Ik moet zeggen, het is wel heel erg besmettelijk, de buikgriep.
Zowat iedereen in mijn directe omgeving heeft het gehad. Vriendin, ouders, kinderen, collega's. Noem maar op.
Een van de kinderen echter nog niet: J.P. - jongen van acht die zich nergens druk om maakt, in tegenstelling tot zijn zus A, die zowat in paniek raakt zodra zij (of iemand anders) zich een beetje misselijk voelt.
Enfin, in afgelopen vrijdagnacht was het zover...... 2 uur in de ochtend, J.P. stond huilend in ons slaapkamer..... "ik ben misselijk......... ik heb een beetje gespuugd"
Dan ben je wel gelijk wakker, en helemaal als vriendin (en moeder) M je voor gaat naar de plaats delict, en roept: "Oh nee, het zit overal"
Verstand op nul. Emmers pakken, doeken pakken, kind troosten, ander kind troosten en hop, opruimen maar!
J.P. heeft een vrij zware bed, gemaakt van dikke MDF-platen. De bed moest op zijn kant gezet worden zodat ik onder het bed ook schoon kon maken. Ik nam een goede "til-houding" aan (wil niet weer een hernia) en tilde het bed omhoog totdat hij bijna op zijn zijkant stond.
Misschien had ik natte handen van het schoonmaken, ik weet het niet. Maar bij het hoogste punt glipte het bed uit mijn handen, en klapte met een harde knal op de grond.......
Op mijn voet.
Ik zakte door mijn benen op de grond, pakte mijn voet beet, en zag gelijk dat het niet goed was.
De menselijk lichaam is een wonderbaarlijk iets, mede doordat die in staat is zichzelf te beschermen. Daarom krijg je bijvoorbeeld een bult op een plek die je gestoten hebt. Je lichaam beschermt dat plekje. Mooi is dat!
Mijn voet was daar nu ook mee bezig, en binnen een seconde of 20 werd mijn voet letterlijk twee keer zo dik als normaal. M was er snel bij en heeft goed werk verricht door mij bij de tijd te houden, gezien ik door de pijn dreigde weg te zakken. (Arme vrouw, alsof ze niet genoeg te doen had met 1 ziek kind, 1 overstuur kind, en 1 slapende dreumes die elk moment wakker kon worden).
Mensen werden 's nachts om 3uur uit bed getrommeld om mij naar het ziekenhuis te brengen en M bleef achter om alleen de ravage te lijf te gaan.
Het was rustig in het ziekenhuis, en binnen een uur was ik weer thuis. Pijnstillers, röntgenfoto's en drukverband erom.
"Hij is zwaar gekneusd meneer Venema, en niet gebroken. U heeft geluk!"
Tja, wat heet geluk?.... Al had de dokter uiteraard gelijk: een gekneusde voet is wellicht pijnlijker (als is pijn een heel vaag begrip) maar je bent wel veel sneller genezen.
"48 uur zo veel mogelijk met de voet omhoog en niet belasten. daarna rustig aan proberen te belasten. Luister goed naar je lichaam. Als het eenmaal loopt kan de genezing heel snel gaan."
Met deze boodschap werd ik naar huis gestuurd en ik ben bezig mijn opdracht te vervullen.
Gedwongen zitten met de voet omhoog of krukkend door het huis valt het me op hoe het nooit goed is....... ik ben niet een lui mens, maar kan soms wel lekker genieten van en dagje lui zijn........ totdat het MOET, en dan is het gauw niks meer aan.
Hopen dat de woorden van de mensen in het ziekenhuis over "snel genezen" kloppen, en dan zit ik gauw weer in het normale ritme van het leven.
Zeker een valse start van 2011....... allemaal erg goed voor de mentale weerbaarheid!
