Emotie

"Topsport is emotie" is een kreet die je regelmatig op televisie hoort, meestal van sportjournalisten die diepzinnig willen overkomen.

En toch hebben ze gelijk. Nou gelijk? Ze kunnen het breder trekken wat mij betreft, namelijk:
"Sport is emotie".

Ik ben van mening dat de mate van genot tijdens het sporten onlosmakelijk is verbonden met de manier waarop degene het sporten beleeft. Ieder presteert op zijn eigen niveau, dus ik ook.

Sinds mijn verhuizing van Engeland naar Nederland op mijn 16e heb ik mij bezig gehouden met hoofdzakelijk twee sporten. Honkbal en Fietsen. Beide op (zeer) bescheiden niveau landelijk gezien, maar toch door mijn intense beleving voel(de) ik mij weleens topsporter. Met honkbal bijvoorbeeld heb ik het geluk gehad om drie keer kampioen te zijn geweest van onze divisie. Elke keer weer een heerlijke ontlading met de team. Maar niet alleen de teamprestatie was genieten. Ook de individuele momenten van glorie deed mijn hart sneller kloppen.......

Het is 9 juni, 1996. We spelen een thuiswedstrijd tegen HSV Drachten. Het is de 9e inning, de stand is gelijk (9-9) en wij gaan beginnen aan onze gelijkmakende slagbeurt. De gelijkspel is binnen, maar we willen meer.... IK wil meer!!
Ik ben als derde aan slag, en zie hoe de eerste en vervolgens de tweede slagman voor mij sneuvelen. Ik loop naar de thuisplaat. "Come on Rykieboy!!" schreeuwt uit de dugout. "Over the fence Dude, over the fence!" roept mijn vader van achter de backstop. "Mooie tik Rykieboy, come on!" roept Theo, mijn coach vanaf de coachingvak bij de 3e honk.

Het komt op mij aan, en elke stap die ik neem richting de plaat zorgt voor spanning in mijn buik. Ik kijk de pitcher aan. Taco, een pitcher van boven de 40. No speed, but a mean curve ball.
Ik loop naar de plaat en weet wat me te doen staat. Niet te afwachtend, aan vier-wijd (gratis loop naar t eerste honk) hebben we weinig. Maar.... als ik een mooie tik kan geven zodat ik op de tweede honk kan komen, en degene na mij ook een mooie tik kan neerleggen, misschien als ik snel kan lopen haal ik dan wellicht misschien.........

CONCENTREREN! denk ik in mijzelf...... focus op de bal........ hier komt de worp......... en curve ball.......... hij breekt niet........ Ik swing, ....hoor iets... maar voel niks......


Het publiek juicht en ik volg de vlucht van de bal die ik zonet heb geslagen, hoog, ver.
Ik ren, hard, heel hard, zonder mijn ogen van de bal te halen. Net voordat ik de eerste honk bereik komt de realisatie dat de bal buiten het veld gaat landen.

HOME RUN!!!

We hebben gewonnen! Ik passeer de eerste honk en draai me om richting het publiek. Achteruit joggend richting de tweede honk neem ik mijn applaus en felicitaties in ontvangst. Ik heb de wedstrijd gewonnen, en geniet van een gelukzaligheid die ik zelden heb gevoeld.
Ik jog langzaam de honken langs, goed oplettend dat ik ze allemaal aanraak en loop richting de thuisplaat. Het geschreeuw van het publiek is veranderd in applaus. Ik loop de laatste vijf meter om nog langer van dit gevoel te genieten. Net voordat ik op de thuisplaat sta, kijk ik achter het hek en zie mijn vader hard klappen. Hij kijkt trots en schreeuwt "Way to go Rykie, thats my boy!!!"

Heerlijk! Ik ben zo gelukkig.

Hoe weet ik dat sport emotie is? De brok die zich in mijn keel heeft genesteld nu ik dit typ, en de daarbij behorende glimlach die ik niet kan onderdrukken, zeggen dat het zo is.