Vandaag was de dag. Eindelijk was het zo ver. Ik mocht voor mijn MRI.
Ik heb me de afgelopen twee weken afgevraagd waarom ik zo naar deze dag uitkeek. Het is niet zo dat mijn rugpijn (of beter gezegd beenpijn, want daar voel ik verreweg de meeste pijn) dan gelijk over is. Nee, ik kreeg te horen dat de wachttijd voor de MRI erg meeviel (twee weken) en dat als ik daarna na nog eens twee weken niks heb gehoord, dan moest ik even aan de bel trekken. Mogelijk vier weken dus, voordat ik überhaupt bij de neurochirurg (dus iets anders dan de neuroloog) op audiëntie mocht. Maar goed, het maakte me niets uit , want eindelijk werd er iets aan gedaan.... er was weer licht aan het einde van de tunnel.
En over tunnels gesproken........
Ik mocht er vandaag in eentje liggen.
Ik werd geroepen uit de wachtkamer waar Majankia, Ryken en ik wachtte. Ik mocht mij uit gaan kleden, behalve mijn shorts en mijn t-shirt (waarom mijn sokken dan wel??? Wellicht omdat een man in alleen onderbroek, t-shirt EN sokken er niet uitziet!).
Oh ja, en of ik muziek wilde luisteren, en zo ja, welke?
"Errrrrrrr, nou......." (die vraag had ik niet verwacht)
Kijk.... in en MRI apparaat is het nogal lawaaierig en om je daarvan te beschermen, en ook om de algehele ervaring wat aangenamer te maken, wordt je een koptelefoon aangeboden, met muziek naar keuze. Ik moest snel denken.... geen Rammstein (te heftig voor nu)........ errrrrr
"Nou, doe maar errrrr........... Radio Veronica. Ja, dat had ik zonet aan in de auto. Weet je, lekker jaren 80 en 90 en zo........."
"Dat hebben we ook!" zei de radioloog, en weer verdween ze. Ik kleedde me uit.
Ik werd op en soort platform gelegd, kussen onder mijn benen, koptelefoon op.
Oh ja, en het meest belangrijke: de noodknop. een soort balletje waarin ik kon knijpen mocht ik in paniek raken. En of ik claustrofobisch was? Nee, niet echt.
Het zou ongeveer 20 minuten duren, en of ik aub zo stil mogelijk wilde blijven liggen. Anders waren de beelden wellicht niet duidelijk genoeg, en dan moesten we weer.
Ik werd in de tunnel geschoven en ondervond waarom ik de afgelopen twee weken vaker gevraagd werd of ik claustrofobisch was, dan de 34 jaar daarvoor.
Het is krap daarbinnen.... erg krap!!
Ik had mijn armen strak langs mijn lijf, en toch raakten ze de wanden aan beide kanten toen ik binnen geschoven werd. Net een worst in een broodje van de Hema.
Ik had mijn ogen dicht voor de eerste 30 seconden, maar kon de nieuwsgierigheid niet weerstaan. Ik deed ze open en zag dat mijn neus het plafond net niet raakte.
Zo, dit is wel HEEL ERG KRAP.
No worries, geen paniek, het muziek zal zo beginnen, en dan kan ik wegdromen en vergeten waar ik ben. "Als het maar een goede liedje is" dacht ik, dan komt alles goed. Een beetje jeugdsentiment was nooit mis.
Ik werd op mijn wenken bediend: Poison van Alice Cooper. Lekker!
Op een paar keer jeuk na die ik niet mocht krabben (mocht niet bewegen weet je nog?) vlogen de minuten voorbij. Na Genesis (I can't dance), Tears for Fears (??) en een paar anderen, hield het lawaai op en ik werd weer naar buiten geschoven.
"Je krijgt binnen twee weken uitslag van de neuroloog en je kunt een CD bestellen met de MRI scan bij de balie". (mocht je naar een privékliniek gaan om behandeld te worden moet je vaak je eigen MRI scan CD meenemen. Ik heb de CD besteld, en kan ik maandag ophalen).
Ik liep weg met een gevoel van trots. Ik ben weer een ervaring rijker, ik raakte niet in paniek in dat veel te krappe buis, en ik had het gevoel dat ik dichter bij een pijn-vrij bestaan ben.
Voelt goed!
(ondertussen kan ik je melden dat ik geen twee weken hoefde te wachten op de uitslag, maar dat de neuroloog mij vanavond om 17.50u heeft gebeld en ingesproken op mijn voicemail dat er duidelijk een hernia te zien is op mijn scan, en dat ik maandag terug moet bellen voor een afspraak bij de chirurg. Goh..... gebeld worden door een specialist om tien voor zes op een vrijdagmiddag....... dat was het laatste wat ik verwachtte! Maandag bellen dus!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten