Ironie

MRI van mijn rug. Je ziet drie donkere tussenwervelschijven, waarbij de middelste een grote uitstulping heeft aan de rechter kant. Dit is de hernia, die tegen de zenuwen aandrukt.

Maandagochtend om ongeveer half negen gaat een telefoon over op de polikliniek Neurologie in het Sint Antonius Ziekenhuis in Sneek. Aan de ene kant een dame in dienst van voorgenoemde ziekenhuisafdeling. aan de andere kant: Ik.

Ik legde de dame in kwestie uit dat ik afgelopen vrijdag een MRI had gehad, en dat ik vrijdagavond werd gebeld door de neuroloog, en dat ik maandag terug moest bellen om een afspraak te maken met de neurochirurg.

"Nou Meneer Venema, dat gaan we dan maar voor u regelen...... laten we even kijken...... 15-08-1975 toch?"

"Ja, klopt"

"MRI in opdracht van Dokter Holscher?"

"Ja, klopt"

"Even kijken hoor..............."

(op dit moment had ik nog stiekum de hoop deze week nog terecht te kunnen)

"Nou Meneer Venema, niet schrikken hoor....... 14 April om tien over half drie"

".................................................................................."

De rest van het gesprek zal ik achterwege laten. Laten we zeggen dat ik behoorlijk schrok, beleefd kwaad was, en de tranen stonden me vrij hoog. Behoorlijk hoog eigenlijk.

Hoe was dit in godsnaam mogelijk in een modern, westerse land met en (dacht ik) erg goed geregelde gezondheidszorg? Ik kan af en toe haast niet meer lopen! 14 april!!!

Als bewijs van goede service en meedenken kreeg ik de tip mee om contact op te nemen met mijn ziektekostenverzekeraar. wellicht konden zij mij ergens anders wat eerder plaatsen.

Ik leerde een nieuwe woord deze week........ wachtlijstbemiddeling.

Ik belde verder en na geholpen te worden door een erg vriendelijke dame, kreeg ik drie opties voorgeschoteld:

• Wachten tot 14 april (nee dus)
• Ga naar een ziekenhuis in Duitsland en ben binnen 2 a 4 weken aan de beurt (nou, nein)
• Ga naar een privékliniek in Rosendaal. Kan binnen 5 werkdagen voor consult en meestal binnen 10 werkdagen voor een operatie.

HELL YEAH!!! Dat klonk goed! Dat wil ik!!!

"Nou Meneer Venema, dat is mooi. Bent u verder gezond?"

"Ja zeker"

"Rookt u?"

"Nee hoor"

"Behoort u tot een risicogroep? Hartpatiënt? Diabetespatiënt?"

"Nee hoor"

"Heeft u overgewicht?"

"........... errrrr"

"Nou, is uw BMI boven de 30?"

Op dit moment zei ik "Ja." maar ik dacht "FUCK FUCK FUCK!!!"

"Oei, kijk, dat is jammer, de kliniek heeft geen intensive care, en u behoort tot een risicogroep en word niet geaccepteerd totdat uw BMI onder de 30 komt."

Het gesprek werd verder afgewikkeld. Ik zou terugbellen als ik dit allemaal op mij had laten inwerken. Maar goed, het komt op het volgende neer:

Ik kan in Rosendaal terecht om snel van mijn hernia (waar ik langzaam erg gek van word) af te komen. Alleen moet ik eerst onder de 99kg zien te komen. Toen ik mijn blog begon was ik 109.5kg. Ik was vanochtend 106.6kg

Nog een kleine 8kg te gaan! Dit is mijn doel op het moment, en de pijn, en de daaruit voortvloeiende gedachte om pijnvrij te zijn is mijn motivatie.

Alleen ja, ik wil het nog sneller, dus lekker sporten erbij! Oh nee, kan niet, hernia.

Haha, moet sporten om van mijn hernia af te komen, zodat ik kan gaan sporten...... Ironisch.