Ameland

Afgelopen zaterdag was het zover. Vier dagen na mijn operatie was ik in staat de (anders zo normale) reis te kunnen maken. Met een "looppauze" van 5 minuten halverwege IJlst-Holwerd was het goed te doen. Af en toe lopen op de boot en een korte 10 minuten autorit vanaf de boot en ik was aangekomen op mijn bestemming: Hollum, Ameland!
Hier wonen mijn schoonouders, en de komende weken Ryken en ik nu ook. Wij worden verzorgd, en Majanka kan blijven werken. (goed geregeld ;-))



De eerste paar dagen stonden in het teken van mijzelf dwingen te lopen. Het einde van de straat was genoeg, dan weer een uur op bed, en dan weer eventjes d'r uit, en dan weer liggen.......
Elke dag een stukje verder lopen.
Niet echt een boeiend bestaan, maar goed, het zij zo.

Maandag had ik mijn eerste afspraak bij de fysio (100m verder op). Aardige man, die ook nog van fietsen houdt, dus dat gaf zeker wat praatstof. Hij heeft mij oefeningen meegegeven om mijn rug minder stijf, maar vooral sterker te maken. Hij legde ook nog een aantal zaken uit over mijn operatie.

(Even over mijn operatie: ik was vandaag weer aan het wandelen, en moest denken over hoe bizar het is om je te laten opereren. Ik bedoel, je gaat naar een ziekenhuis waar je normaal gesproken niemand kent. Je kleed je vervolgens uit, gaat in bed liggen en wordt door de gangen, ik volle zicht van elk willekeurig bezoeker, naar het pre-O.K. gereden. Hier word je file-geparkeerd tussen alle andere patiënten em laat je door wildvreemde mensen naalden in je steken, waardoor verschillende, onbekende vloeistoffen je lichaam in kunnen stromen. Vervolgens word je voorgesteld aan de chirurg die je waarschijnlijk ook niet kent. Hij vertelt in hele mooie worden dat hij je open gaat snijden en stukken van je lichaam gaat verwijderen. (op dit moment moet je echt goed van vertrouwen zijn...... "Heeft deze man wel een opleiding gevolgd??"). Daarna word je werkelijk het O.K. ingereden. Hier staat iemand anders die zijn hand naar je toesteekt. Dit schud je uit beleefdheid, zegt je naam, en hoort vervolgens een beetje geïrriteerd "errrr, ja we kennen elkaar, we hadden afgelopen week een afspraak op de poli...... ik ben de anesthesioloog"

Je zegt: "Ja, natuurlijk, nu zie ik het"

Je denkt: "Ja lul, als je een boerka op had was je meer herkenbaar dan nu met je mondkapje en haarmuts".

Deze man spuit vervolgens eerst een doorzichtig vloeistof in je arm waardoor je arm erg koud wordt, en vervolgens een wit goedje die je lekker in slaap laat vallen.

Nu ben je helemaal, maar dan ook hélémaal, voor 100% overgeleverd aan vreemde mensen dit je helemaal niet kent. Ze snijden niet alleen in je, en verwijderen niet alleen delen van je lichaam, maar dit allen (in het geval van een hernia) als je ligt in het meest onmogelijk, en vooral kwetsbare houding, namelijk de Salaam-houding. Ik bedoel, hoe veel vertrouwen moet een mens hebben??)



Maar goed, de fysio legde uit waarom ik nog zo stijf bent, en waarom ik nog pijn(tjes) heb. De zenuw is maanden lang geirriteerd, en hoewel nu bevrijd uit zijn benarde positie, moet het weer tot rust komen. Daarnaast is een rugband (net zoals enkelbanden, maar dan in je rug) óf gesneden óf doorgeboord (dit wist hij niet) zodat ze bij de hernia kunnen komen. Dit is niet 1-2-3 geheeld.

Komt wel.