Waarom zijn we hier (of all places)??
Nou, vandaag is de Profronde van Surhuisterveen! De Na-Tour criterium!
Dat is een wieler "wedstrijd" van ontelbare ronden door het centrum van het dorp. De renners komen werkelijk 'tig' keer langs en het publiek geniet volop (al kijken de meesten niet zozeer naar het wielrennen, maar meer naar hun half volle bierglazen).
Vreemd in mijn ogen, want de renners zijn niet de minsten: denk aan Andy Schlek (2e TDF 2010), Ivan Basso (winnar Giro 2010), Robert Gesink (6e TDF 2010) om een paar te noemen.
Ja dames en heren..... ik bevind me in de grotste snoepwinkel van de wereld! Het is een jaar of zes geleden dat ik hier was geweest en elk jaar zei ik:
"Ja, kan niet, want.............. Volgend jaar ben ik erbij!" (bij de puntjes kan je zaken invullen als verhuizen, verbouwen, zwangere vrouw, regen, geen zin, zelf fietsen, niemand wil mee, werken..... nou ja, je snapt t wel denk ik).
Nou, nu ben ik er wél bij. Ik kijk en loop langaam rondjes om het parcours. Ik kijk elke ronde aandachtig naar de renners en droom lekker weg over hoe het moet zijn daar te mogen fietsen. Je kunt ze bijna aanraken! Ik kan zo genieten van al het mooie materiaal wat voorbij raast. Makkelijk halen sommige fietsen (zeker die van Milram) de tien mille. Per stuk!
Ook kijk ik naar de renners...... de ranke lijven, smal, ingevallen kopjes, en de mooi gesoineerde benen.
Wat zullen ze allemaal helden-verhalen hebben over afzien en de geheimen van het peleton!
Heerlijk om daar te zijn! En ik hoop dat ze ook van mijn aanmoedigingen genieten, en van de duizenden anderen om mij heen.
Hoe anders zou het geweest zijn eerder op de dag? Toen de dames hun rondjes om de kerk (winkelplein) reden. Ik wilde er heel graag heen, maar kon helaas niet. Te vroeg op de dag, en ik was niet van plan mijn zoontje daar helemaal heen te slepen.
Ik heb achteraf gehoord dat de dames mochten rekenen op een man of honderd langs het parcours.
Honderd!?!
Dit geeft gelijk de pijnlijke realiteit aan van de verhoudingen tussen het mannen- en het vrouwenwielrennen. Waarom zou dat zijn?
Zien de vrouwen minder af? Hebben ze minder helden-verhalen? Minder peletongeheimen?
Moeten ze er misschien minder voor laten? Zijn de opofferingen van hun partners wellicht minder dan de vrouwen van de mannelijkke profs?
Ik denk het niet.
Er zijn een paar vrouwlijke wielrenners op Twitter die ik volg. De bekendste is Marianne Vos, maar ook minder bekenden zoals Josien Wingerden en Marijn de Vries volg ik graag.
De laatstgenoemde is een (wieler)verhaal apart! Ze is redactrice bij Holland Sport, ze schrijft een leuke blog (http://www.marijndevries.nl/) en wilde bij wijze van experiment kijken of ze op haar 30e nog Top-Sporter kon worden. (!!)
Een paar jaar later, met een dosis talent, veel hard werken, opofferingen en vast ergens een beetje geluk, is ze volwaardig lid van de Internationale Dameswielerploeg Leontien.nl (ja, inderdaad, van Leontien van Moorsel). Super verhaal vind ik dat!
Maar goed, ik loop om het parcours heen, kijkend naar de rondtollende benen van o.a. Andy Schlek, en wie loopt volledig annoniem door het publiek mij tegemoet?
Ja, Marijn de Vries!
Ik zeg (tegen mijzelf, maar eigenlijk uit verbazing veel en veel te hard):
"Hé!.... Marijn!"
Oeps.... aan haar verschrikte blik te zien was dat meer dan tegen mijzelf praten.......
Het besef dat ik in gevar was erg popie-jopie over te komen (Marijn kent mij dus niet, en ik haar alleen van TV c.q. Internet) heb ik mij haastig voorgesteld en uitgelegd dat ik haar volgde via Twitter, haar had gezien op De Avond Etappe en Vive le Velo en...... nou ja... gewoon benieuwd was hoe het met haar ging.
Wat volgde was een kort, maar erg leuk gesprek over fietsen en vooral over haar "fietsleven".
Ik had honderd vragen kunnen stellen, want een top-sporter kom je niet elke dag tegen, en zeker niet ééntje van ongeveer hetzelfde leeftijd met zo'n onwaarschijnlijk verhaal, en helemaal niet iemand die ook vijf minuten de tijd neemt om met een wildvreemde te praten.
Ik zei echter na vijf minuten, meer uit bescheiden verlegenheid (je voelt je toch bezward op één of ander manier) dat ik verder ging lopen, naar de koers kijken, en wenste haar oprecht gemeend het aller beste.
Ik twitterde snel daarna dat ik net een gesprek had met een leuk, spontane mens, en dat was ook zo. Maar wat ik eigenlijk nog véél leuker vond, is dat ik later op de avond, als je alles van de dag in je hoofd terugspoelt en opnieuw beklijkt, tot het besef kwam dat we allebei rondliepen in dezelfde snoepwinkel van Surhuisterveen, en we waren allebei zo blij als kinderen daar in die winkel te mogen zijn.
Het is heerlijk om mensen te zien blij zijn van de kansen die ze hebben gekregen, en ook gedurfd hebben te nemen.
Het verschil tussen Marijn en ik?
Ik ben een klant die af en toe in de snoepwinkel mag komen.
Zij werkt daar, en is er dankbaar voor ook. En dat vind ik mooi.
Carpé Diem Marijn! Het is je gegund!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten