Ironie

MRI van mijn rug. Je ziet drie donkere tussenwervelschijven, waarbij de middelste een grote uitstulping heeft aan de rechter kant. Dit is de hernia, die tegen de zenuwen aandrukt.

Maandagochtend om ongeveer half negen gaat een telefoon over op de polikliniek Neurologie in het Sint Antonius Ziekenhuis in Sneek. Aan de ene kant een dame in dienst van voorgenoemde ziekenhuisafdeling. aan de andere kant: Ik.

Ik legde de dame in kwestie uit dat ik afgelopen vrijdag een MRI had gehad, en dat ik vrijdagavond werd gebeld door de neuroloog, en dat ik maandag terug moest bellen om een afspraak te maken met de neurochirurg.

"Nou Meneer Venema, dat gaan we dan maar voor u regelen...... laten we even kijken...... 15-08-1975 toch?"

"Ja, klopt"

"MRI in opdracht van Dokter Holscher?"

"Ja, klopt"

"Even kijken hoor..............."

(op dit moment had ik nog stiekum de hoop deze week nog terecht te kunnen)

"Nou Meneer Venema, niet schrikken hoor....... 14 April om tien over half drie"

".................................................................................."

De rest van het gesprek zal ik achterwege laten. Laten we zeggen dat ik behoorlijk schrok, beleefd kwaad was, en de tranen stonden me vrij hoog. Behoorlijk hoog eigenlijk.

Hoe was dit in godsnaam mogelijk in een modern, westerse land met en (dacht ik) erg goed geregelde gezondheidszorg? Ik kan af en toe haast niet meer lopen! 14 april!!!

Als bewijs van goede service en meedenken kreeg ik de tip mee om contact op te nemen met mijn ziektekostenverzekeraar. wellicht konden zij mij ergens anders wat eerder plaatsen.

Ik leerde een nieuwe woord deze week........ wachtlijstbemiddeling.

Ik belde verder en na geholpen te worden door een erg vriendelijke dame, kreeg ik drie opties voorgeschoteld:

• Wachten tot 14 april (nee dus)
• Ga naar een ziekenhuis in Duitsland en ben binnen 2 a 4 weken aan de beurt (nou, nein)
• Ga naar een privékliniek in Rosendaal. Kan binnen 5 werkdagen voor consult en meestal binnen 10 werkdagen voor een operatie.

HELL YEAH!!! Dat klonk goed! Dat wil ik!!!

"Nou Meneer Venema, dat is mooi. Bent u verder gezond?"

"Ja zeker"

"Rookt u?"

"Nee hoor"

"Behoort u tot een risicogroep? Hartpatiënt? Diabetespatiënt?"

"Nee hoor"

"Heeft u overgewicht?"

"........... errrrr"

"Nou, is uw BMI boven de 30?"

Op dit moment zei ik "Ja." maar ik dacht "FUCK FUCK FUCK!!!"

"Oei, kijk, dat is jammer, de kliniek heeft geen intensive care, en u behoort tot een risicogroep en word niet geaccepteerd totdat uw BMI onder de 30 komt."

Het gesprek werd verder afgewikkeld. Ik zou terugbellen als ik dit allemaal op mij had laten inwerken. Maar goed, het komt op het volgende neer:

Ik kan in Rosendaal terecht om snel van mijn hernia (waar ik langzaam erg gek van word) af te komen. Alleen moet ik eerst onder de 99kg zien te komen. Toen ik mijn blog begon was ik 109.5kg. Ik was vanochtend 106.6kg

Nog een kleine 8kg te gaan! Dit is mijn doel op het moment, en de pijn, en de daaruit voortvloeiende gedachte om pijnvrij te zijn is mijn motivatie.

Alleen ja, ik wil het nog sneller, dus lekker sporten erbij! Oh nee, kan niet, hernia.

Haha, moet sporten om van mijn hernia af te komen, zodat ik kan gaan sporten...... Ironisch.

MRI

MRI = Magnetic Resonance Imaging

Vandaag was de dag. Eindelijk was het zo ver. Ik mocht voor mijn MRI.

Ik heb me de afgelopen twee weken afgevraagd waarom ik zo naar deze dag uitkeek. Het is niet zo dat mijn rugpijn (of beter gezegd beenpijn, want daar voel ik verreweg de meeste pijn) dan gelijk over is. Nee, ik kreeg te horen dat de wachttijd voor de MRI erg meeviel (twee weken) en dat als ik daarna na nog eens twee weken niks heb gehoord, dan moest ik even aan de bel trekken. Mogelijk vier weken dus, voordat ik überhaupt bij de neurochirurg (dus iets anders dan de neuroloog) op audiëntie mocht. Maar goed, het maakte me niets uit , want eindelijk werd er iets aan gedaan.... er was weer licht aan het einde van de tunnel.

En over tunnels gesproken........


Ik mocht er vandaag in eentje liggen.
Ik werd geroepen uit de wachtkamer waar Majankia, Ryken en ik wachtte. Ik mocht mij uit gaan kleden, behalve mijn shorts en mijn t-shirt (waarom mijn sokken dan wel??? Wellicht omdat een man in alleen onderbroek, t-shirt EN sokken er niet uitziet!).
Oh ja, en of ik muziek wilde luisteren, en zo ja, welke?

"Errrrrrrr, nou......." (die vraag had ik niet verwacht)

Kijk.... in en MRI apparaat is het nogal lawaaierig en om je daarvan te beschermen, en ook om de algehele ervaring wat aangenamer te maken, wordt je een koptelefoon aangeboden, met muziek naar keuze. Ik moest snel denken.... geen Rammstein (te heftig voor nu)........ errrrrr
"Nou, doe maar errrrr........... Radio Veronica. Ja, dat had ik zonet aan in de auto. Weet je, lekker jaren 80 en 90 en zo........."
"Dat hebben we ook!" zei de radioloog, en weer verdween ze. Ik kleedde me uit.

Ik werd op en soort platform gelegd, kussen onder mijn benen, koptelefoon op.
Oh ja, en het meest belangrijke: de noodknop. een soort balletje waarin ik kon knijpen mocht ik in paniek raken. En of ik claustrofobisch was? Nee, niet echt.
Het zou ongeveer 20 minuten duren, en of ik aub zo stil mogelijk wilde blijven liggen. Anders waren de beelden wellicht niet duidelijk genoeg, en dan moesten we weer.

Ik werd in de tunnel geschoven en ondervond waarom ik de afgelopen twee weken vaker gevraagd werd of ik claustrofobisch was, dan de 34 jaar daarvoor.
Het is krap daarbinnen.... erg krap!!
Ik had mijn armen strak langs mijn lijf, en toch raakten ze de wanden aan beide kanten toen ik binnen geschoven werd. Net een worst in een broodje van de Hema.
Ik had mijn ogen dicht voor de eerste 30 seconden, maar kon de nieuwsgierigheid niet weerstaan. Ik deed ze open en zag dat mijn neus het plafond net niet raakte.
Zo, dit is wel HEEL ERG KRAP.

No worries, geen paniek, het muziek zal zo beginnen, en dan kan ik wegdromen en vergeten waar ik ben. "Als het maar een goede liedje is" dacht ik, dan komt alles goed. Een beetje jeugdsentiment was nooit mis.

Ik werd op mijn wenken bediend: Poison van Alice Cooper. Lekker!

Op een paar keer jeuk na die ik niet mocht krabben (mocht niet bewegen weet je nog?) vlogen de minuten voorbij. Na Genesis (I can't dance), Tears for Fears (??) en een paar anderen, hield het lawaai op en ik werd weer naar buiten geschoven.

"Je krijgt binnen twee weken uitslag van de neuroloog en je kunt een CD bestellen met de MRI scan bij de balie". (mocht je naar een privékliniek gaan om behandeld te worden moet je vaak je eigen MRI scan CD meenemen. Ik heb de CD besteld, en kan ik maandag ophalen).

Ik liep weg met een gevoel van trots. Ik ben weer een ervaring rijker, ik raakte niet in paniek in dat veel te krappe buis, en ik had het gevoel dat ik dichter bij een pijn-vrij bestaan ben.

Voelt goed!

(ondertussen kan ik je melden dat ik geen twee weken hoefde te wachten op de uitslag, maar dat de neuroloog mij vanavond om 17.50u heeft gebeld en ingesproken op mijn voicemail dat er duidelijk een hernia te zien is op mijn scan, en dat ik maandag terug moet bellen voor een afspraak bij de chirurg. Goh..... gebeld worden door een specialist om tien voor zes op een vrijdagmiddag....... dat was het laatste wat ik verwachtte! Maandag bellen dus!)

Emotie

"Topsport is emotie" is een kreet die je regelmatig op televisie hoort, meestal van sportjournalisten die diepzinnig willen overkomen.

En toch hebben ze gelijk. Nou gelijk? Ze kunnen het breder trekken wat mij betreft, namelijk:
"Sport is emotie".

Ik ben van mening dat de mate van genot tijdens het sporten onlosmakelijk is verbonden met de manier waarop degene het sporten beleeft. Ieder presteert op zijn eigen niveau, dus ik ook.

Sinds mijn verhuizing van Engeland naar Nederland op mijn 16e heb ik mij bezig gehouden met hoofdzakelijk twee sporten. Honkbal en Fietsen. Beide op (zeer) bescheiden niveau landelijk gezien, maar toch door mijn intense beleving voel(de) ik mij weleens topsporter. Met honkbal bijvoorbeeld heb ik het geluk gehad om drie keer kampioen te zijn geweest van onze divisie. Elke keer weer een heerlijke ontlading met de team. Maar niet alleen de teamprestatie was genieten. Ook de individuele momenten van glorie deed mijn hart sneller kloppen.......

Het is 9 juni, 1996. We spelen een thuiswedstrijd tegen HSV Drachten. Het is de 9e inning, de stand is gelijk (9-9) en wij gaan beginnen aan onze gelijkmakende slagbeurt. De gelijkspel is binnen, maar we willen meer.... IK wil meer!!
Ik ben als derde aan slag, en zie hoe de eerste en vervolgens de tweede slagman voor mij sneuvelen. Ik loop naar de thuisplaat. "Come on Rykieboy!!" schreeuwt uit de dugout. "Over the fence Dude, over the fence!" roept mijn vader van achter de backstop. "Mooie tik Rykieboy, come on!" roept Theo, mijn coach vanaf de coachingvak bij de 3e honk.

Het komt op mij aan, en elke stap die ik neem richting de plaat zorgt voor spanning in mijn buik. Ik kijk de pitcher aan. Taco, een pitcher van boven de 40. No speed, but a mean curve ball.
Ik loop naar de plaat en weet wat me te doen staat. Niet te afwachtend, aan vier-wijd (gratis loop naar t eerste honk) hebben we weinig. Maar.... als ik een mooie tik kan geven zodat ik op de tweede honk kan komen, en degene na mij ook een mooie tik kan neerleggen, misschien als ik snel kan lopen haal ik dan wellicht misschien.........

CONCENTREREN! denk ik in mijzelf...... focus op de bal........ hier komt de worp......... en curve ball.......... hij breekt niet........ Ik swing, ....hoor iets... maar voel niks......


Het publiek juicht en ik volg de vlucht van de bal die ik zonet heb geslagen, hoog, ver.
Ik ren, hard, heel hard, zonder mijn ogen van de bal te halen. Net voordat ik de eerste honk bereik komt de realisatie dat de bal buiten het veld gaat landen.

HOME RUN!!!

We hebben gewonnen! Ik passeer de eerste honk en draai me om richting het publiek. Achteruit joggend richting de tweede honk neem ik mijn applaus en felicitaties in ontvangst. Ik heb de wedstrijd gewonnen, en geniet van een gelukzaligheid die ik zelden heb gevoeld.
Ik jog langzaam de honken langs, goed oplettend dat ik ze allemaal aanraak en loop richting de thuisplaat. Het geschreeuw van het publiek is veranderd in applaus. Ik loop de laatste vijf meter om nog langer van dit gevoel te genieten. Net voordat ik op de thuisplaat sta, kijk ik achter het hek en zie mijn vader hard klappen. Hij kijkt trots en schreeuwt "Way to go Rykie, thats my boy!!!"

Heerlijk! Ik ben zo gelukkig.

Hoe weet ik dat sport emotie is? De brok die zich in mijn keel heeft genesteld nu ik dit typ, en de daarbij behorende glimlach die ik niet kan onderdrukken, zeggen dat het zo is.

Tacx

Het is winter hier in Europa. Het lijkt als of iedereen er last van heeft. De postbode moppert dat de dagelijkse ronde minstens een uur langer duurt dan normaal. De oudjes durven de deur niet meer uit, en oh wee als je eigen straatje niet schoon en sneeuwvrij is (jaja, Jan Peter, dat viel even tegen!).

Maar goed, iedereen lijkt het zwaar te hebben met de winterse omstandigheden, en niettemin de prof wielrenners. Ik volg een heleboel via Twitter, en behalve een paar Amerikanen van RadioShack die in Amerika bivakkeren, en de fietsers die in de woestijnen van het midden oosten zand aan het happen zijn, is iedereen aan het trainen of koersen in Europa.

Het valt ze vies tegen! Alles rond de Middellandse Zee is niet wat het moet zijn. De Spaanse kust hoort lekker 12 a 15 graden te zijn met een waterig lentezonnetje.

Nee hoor, het is er 3 graden en alles boven de 1000m ligt onder een pak sneeuw.
Als er niet gekoerst hoeft te worden hoor je dagelijks op Twitter de volgende kreet:

"Nou, weer een Tacx dag, het sneeuwt!".

(voor de niet fietsers: een Tacx is een apparaat waar de achterwiel van je fiets ingezet kan worden zodat je stilstaand kan fietsen)

Ik moet toegeven, ik lees dit met enige vorm van jaloezie. Ik zou op dit moment (bijna) alles voor over hebben om nu, vandaag, vanavond gewoon lekker een uurtje op de Tacx de benen te kunnen ronddraaien. Ik verlang er zo naar. Even sportief bezig op mijn geliefde fiets.

Helaas, ik moet weer geduld hebben (wat ik niet heb) want het is me even niet gegund. De rug laat het niet toe. Eerst een MRI komende vrijdag, en dat het vervolg. Eerst weer mijn eigen veters kunnen strikken, pijnloos niezen, normaal leren lopen.

Wie wil op de Tacx? IK!!

Geduld....................

.......................................... heb ik niet.

Helemaal niet.

Op het moment van schrijven vliegen er allemaal dingen door mijn hoofd......... SRAM, Red of Force?...... Sella Italia Flite Genuine Gel Flow Wit....... (dat is een zadel)....... of toch Campa, maar dan een 10 speed want ik heb een shimano passing op mijn body in mijn ZIPP 404 achterwiel.


Huh? Nou, ik zal het uitleggen:

Ik ben een nieuwe fiets aan het bouwen. Op dit moment hoofdzakelijk in mijn hoofd, want het ontbreekt aan de nodige centen. De frame heb ik niet eens, als weet ik welke het wordt, en ongeveer wanneer die gaat komen. Maar goed, de plannen liggen d'r, en ik ben begonnen.
Ik zoek op Marktplaats voor de beste koopjes. Bekijk letterlijk de wereld aan websites, van Amerika, tot Engeland, via Australië. Ik heb al een aantal onderdelen kunnen bemachtigen voor een relatief klein bedrag, dus wat dat betreft gaat het prima.
Alleen tja..... wat nou als je een waanzinnige aanbieding ziet, maar de centen zijn op??
Nou, dat overkwam me vandaag...... iets wat normaal rond de € 850,- kost, was vandaag, en uitsluitend vandaag maar € 650,-. (Voor de kenners: de Sram Force Groepset. Voor de niet-kenners: remmen, schakel dingen, trappers, ketting en kransjes).
Iets wat ik erg graag op mijn nieuwe racefiets wil hebben.

Ik kan je vertellen, het deed gewoon zeer. Mijn hart sloeg over, en begon gelijk daarna 2x zo snel te kloppen. Even (héél even) leefde ik in de waan dat ik vandaag dat geld bij elkaar kon rapen. Mijn hart ging nog sneller kloppen. De kinderlijke spanning bezat mijn lichaam, totdat ik bevrijd werd door de realisatie dat het vandaag echt niet ging gebeuren, en de komende maanden ook niet. Toen viel er een deken van berusting over me heen. Acceptatie dat de spanning moest wachten tot een andere keer.

Wachten dus...... en om te kunnen wachten heb je........ juist, geduld nodig.

En dat heb ik niet. Nooit gehad. Ik denk dat ik daarom zo kan genieten van voorpret!

Wie wil nou zeilen kijken??

Ik was gisteren erg blij met Eurosport. Ze konden bij mij niet stuk. Wat een top-zender!

Het volgende: Dinsdag en woensdag zijn mijn vaste vrije dagen. Dagen waarbij ik heerlijk thuis kan zijn met Ryken. Naast het verplichte huishouding staan deze dagen in het teken van vader en zoon. Maatjes.
Nou wil het zo zijn, dat maatjes vaak dezelfde interesses hebben, en bij ons thuis is dat niet anders.

Ryken houdt namelijk ook van wielrennen! Hoe ik dit weet? Nou, we hebben gisteren samen geboeid naar Eurosport gekeken. De Ronde van Qatar 2010, 3e etappe (Boonen als winnaar).
We luisterden naar het commentaar van Danny Nelissen en Jeroen Blijlevens. Ik keek naar hoe 120 renners in waaiers tegen de woestijnwinden knokten, happend naar lucht zonder hapje zand. Ryken keek ook, maar zag denk ik vooral gekleurde, bewegende beelden.

DES-AL-NIET-TE-MIN!!!! Hij keek wel!! Naar wielrennen!! Haha, vier maanden en nu al verkocht!!

That's my boy!!

Dat vond ik zo mooi, zo gezellig. Dat wilde ik weer, en om maximaal te kunnen genieten keek ik zojuist op Eurosport.com om te zien hoe laat de uitzending van vandaag gaat beginnen.

Helaas.....

Vanwege een of ander zeer onbelangrijke zeilwedstrijd (wie geeft nou om de America's Cup??) is het oh zo mooie neo-klassieker, de Ronde van Qatar, verbannen naar Eurosport 2.
Juist, digitale televisie.
Juist, nee, dat hebben wij nog niet.
Juist, ik weet het, moest allang maar het kwam er tot nu toe niet van.

Nou, binnenkort wel hoor, dat verzeker ik je!

Klote Eurosport!

Twitter

Ik vind Twitter leuk. Erg leuk zelfs.
Je kunt volgen wat je vrienden doen zonder ze gelijk te moeten bellen of smsen. Lekker makkelijk. Even weten dat Baudy met de kleine aan het spelen is, dat Jorrit uit eten is, of dat Meijer zich iets beter voelt, maar niet helemaal. Leuk!
Ook leuk is het vertellen wat jij aan het doen bent. Al heb je weinig volgers, het maakt niet uit.
"Iedereen" laten weten dat ik nu aan de koffie zit, en daar ook heel erg aan toe bent. Het heeft iets.

Maar Twitter heeft een tweede kant, iets eigenlijk veel leuker, meer onwezenlijk. Ongrijpbaar.

Het onbekende.

Het leven van bekende mensen wordt op deze manier openbaar. Zichtbaar voor de gewone mens.

Wanneer vliegt Lance weer naar Kona voor een paar dagen warm weer trainen?
Is Ilse de Lange terug uit Nashville?
Hoe vindt Robert Geesink het als nieuwe inwoner van Gerona?

Het is gewoon leuk om te zien dat ook beroemde mensen "normale" dingen doen, tijdens hun "abnormale" levens.
Tja..... tussen de Royal Class vluchten, trainings camps en etentjes met presidenten door dan.

Twitter is leuk!

Plannen

Ik hou van plannen. Of wellicht beter gezegd: ik hou van dromen!

Kijk, plannen in de zin van "morgen is een drukke dag, dus moet ik alle taken op de juiste manier en op de juiste tijdstip inplannen".... nou .... nee.
Ik heb het over leuke dingen, zoals familie, hobby's, vakanties ezv. Dingen waarvan je lekker kan dagdromen tijdens een onbewaakt moment op je werk, of iets om lekker bij in slaap te vallen.

Hier een overzicht van dingen die ik "in de planning" heb:

• Met het gezin op vakantie gaan naar Canada.... terug naar de roots zeg maar.
• Het bouwen van mijn volgende racefiets. Hiermee ben ik al begonnen, maar in mijn hoofd is ie al af, aangepast, en weer af.
• Het bouwen van mijn volgende mountainbike. Hier het bewijs dat plannen ook erg ver in de toekomst kunnen liggen!
• Vakantie met de fietsclub naar Oostenrijk/Italië. Hier zitten lichamelijk en sportieve doelen aan gekoppeld, andere keer meer hierover.
  
• (Mid-) weekje MTB'en met de mannen in België/Duitsland. Zie punt hierboven.
  

Dit zijn redelijk grote zaken die ook een echte planning eisen. Sparen, verlof krijgen, afstemmen op de gezinssituatie ezv.
Maar, er zijn ook andere dingen die ik "in de planning" heb, die minder afhankelijk zijn van een vooruitziende blik.

• Komende zomer met mijn zoontje spelen op het gras in de tuin
• Binnenkort een bakkie doen met mijn vrienden. We zien elkaar te weinig
  
• Met mijn vrouw uit eten gaan
• Mijn ouders en zussen weer eens zien
• Lekker sporten als mijn rug het weer doet

Deze zaken zijn eigenlijk even belangrijk, zo niet meer. Deze hoef je niet te vooruit te plannen, maar ze komen ook niet vanzelf. Ook dit kost moeite, maar de beloning is des de groter.

Ik kan wel plannen, en ik kan wel dromen....... de toekomst ligt voor mijn voeten.

Getting Started

Tja.... een Engelse titel voor een in het (slecht) Nederlands geschreven blog!

Waarom een blog?

Nou, ik heb een houvast nodig. Ik ben iemand die tot wonderbaarlijke prestaties in staat is. Iemand die zichzelf tot ver voorbij de pijngrens, de grens van gezond gedrag kan pushen. Iemand die dit alleen kan met wel 20 stokken achter de deur nodig heeft. En ik dacht, "nou, als ik een blog heb, en kan bijhouden, al leest niemand het........ IK lees het wel, en ik kan het niet maken om de dingen die ik met mijzelf afspreek, niet na te komen"

Zie, een stok achter de deur! En ja, ik hou van schrijven, en dan vooral over dagelijkse dingen. Een soort openbare dagboek.... zeg maar. Iedereen mag het lezen, niemand moet.

Maar goed, wat scheelt eraan? Nou, wat me nu enorm bezig houdt is mijn rug. Rot, klote apparaat die ik vervloek terwijl ik hem moet koesteren.
Hij doet het niet, of beter gezegd, niet naar behoren. Ik heb (waarschijnlijk) een hernia en wacht op een oproep voor een MRI-scan. Aan de hand daarvan kijken we hoe of wat. Mij maakt het niets meer uit hoe of wat, als er maar IETS gebeurt! De pijnscheuten als hete messen in mijn rechterbeen worden nu een beetje vervelend. Nou, meer dan vervelend. Nou, zeg gerust verschrikkelijk. Nou, meer dan verschrikkelijk........ (je snapt de bedoeling denk ik).

Ik loop als een piraat met een houten been. Lijkt nergens naar.

Ik word nu ook voor het eerst in mijn leven bewust van het feit dat lichamelijk ongemak ook zijn weerslag kan hebben op je geest. Naast het feit dat je er gewoon dood- en doodmoe van wordt, begint de onzekerheid een rol te spelen. Hoe lang nog gaat dit duren. Hoe kom ik hieruit. Kan ik later gewoon zoals vroeger functioneren. We hebben het tenslotte niet over een gebroken enkel. Daarvan weet je, dat je na een week of zes helemaal de ouwe bent. Nee, dit is vaag. Dit gaat over je rug, en de zenuwen die daar doorheen lopen. Ontastbaar. Wel voelbaar.

Ik moet een aantal dingen op orde hebben, lichamelijk gezien, dan volgt het hoofd vanzelf.

• Rug moet beter..... hernia moet achter de rug zijn (leuke woordspeling)
• Rompspieren moeten echt getraind worden. Iedereen heeft een "korset" van spieren gekregen om je rug recht en in orde te houden. Dat van mij moet strakker en sterker. Dit kan helaas allen pas als punt 1 gedaan is. Even wachten dus.
  
• Mijn gewicht speelt al jaren een rol in mijn leven. En dan in de zin van "te hoog". Ik ben 1.81m en weeg ver boven de 100kg. Dit kan niet meer en draagt denk ik bij aan mijn slechte rug. Ook heeft dit een negatief invloed op mijn grootste (sportieve) passie; namelijk wielrennen! Dus...... afvallen!
  

Dit is afgelopen zomer goed gelukt, van 116kg naar 102kg. Alleen er is een klein beetje bijgekomen.
Hoeveel? weet ik niet...... ik zal even naar boven om te wegen......................

109.5 kg !!!

Damn....... dat valt tegen.

Wederom betrap ik mijzelf op mijn (oude) gewoontes. Zoeken naar excuses. "Heb net geluncht", of "Tja, je moet je ook 's ochtends vroeg wegen", of "Ik heb mijn kleren aan" of, mijn favoriet: "Ik heb nog niet gescheten vandaag!"

Niet meer dus, want ik heb mijn blog, en hierin staat dat het niet meer zo kan!

Daarom dus een blog. Om mijzelf te motiveren en hopelijk later terug te lezen en mijn vorderingen te kunnen aanschouwen. En ook om gewoon dingen van me af te schrijven. Of dingen op te schrijven zodat ik later kan lezen en zeggen "Oh ja, dat was ook zo.... kijk dat nou!".

(en wie weet is het leuk voor mijn trots, Ryken, om later te lezen)

Ik ben begonnen, en ze zeggen dat de eerste stap het halve werk is.
Haha, what the f**k do they know!!

Go go go!!