Valse start

Eindelijk! 2011!

Ik vind de feestdagen altijd leuk en gezellig. Het samenzijn met de familie wordt me steeds belangrijker merk ik. Zeker sinds de komst van mijn kleine maat.
Dat gezegd te hebben moet ik ook eerlijk zijn en zeggen dat ik altijd wat opgelucht ben als het 1 januari is geweest. De jaarwisseling geeft me altijd een gevoel van vernieuwing. Nieuwe ronden, nieuwe kansen. Doelen kunnen gesteld worden en het is nog even doorbijten tot de mooiste jaargetijde (de lente) zich aandient.

Zodoende ook dit jaar.

We gaan met de fietsclub van mijn oude werkgever naar de Dolomieten Rundfahrt in Oostenrijk. Ik heb er nu al zo ontzettend zin in en wil er beter getraind dan ooit tevoren aan de start staan. De nachtmerrie van de Passo dello Stelvio van vier jaar geleden staat nog pijnlijk fris in mijn geheugen en dat gaat mij ZEKER geen twee keer overkomen!
(Tijdens de fietsweek met de club in 2007 was ik onvoldoende getraind, en ik moest tot mijn schaamte (c.q. verdriet) uitgeput afstappen op de flanken van wat waarschijnlijk een van de mooiste bergpassen is van Europa, zo niet de wereld. De Stelvio werd een paar jaar geleden door TOPGear benoemd tot de mooiste weg...... OOIT)

Serieus trainen de komende 5,5 maanden, dat is de plan. Proberen een combinatie te zoeken tussen lekker fanatiek sporten, gezond met eten bezig zijn, en ook vooral het plezier in mijn doel realiseren niet kwijtraken. Het zal en mentale kwestie worden denk ik!

3 januari was de eerste beproeving. Majanka had de auto nodig, dus ik moest met de fiets naar het werk. Vroege dienst, dus half zes uit bed, zes uur vertrekken. 20 km in het pikkedonker en ijskou, van IJlst naar Sint Nicolaasga. Normaal gesproken geen probleem, waar het niet dat ik in de nacht van 2 op 3 januari geveld werd door een buikgriep.
Details zullen u allen bespaard blijven, maar we kunnen allemaal bedenken hoe het er ongeveer aan toe ging. "Not a pretty sight" zullen we maar zeggen.
Maar goed, ik kon mijn collega niet in de steek laten en het regelen van een vervager om 05:00uur in de ochtend zou ook niks worden. Dus nog geen drie uren nadat ik mijn hart en ziel in de wc achterliet heb ik kokhalsend een bord Brinta naar binnen gewerkt en ben ik voor de eerste training van het jaar op de mountainbike gestapt en ben met -4 graden naar t werk gefietst.
Tot mijn niet al te geringe verbazing ging dit mij redelijk af, en na gedoucht te hebben ging ik, redelijk fit, aan het werk. Erg prettig allemaal, maar deze waan duurde maar even, want tegen 09:00uur was ik (volgens mijn collega) lijk- en lijkbleek. Ik voelde me ellendig, zou never nooit de 20km weer terug kunnen fietsen en wilde niks anders dan liggen in mijn eigen bed, met mijn beste vriend (meneer de emmer) naast me op de grond.
Mijn collega kon, na het plegen van een paar telefoontjes, dusdanig "oppas" voor onze afdeling regelen zodat ze voor lijkwagenchauffeur kon spelen en mij naar huis brengen. En zo kreeg ik om half twaalf in de ochtend mijn wens en lag ik inderdaad, nat van zweet, rillend van de kou en verschrikkelijk misselijk in bed met een emmer naast me op de grond.

De training is begonnen dus, al op een wat abstracte manier. Wel met een valse start waarbij de concentratie tijdens de herkansing groot zal zijn. De nodige kilometers zijn er nog niet, maar wellicht de mentale weerbaarheid des de meer.

Ook belangrijk!