, en ik dacht "klimmen!"
Als het nu niet op de fiets kan, dan maar lopend!
Het uitzicht was fantastisch!
Naast veel wandelen bezoek ik regelmatig de fysiotherapeut. Hij kraakt, kneedt, zet me aan de stroom, steekt naalden in me en vertelt wat ik allemaal moet doen qua oefeningen.
En dit is nu de crux! Mijn core-stability is niks. Week. Slap. Instabiel. Mijn onderrug is ÉÉN BAK SNOT!!
En het zijn juist deze spieren die goed strak moeten staan om je (onder)rug op zijn plaats te houden.
Deze spieren moet ik dus flink trainen.
En als ik dit doe, dan wordt het voordat ik het weet:
"Five steps forward, half a step back"
Ik hoop het..... oefenen maar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten