Bommetje!

"Alles wat je in de eerste zes weken investeert, betaalt zich dubbel en dwars terug"
"Luister naar je lichaam"
"Wees geduldig"
"Denk na bij alle bewegingen die je neemt"
"Heb een pro-actieve houding, maar overschrijd de grenzen niet"
"Wees verstandig, actief, maar niet overmoedig!"

Nou ja, dit zijn allemaal kreten die ik de laatste anderhalve maand heb gehoord van verschillende specialisten met betrekking tot mijn herstel. Het komt ongeveer neer op het feit dat ik elke dag mijn beweging moet hebben, goed mijn rek- en strekoefeningen moet doen, mijn core stability moet verbeteren en, tegelijkertijd, niks forceren.

Maar hier zit nou het probleem....... op een gegeven moment heb je en "goede dag". Je wordt 's ochtends wakker en bent niet helemaal zo stijf als een plank (dat is goed!). Je doet je oefeningen voordat je naar beneden gaat zonder dat ze pijn doen. Je gaat lopen en staat zo recht als een plank (meestal na een tijdje zitten of liggen heb ik last van een "trunk shift" of een acute lumbale scoliose. Hier op de tekening zie je eentje (VEEL erger dan dat van mij!!). Met rekoefeningen kan ik dit redelijk weer recht krijgen).

En fin... je hebt een super dag, en je wilt meer.....

Wanneer mag ik mijn zoon weer vasthouden?
Wanneer kan ik heuvel op, heuvel af door het bos wandelen, op oneven ondergrond?
Wanneer kan ik weer de afwasmachine inladen?
Wanneer kan ik op de (stads) fiets stappen?

........Wanneer kan ik weer naar huis?

Op een gegeven moment moet je niet meer bang zijn denk ik. De vrees om weer iets te krijgen wat je met pijn, zweet en vooral inzet van jezelf en anderen hebt verslagen, is duidelijk aanwezig, Dit wordt gelukkig langzaam ingehaald door de drang om weer een beetje normaal mens te worden.
Het wordt me met de dag duidelijker dat revalideren iets is wat niet alleen lichamelijk is, maar ook mentaal.
















Soms moet je in het diepe springen en vertrouwen hebben dat je het zwemmen niet bent verleerd. Het is de kunst denk ik om vooraf de diepte goed in te kunnen schatten.

BOMMETJE!

Bakje Snot

"Three steps forward, one step back"



Zo gaat het een beetje op het moment hier op Ameland. En dan bedoel ik mijn rug, want voor de rest gaat alles fantastisch! Ik ben blij dat ik (al zeg ik het zelf) een dusdanig karakter heb dat ik me al te goed kan beseffen wanneer ik het goed heb.

En nou.... ik heb het nu wel héél erg goed!

Ik kan, dankzij de inzet van verschillende mensen, mij 100% richten op mijn herstel. Ryken wordt volledig verzorgd door zijn oma, en als zij even niet kan, zijn er genoeg surrogaat oma's op stand-by die al te graag willen helpen.



Dus richt ik me op mijn herstel. Op dit moment bestaat dat vooral uit wandelen en rusten. Ik wandel me suf, tussen de 6 en 10km per dag, verdeeld over 3 tot 5 loopjes. Vanochtend bevond ik me plots bij de vuurtoren. Hij was open, en ik dacht "klimmen!"

Als het nu niet op de fiets kan, dan maar lopend!



Het uitzicht was fantastisch!




















Naast veel wandelen bezoek ik regelmatig de fysiotherapeut. Hij kraakt, kneedt, zet me aan de stroom, steekt naalden in me en vertelt wat ik allemaal moet doen qua oefeningen.
En dit is nu de crux! Mijn core-stability is niks. Week. Slap. Instabiel. Mijn onderrug is ÉÉN BAK SNOT!!
En het zijn juist deze spieren die goed strak moeten staan om je (onder)rug op zijn plaats te houden.

Deze spieren moet ik dus flink trainen.

En als ik dit doe, dan wordt het voordat ik het weet:

"Five steps forward, half a step back"



Ik hoop het..... oefenen maar!

Ameland

Afgelopen zaterdag was het zover. Vier dagen na mijn operatie was ik in staat de (anders zo normale) reis te kunnen maken. Met een "looppauze" van 5 minuten halverwege IJlst-Holwerd was het goed te doen. Af en toe lopen op de boot en een korte 10 minuten autorit vanaf de boot en ik was aangekomen op mijn bestemming: Hollum, Ameland!
Hier wonen mijn schoonouders, en de komende weken Ryken en ik nu ook. Wij worden verzorgd, en Majanka kan blijven werken. (goed geregeld ;-))



De eerste paar dagen stonden in het teken van mijzelf dwingen te lopen. Het einde van de straat was genoeg, dan weer een uur op bed, en dan weer eventjes d'r uit, en dan weer liggen.......
Elke dag een stukje verder lopen.
Niet echt een boeiend bestaan, maar goed, het zij zo.

Maandag had ik mijn eerste afspraak bij de fysio (100m verder op). Aardige man, die ook nog van fietsen houdt, dus dat gaf zeker wat praatstof. Hij heeft mij oefeningen meegegeven om mijn rug minder stijf, maar vooral sterker te maken. Hij legde ook nog een aantal zaken uit over mijn operatie.

(Even over mijn operatie: ik was vandaag weer aan het wandelen, en moest denken over hoe bizar het is om je te laten opereren. Ik bedoel, je gaat naar een ziekenhuis waar je normaal gesproken niemand kent. Je kleed je vervolgens uit, gaat in bed liggen en wordt door de gangen, ik volle zicht van elk willekeurig bezoeker, naar het pre-O.K. gereden. Hier word je file-geparkeerd tussen alle andere patiënten em laat je door wildvreemde mensen naalden in je steken, waardoor verschillende, onbekende vloeistoffen je lichaam in kunnen stromen. Vervolgens word je voorgesteld aan de chirurg die je waarschijnlijk ook niet kent. Hij vertelt in hele mooie worden dat hij je open gaat snijden en stukken van je lichaam gaat verwijderen. (op dit moment moet je echt goed van vertrouwen zijn...... "Heeft deze man wel een opleiding gevolgd??"). Daarna word je werkelijk het O.K. ingereden. Hier staat iemand anders die zijn hand naar je toesteekt. Dit schud je uit beleefdheid, zegt je naam, en hoort vervolgens een beetje geïrriteerd "errrr, ja we kennen elkaar, we hadden afgelopen week een afspraak op de poli...... ik ben de anesthesioloog"

Je zegt: "Ja, natuurlijk, nu zie ik het"

Je denkt: "Ja lul, als je een boerka op had was je meer herkenbaar dan nu met je mondkapje en haarmuts".

Deze man spuit vervolgens eerst een doorzichtig vloeistof in je arm waardoor je arm erg koud wordt, en vervolgens een wit goedje die je lekker in slaap laat vallen.

Nu ben je helemaal, maar dan ook hélémaal, voor 100% overgeleverd aan vreemde mensen dit je helemaal niet kent. Ze snijden niet alleen in je, en verwijderen niet alleen delen van je lichaam, maar dit allen (in het geval van een hernia) als je ligt in het meest onmogelijk, en vooral kwetsbare houding, namelijk de Salaam-houding. Ik bedoel, hoe veel vertrouwen moet een mens hebben??)



Maar goed, de fysio legde uit waarom ik nog zo stijf bent, en waarom ik nog pijn(tjes) heb. De zenuw is maanden lang geirriteerd, en hoewel nu bevrijd uit zijn benarde positie, moet het weer tot rust komen. Daarnaast is een rugband (net zoals enkelbanden, maar dan in je rug) óf gesneden óf doorgeboord (dit wist hij niet) zodat ze bij de hernia kunnen komen. Dit is niet 1-2-3 geheeld.

Komt wel.

Update!

Ik ben geopereerd!!

Het lukt nu nog niet om "lekker" achter de pc te zitten dus hier een snelle update om te zeggen dat de operatie geslaagd is, en dat ik hopelijk morgen richting Ameland kan te revalideren.

Lap-top gaat mee, dus zodra t zitten me beter af gaat, horen jullie meer.