Rookie mistake!

Soms in het leven maak je het moeilijker voor jezelf dat eigenlijk nodig is.
Ik, al probeer ik het niet, ben hier soms erg goed in. Meestal in de thuis omgeving, maar soms ook daarbuiten.
Zo laatst ook, tijdens het fietsen.

Ik fiets al jaren met een paar vrienden (B, W en E) 1, soms 2 keer in de week. Zomers op de weg op de racefiets, 's winters op de mountainbike in het bos, lekker in de modder raggen!
Laatst reden we op de racefiets vanuit de woonplaats van W. Hij had een leuke route uitgezocht van een paar uren hard trappen en liet dit zien op de kaart. B en ik knikten "prima, doen we" terwijl ik ook oog had voor de lange stuk tegen de zuidwester storm in, die zich aan het ontwikkelen was. Maar goed, ik kon lekker in het wiel van B en W hangen, en dus "uit de wind zitten", dus geen probleem.

Dacht ik.

B en W hebben de hele jaar goed en sterk gefietst, dus de vormpeil was uitstekend te noemen. Ze hadden allebei recentelijk hun tijden verbeterd op de Mt. Ventoux dus de conditie is prima!
Dit alle in tegenstelling tot mijn huidige vorm. Ik ben steeds zoekend naar een beetje fietsvorm na mijn rugoperatie in April, en heb als top-prestatie de viaduct bij Folsgare bedwongen.
Enfin, dit is allemaal bekend bij B en W, en die vinden het prima als ik achteraan bungel en mocht ik een keer overnemen en op kop rijden...... hoeft niet, mag wel.

Maar deze keer..... het ging zo zwaar. De benen wilden niet, met als gevolg het hoofd ook niet. Hoe kon dit nou? Ik ben zeker niet in vorm, maar bij B en W in het wiel met eerst een stukje wind mee moest toch te doen zijn??

Zij kletsten over van alles en nog wat, en ik hijgde er vrolijk op los.

Toen reden we tegen de wind in.
PLOF!!!
Reed ik lek? Knalde een uitlaat van een passerende auto? Viel er een bom op de nabij gelegen Heerenveen?
Nee, het was het geluid van het tegelijk ontploffen van mijn benen en longen. Ik zag scheel van ellende en heb werkelijk twee uren verschrikkelijk afgezien. B en W waren genadeloos en het tempo was hoog tot 1km voor het huis van W.
Ik bolde uit, liet ze samen verder rijden en reed rustig het dorp binnen.

Hoe kon dit nou? Zijn de benen zo slecht? Wat kan ik doen om de longen beter te maken? Zal ik ooit weer kunnen meekomen met de jongens?
Ik stapte van de fiets en sleurde met een trekkende beweging de voorkant van mijn fiets omhoog, achter mijzelf aan.

Huh? Hoe kan dat nou? Dat is vreemd!

Mijn voorwiel draaide heel even vrij rond, en bleef daarna stil. Ik zette mijn fiets weer op de grond, duwde het weer naar voren en trok weer mijn stuur omhoog. De voorwiel hing vrij in de lucht, maar draaide niet.

Bij nadere inspectie bleek mijn rechter remblok tegen de velg te zitten. Ik had in alle haast vanochtend mijn voorwiel niet recht in het frame gezet, en dus ook niet gecontroleerd of ie goed zat!

Alle vragen werden plots beantwoord. Was de vorm nou zo slecht? Waren de benen voor altijd ontploft?

Nee, ik reed alleen twee uren lang met een dichtgeknepen rem!

Zelfs als je iets meer dan 10 jaar doet, maak je soms een beginners fout!

Ampelmännchen

Ik heb het zo goed!
Vriendin M zegt tegen me:
"Laten we ergens heen gaan voor je verjaardag, lekker met zijn 2en....... Wat dacht je van Berlijn?"

Nou ja, daar hoef je mij niet lang voor over te halen, dus zo gezegd, zo gedaan.
Afgelopen weekend was het zover, en we gingen naar Berlijn. Op de heenweg zijn we ongeveer halverwege gestopt in Braunschweich om daar te overnachten en vervolgens lekker op tijd op de vrijdag in Berlijn te zijn.

Goed plan....... Braunschweich was een leuke stad om te bezoeken, en we waren de volgende dag voor 12u in Berlijn. De aankomst was een ervaring op zich. We hadden de TomTom mee, en toch reed ik verkeerd toen we Berlijn binnenreden. In Duitsland heb je namelijk soms twee afslagen in een, en juist bij die afslag lette ik even niet op, en jahoor...... verkeerd!

Dwars door het centrum van Berlijn...... letterlijk!

We reden over de Strasse des 17 juni, voor de Brandenburger Tur, langs de Tiergarten over Unter den Linden en vervolgens langs Alexanderplatz naar ons hotel. Een hele ervaring!

We zijn drie dagen in Berlijn gebleven, en hebben vooral erg de toerist uitgehangen, en zijn met de bus EN de fiets door de stad getrokken.
Ik heb me vooral verwonderd over de geschiedenis van de stad. Ik bedoel, de hoofdlijnen weet je wel, maar als je daar bent, en je ziet en hoort wat er in het verleden allemaal gaande was, dan ben je even stil, en denk je even na.

Een gids liet ons een van de weinige stukjes muur nog zien. Deze was ongeveer 150m lang, en rondom beschermd door een hek, om te voorkomen dat souvenirjagers een stukje muur thuis wilden hebben. De muur zat vol gaten, dus er waren honderden hun voor geweest.
Dit werd (wellicht terecht) door de gids omschreven als "waarschijnlijk een van de grootste ironieën van de 21e eeuw", namelijk dat de Berlijnse Muur beschermd moet worden om te voorkomen dan ie valt (!!).

De Oost- en West-Duitsers wilden na de val van de muur in 1989 het liefst zo veel mogelijk herinneringen van de communisme van het oosten laten verdwijnen.

Behalve de Ampelmännchen!

Dit zijn de ouderwetse, en toch vrolijk uitziende oversteek-poppetjes die je tegenwoordig bij zowat elk verkeerslicht in Berlijn tegenkomt. Deze werd in 1961 ontworpen door Karl Peglau, een Duitse verkeerspsycholoog, en werd vooral beroemd toen hij gebruikt werd als tekenfilmfiguurtje voor verkeersveiligheid promotiefilmpjes op Oost-Duitse scholen.
Na de val van de muur wilde de regering alle lichten verwijderen en vervangen door de standaard, Europese model (dezelfde vorm als de rood en groen mannetjes hier in Nederland). Echter, omdat Ampelmän ondertussen zo geliefd was in (oost) Berlijn, kwam er een, zij het wat vriendelijker, opstand en werden de Ampelmännchen bespaard.
Sterker nog; ze werden ook willekeurig door voormalig West-Berlijn verspreid, zodat je tegenwoordig in ieder geval niet meer aan de verkeerslichten kunt zien of je nou in het oude westen, of oosten bent!

Toch een beetje van het oosten bewaren dus!

En ja dames, ook Ampelmännchen gaan met de tijd mee, want tegenwoordig heb je ook:


Ampelmädchen!

De snoepwinkel van Surhuisterveen

We lezen dinsdag 3 augustus 2010 en we zijn in Surhuisterveen, Friesland.


Waarom zijn we hier (of all places)??


Nou, vandaag is de Profronde van Surhuisterveen! De Na-Tour criterium!


Dat is een wieler "wedstrijd" van ontelbare ronden door het centrum van het dorp. De renners komen werkelijk 'tig' keer langs en het publiek geniet volop (al kijken de meesten niet zozeer naar het wielrennen, maar meer naar hun half volle bierglazen).

Vreemd in mijn ogen, want de renners zijn niet de minsten: denk aan Andy Schlek (2e TDF 2010), Ivan Basso (winnar Giro 2010), Robert Gesink (6e TDF 2010) om een paar te noemen.





Ja dames en heren..... ik bevind me in de grotste snoepwinkel van de wereld! Het is een jaar of zes geleden dat ik hier was geweest en elk jaar zei ik:

"Ja, kan niet, want.............. Volgend jaar ben ik erbij!" (bij de puntjes kan je zaken invullen als verhuizen, verbouwen, zwangere vrouw, regen, geen zin, zelf fietsen, niemand wil mee, werken..... nou ja, je snapt t wel denk ik).

Nou, nu ben ik er wél bij. Ik kijk en loop langaam rondjes om het parcours. Ik kijk elke ronde aandachtig naar de renners en droom lekker weg over hoe het moet zijn daar te mogen fietsen. Je kunt ze bijna aanraken! Ik kan zo genieten van al het mooie materiaal wat voorbij raast. Makkelijk halen sommige fietsen (zeker die van Milram) de tien mille. Per stuk!

Ook kijk ik naar de renners...... de ranke lijven, smal, ingevallen kopjes, en de mooi gesoineerde benen.

Wat zullen ze allemaal helden-verhalen hebben over afzien en de geheimen van het peleton!
Heerlijk om daar te zijn! En ik hoop dat ze ook van mijn aanmoedigingen genieten, en van de duizenden anderen om mij heen.

Hoe anders zou het geweest zijn eerder op de dag? Toen de dames hun rondjes om de kerk (winkelplein) reden. Ik wilde er heel graag heen, maar kon helaas niet. Te vroeg op de dag, en ik was niet van plan mijn zoontje daar helemaal heen te slepen.
Ik heb achteraf gehoord dat de dames mochten rekenen op een man of honderd langs het parcours.

Honderd!?!

Dit geeft gelijk de pijnlijke realiteit aan van de verhoudingen tussen het mannen- en het vrouwenwielrennen. Waarom zou dat zijn?
Zien de vrouwen minder af? Hebben ze minder helden-verhalen? Minder peletongeheimen?
Moeten ze er misschien minder voor laten? Zijn de opofferingen van hun partners wellicht minder dan de vrouwen van de mannelijkke profs?


Ik denk het niet.



Er zijn een paar vrouwlijke wielrenners op Twitter die ik volg. De bekendste is Marianne Vos, maar ook minder bekenden zoals Josien Wingerden en Marijn de Vries volg ik graag.
De laatstgenoemde is een (wieler)verhaal apart! Ze is redactrice bij Holland Sport, ze schrijft een leuke blog (http://www.marijndevries.nl/) en wilde bij wijze van experiment kijken of ze op haar 30e nog Top-Sporter kon worden. (!!)
Een paar jaar later, met een dosis talent, veel hard werken, opofferingen en vast ergens een beetje geluk, is ze volwaardig lid van de Internationale Dameswielerploeg Leontien.nl (ja, inderdaad, van Leontien van Moorsel). Super verhaal vind ik dat!

Maar goed, ik loop om het parcours heen, kijkend naar de rondtollende benen van o.a. Andy Schlek, en wie loopt volledig annoniem door het publiek mij tegemoet?



Ja, Marijn de Vries!


Ik zeg (tegen mijzelf, maar eigenlijk uit verbazing veel en veel te hard):


"Hé!.... Marijn!"


Oeps.... aan haar verschrikte blik te zien was dat meer dan tegen mijzelf praten.......

Het besef dat ik in gevar was erg popie-jopie over te komen (Marijn kent mij dus niet, en ik haar alleen van TV c.q. Internet) heb ik mij haastig voorgesteld en uitgelegd dat ik haar volgde via Twitter, haar had gezien op De Avond Etappe en Vive le Velo en...... nou ja... gewoon benieuwd was hoe het met haar ging.
Wat volgde was een kort, maar erg leuk gesprek over fietsen en vooral over haar "fietsleven".

Ik had honderd vragen kunnen stellen, want een top-sporter kom je niet elke dag tegen, en zeker niet ééntje van ongeveer hetzelfde leeftijd met zo'n onwaarschijnlijk verhaal, en helemaal niet iemand die ook vijf minuten de tijd neemt om met een wildvreemde te praten.
Ik zei echter na vijf minuten, meer uit bescheiden verlegenheid (je voelt je toch bezward op één of ander manier) dat ik verder ging lopen, naar de koers kijken, en wenste haar oprecht gemeend het aller beste.


Ik twitterde snel daarna dat ik net een gesprek had met een leuk, spontane mens, en dat was ook zo. Maar wat ik eigenlijk nog véél leuker vond, is dat ik later op de avond, als je alles van de dag in je hoofd terugspoelt en opnieuw beklijkt, tot het besef kwam dat we allebei rondliepen in dezelfde snoepwinkel van Surhuisterveen, en we waren allebei zo blij als kinderen daar in die winkel te mogen zijn.
Het is heerlijk om mensen te zien blij zijn van de kansen die ze hebben gekregen, en ook gedurfd hebben te nemen.


Het verschil tussen Marijn en ik?
Ik ben een klant die af en toe in de snoepwinkel mag komen.
Zij werkt daar, en is er dankbaar voor ook. En dat vind ik mooi.



Carpé Diem Marijn! Het is je gegund!

De zomer is al voorbij!

Het is "maar" 4 augustus, ik heb nog een klein vakantie tegoed (lekker naar Berlijn voor mijn verjaardag!!), en toch is de zomer zowat voorbij!

"Doe even normaal!"
"Kom op zeg, we zijn net begonnen!"
"Twee regendagen en je doet al zo pessimistisch?"

Ik hoor het mensen zeggen.... en nee! Ik ben niet pessimistisch! Ik vind het juist prima zo!

Wat hebben we allemaal beleefd deze zomer? Wat heb IK allemaal beleefd?

Nou, het begon allemaal met de WK. Na een langzame start kwam die lekker op gang, en ondanks alle negatieve reacties over de finale, heb ik echt genoten. Wellicht niet helemaal van het spel zelf, maar meer de momenten dat het de familie weer bij elkaar bracht. Lekker samen zijn en allemaal juichen voor hetzelfde "doel". (Behalve mijn tante "T" in Canada, die door onverklaarbare redenen voor Spanje was...... tja....... aangetrouwd moet je maar denken!).

Daarna kwam de Tour (de France... voor de niet-kenners). Dit is een verhaal apart, want normaal gesproken leef ik helemaal naar de Tour toe, en is het mijn hoogtepunt van het sportieve jaar. Dit jaar was anders. Wellicht kwam het door de WK, of misschien wist ik ergens dat de strijd tussen Schlek en Contador niet zo boeiend zou zijn als de luttele 39 seconden verschil doet vermoeden. Achteraf viel de Tour ook tegen. Misschien doordat The Boss (wederom voor de niet-kenners: Lance Armstrong) het niet waar kon maken, of wellicht omdat Fabian Cancellara (ze noemen hem niet voor niets Spartacus) de Ardennen etappe eigenhandig stillegde omdat er een aantal renners op de grond lagen.

(Ik moet tussendoor iets kwijt...... WAT EEN BULLSHIT!!!! Je tegenstanders liggen op de grond en jij gaat stoppen???? What the f*&k is that all about??? Gaat Michael Schumacher de F1 stilzetten omdat Massa een lekker band heeft??
Later in de bergen krijgt Contador een wereld van verwijt over zich heen omdat hij doorrijdt nadat Andy Schlek pech krijgt met zijn ketting. Waar hebben we het over? Vallen hoort er nou eenmaal bij. Materiaal pech ook........ Arrrggghhhh!! Pikant detail: Contador boekte 39sec winst die dag, en won uiteindelijk de tour met hetzelfde verschil!

Enfin, de Tour viel wat tegen, volgend jaar beter.

Ondertussen heb ik na maanden rug-ellende, operatie en revalidatie weer werk gevonden en ben hiermee erg gelukkig. Ik heb een leuke job gevonden in het begeleiden van verstandelijk beperkten met autisme, in een omgeving die tot nu toe goed bij me past. En bovendien, ik voel me weer een beetje onderdeel van de maatschappij. Niks gedwongen thuiszitten en revalideren!
Lekker d'r uit!

Dus ja..... de zomer komt langzaam ten einde, en dat vind ik best! Ik heb wat regelmaat nodig. M is weer aan het werk, de twee oudste kids zijn bij Papa vakantie aan het vieren en gaan daarna weer naar school, en ik heb weer mijn dinsdag en woensdag thuis met Ryken.

Regelmaat vind ik fijn........ en bij deze beloofd, nu de zomer (bijna) voorbij is, om lekker regelmatig weer te gaan bloggen!