Wat heb ik gisteren genoten. Wat een prachtige afsluiting van de Olympische Winterspelen. Wat een spanning, wat een sensatie. Genieten!
Nee, ik heb het niet over de sluitingsceremonie, en zeker niet over de 50km langlaufen klassieke stijl (al moet ik zeggen, respect voor die mannen hoor, 50km is een héél eind!). Nee, ik heb het over IJshockey. Canada tegen de VS.
Het deed me denken aan mijn eerste jaren hier op aarde. Tot mijn zesde woonde ik in Canada, en al voel ik mij nu op en top Nederlander, toch koester ik soms warme gevoelens voor mijn geboorteland. En gisteren was niet anders. Het deed me denken aan het eind jaren 70, begin jaren 80. Samen met Dad en Pake op de bank, kijkend naar hockey (in Canada heet ijshockey meestal gewoon hockey..... de versie met +/- 20 kakkers op een kunstgrasveld kennen ze daar amper).
Samen met Dad en Pake schreeuwen naar de buis. Samen dop-pinda's opeten, terwijl Beppe een appelsap voor mij inschenkt. Drie generaties genietend van hetzelfde schouwspel. Ik voelde alsof ik erbij hoorde, bij de grote mannen. Ik mocht tenslotte opblijven (in ieder geval voor de eerste periode).
Dat waren fijne momenten die mij lang bijblijven.
Gisteren was het iets anders. Ik lag alleen op de bank, heen en weer te smsen met mijn vader, die thuis op zijn eigen bank lag. Pake is er helaas niet meer, en dus het dienblad vol lege pindadoppen ook niet. Jammer, want hij had het mooi gevonden.
En toch kreeg ik weer het warme gevoel van vroeger.
Het was heerlijk, en we hebben ook nog gewonnen!
Wat was het mooooooi he. Wij hebben ook voor de tv zitten joelen. En uiteraard waren we voor Canada ;-)
BeantwoordenVerwijderen