Mes in de rug

Eindelijk is het zover! Ik heb een datum! Zelden zo blij dat iemand moedwillig een mes in mijn rug gaat steken!

6 april is de dag! Dan word ik geopereerd aan mijn hernia! Yes!!

Ik kijk vooral uit naar 7 april, want dan begint de lange weg omhoog, waarbij ik hopelijk zal merken dat het elke dag een stukje vooruit gaat. Misschien een dagje tussen met stilstaan, of zelfs een beetje achteruit, maar hoofdzakelijk vooruit.

Three steps forward, one step back.... zeg maar.

Voor die tijd moet ik even een ochtend naar het ziekenhuis in Sneek. Ik moet welgeteld langs vijf (ja, VIJF!!) afdelingen, en neurologie is daar niet één van.

Eerst moet ik wat bloed prikken en urine inleveren bij het Laboratorium (route 21 in het ziekenhuis). Heb weinig moeite met in een potje plassen, kan ik 's ochtends thuis op mijn gemak even doen. Bloedprikken daarentegen is een ander verhaal. Ik heb een haat/liefde relatie met naalden. Nou, ook dat is wat optimistisch. Laten we het houden op Haat (ja, met een groet "H").

Maar goed, als ik dat achter de rug heb kan ik door naar het Pre operatief spreekuur (route 3). Daarvoor moest ik een formulier invullen met allerlei vragen die ik bijna allemaal met "NEE" heb kunnen invullen. Nee, ik heb geen suikerziekte. Nee, ik heb geen epilepsie. Nee, ik heb geen stijve nek (??).

OK, we gaan verder, op naar de afdeling Fysiotherapie (route 33). Daar gaan ze me vertellen wat ik wel en niet kan en mag doen de eerste weken na de operatie. Hier ben ik wel erg benieuwd naar. Ik heb natuurlijk op het internet gezocht hoe anderen dit ervaren hebben, maar daar valt geen pijl op te trekken. De ene kon bij wijze van binnen twee weken weer aan het judoën zijn, terwijl de ander na drie jaar steeds sukkelt met pijn en klachten (of is het pijnklachten?). Het enige wat een beetje overeenkomstig is met elkaar is dat je de eerste twee weken HELEMAAL niks mag tillen. Alles zwaarder dan een pakje suiker is uit den boze. En toevallig of niet, maar mijn zoon weegt meer dan zeven pakken suiker, dus gaat de revalidatie hoofdzakelijk bij mijn schoonouders op Ameland plaatsvinden. Kan schoonmoeder mooi voor de kleine zorgen, kan Mama gewoon doorwerken, en kan Daddy lekker wandelen volgens fysiotherapeutische aanwijzingen. (goed geregeld dacht ik zo).

Daarna moeten we langs de afdeling Opname (route 2...... dichtbij de ingang misschien...... ik denk dat route 1 de parkeerautomaat is ;-)). Hier moet ik ze vertellen dat ik op vrijdag 9 april kom, en dat ze alvast een bed voor me moeten opmaken.

And last but not least kan ik even langs Radiologie (route 70, 1e verdieping) om een foto/scan te laten maken. De MRI waar alles kristalhelder op te zien is is denk ik nog niet genoeg. Ze zullen het wel weten denk ik dan.

Jaja, het wordt een drukke dag morgen, en hoe ik natuurlijk dit allemaal liever niet moet ondergaan, is het toch interessant hoe alles in zijn werking gaat.
Alleen ja.... dat bloedprikken........ liever een mes in mijn rug.