Pech

"Everything comes in threes" is een Engelse uitdrukking. Er is vast ook een Nederlandse uitdrukking die hetzelfde betekent.
Het komt op neer dat als je ergens pech hebt, dat er binnenkort nog een paar pechgevallen zich gaan aandienen. Nou, het klopt!
Afgelopen maandag was het zo ver in huize Venema. Als iemand ziek is, vangen de anderen thuis alles goed op. Maar als IEDEREEN ziek is.........

Mijn verhaal is bekend. Hernia, afgrijselijke rugpijn. Komende dinsdag opereren, bla bla bla.
Gelukkig heb ik de afgelopen maanden kunnen terugvallen op veel mensen uit mijn omgeving, waaronder natuurlijk mijn vriendin Majanka. Ook mijn trots Ryken (bijna zes maanden) is voorbeeldig geweest en heeft veel pijnlijke momenten met zijn mooie koppie (zie foto) doen verzachten.




Echter afgelopen maandag was het over en uit.
Majanka heeft, naast haar net geconstateerde reuma, ontstekingen in haar kaken. Dit leidt tot hevige pijn wat resulteerde in twee bezoeken aan de tandarts in één dag, en het verwijderen van een zenuw. Nou, mijn vriendin kan omschreven worden als een keiharde doorzetter, knokker en bikkel. Als ze vervolgens tot twee keer toe in tranen terugkomt van de tandarts vanwege de pijn, dat weet je ongeveer hoe laat het is. Maandag was het zo laat dus.
Daarnaast was Ryken voor het eerst in zijn korte bestaan ziek. Niet ziekjes, of "effe minder". Nee, hij was gewoon ziek. Grieperig, snotverkouden en koortsig. Zijn hele maandag bestond uit ongeveer anderhalf uur onafgebroken huilen, vervolgd door 15 a 20 minuten slapen, om vervolgens weer anderhalf uur onafgebroken te huilen.
Dit ging letterlijk de héle dag door, en de héle nacht.

Majanka heeft steeds last van de kaak, ik uiteraard mijn rug, en Ryken is steeds halfjes en verre van vrolijk. Echter afgelopen maandag was echt zo'n dag waar je over een aantal jaren nog aan denkt met zoiets van "Goh ja, weet je toen nog?"

Hoort er allemaal bij. Straks lacht mijn manneke weer, en dus ik ook.

Mes in de rug

Eindelijk is het zover! Ik heb een datum! Zelden zo blij dat iemand moedwillig een mes in mijn rug gaat steken!

6 april is de dag! Dan word ik geopereerd aan mijn hernia! Yes!!

Ik kijk vooral uit naar 7 april, want dan begint de lange weg omhoog, waarbij ik hopelijk zal merken dat het elke dag een stukje vooruit gaat. Misschien een dagje tussen met stilstaan, of zelfs een beetje achteruit, maar hoofdzakelijk vooruit.

Three steps forward, one step back.... zeg maar.

Voor die tijd moet ik even een ochtend naar het ziekenhuis in Sneek. Ik moet welgeteld langs vijf (ja, VIJF!!) afdelingen, en neurologie is daar niet één van.

Eerst moet ik wat bloed prikken en urine inleveren bij het Laboratorium (route 21 in het ziekenhuis). Heb weinig moeite met in een potje plassen, kan ik 's ochtends thuis op mijn gemak even doen. Bloedprikken daarentegen is een ander verhaal. Ik heb een haat/liefde relatie met naalden. Nou, ook dat is wat optimistisch. Laten we het houden op Haat (ja, met een groet "H").

Maar goed, als ik dat achter de rug heb kan ik door naar het Pre operatief spreekuur (route 3). Daarvoor moest ik een formulier invullen met allerlei vragen die ik bijna allemaal met "NEE" heb kunnen invullen. Nee, ik heb geen suikerziekte. Nee, ik heb geen epilepsie. Nee, ik heb geen stijve nek (??).

OK, we gaan verder, op naar de afdeling Fysiotherapie (route 33). Daar gaan ze me vertellen wat ik wel en niet kan en mag doen de eerste weken na de operatie. Hier ben ik wel erg benieuwd naar. Ik heb natuurlijk op het internet gezocht hoe anderen dit ervaren hebben, maar daar valt geen pijl op te trekken. De ene kon bij wijze van binnen twee weken weer aan het judoën zijn, terwijl de ander na drie jaar steeds sukkelt met pijn en klachten (of is het pijnklachten?). Het enige wat een beetje overeenkomstig is met elkaar is dat je de eerste twee weken HELEMAAL niks mag tillen. Alles zwaarder dan een pakje suiker is uit den boze. En toevallig of niet, maar mijn zoon weegt meer dan zeven pakken suiker, dus gaat de revalidatie hoofdzakelijk bij mijn schoonouders op Ameland plaatsvinden. Kan schoonmoeder mooi voor de kleine zorgen, kan Mama gewoon doorwerken, en kan Daddy lekker wandelen volgens fysiotherapeutische aanwijzingen. (goed geregeld dacht ik zo).

Daarna moeten we langs de afdeling Opname (route 2...... dichtbij de ingang misschien...... ik denk dat route 1 de parkeerautomaat is ;-)). Hier moet ik ze vertellen dat ik op vrijdag 9 april kom, en dat ze alvast een bed voor me moeten opmaken.

And last but not least kan ik even langs Radiologie (route 70, 1e verdieping) om een foto/scan te laten maken. De MRI waar alles kristalhelder op te zien is is denk ik nog niet genoeg. Ze zullen het wel weten denk ik dan.

Jaja, het wordt een drukke dag morgen, en hoe ik natuurlijk dit allemaal liever niet moet ondergaan, is het toch interessant hoe alles in zijn werking gaat.
Alleen ja.... dat bloedprikken........ liever een mes in mijn rug.

The Dark Return of José!

Jahoor! Ik dacht vanavond: "Laat ik nou eens een keer niet al te veel achter de PC gaan zitten, maar laat ik nou gezond bezig zijn...... juist, TV kijken!

Wat komt er vanavond voor? Nou, na de dosis DWDD (vaste prik) komt een hele mooie voetbalwedstrijd: Chelsea - Inter

Juist, The Return of José! De in 2007 ontslagen coach van Chelsea, die nu zijn onwaarschijnlijk arrogantie in het Italiaans voortzet, voor het eerst weer terug in London.

Dat wil ik zien!!!

De eerste ballen worden getrapt, de spelers worden warm, de opstellingen zijn in beeld geweest, José komt veel in beeld en ziet er wat onwennig uit op de bank van de tegenpartij, en dan.....

Zwart...... stilte....... "E31 Error.... signaal zoeken" komt in beeld.

En dat was het. Niks mooie voetbal, niks kijken hoe de Chelsea aanhang op Jose reageren.

Alleen zwart. En bedankt Ziggo.

C17H19NO3

Ik weet het, H.A.V.O. 5 (goh, dat is lang geleden!). Maar dit is geen scheikundeles en de Periodieke Tabel zal hier vandaag weinig aandacht krijgen.

Even ter verduidelijking: C17H19NO3 is Morfine.

Naast andere pijnstillers, is dit wat ik gekregen heb van de artsen om de pijn dragelijk te maken terwijl ik op een operatie wacht.
Oorspronkelijk schrok ik hier behoorlijk van. Mijn persoonlijke ervaringen met morfine bleef tot voor kort alleen bij de filmscène in Saving Private Ryan waarbij een gewonde soldaat, van wie de ingewanden zich meer buiten zijn lichaam bevonden dan binnen, shotjes kreeg toegediend om de pijn te stillen en hem zo humaan mogelijk de dood in te laten glijden.

Best heftig dus.

Mijn vader keek hier anders tegen aan: "Yeah, no way! Damn, you lucky bastard, that's cool stuff!"

Jaren geleden lag mijn vader in een ziekenhuis in Canada en kreeg morfine toegediend. De dosis was dusdanig hoog, dat alles leek iets mooier te zijn dan wat het in werkelijkheid was. Hij voelde zich prima, had geen pijn, en de verpleegster die 's nachts om de paar uur bij hem kwam kijken was mooi. Héél mooi.
Een dag later had de morfine zijn werk gedaan en de realiteitsbesef was wedergekeerd in mijn vaders hoofd. Toen een verpleegkundige (nogal dik en niet bepaald hoog scorend in het vrouwelijk schoon) bij mijn vader kwam kijken vroeg hij waar de verpleegkundige van afgelopen nacht was gebleven.

"Thats me honey!" was het antwoord. Het is mij niet bekend of mijn vader hierna meer morfine kreeg toegediend. Ik hoop het wel voor hem!

Maar goed, morfine krijg ik dus ook, en al is mijn dosis binnen anderhalf week verzesvoudigd (!!), zie ik helaas geen topless blondines de hele dag voor mijn raam lopen. De pijn wordt er wel tijdelijk minder door, maar helemaal weg is het nooit. Moe word ik er wél van, en slaap daarom ook delen van de dag, en de delen dat ik wakker ben, ben ik zeg maar niet altijd 100 punten.

Het is hopelijk snel voorbij. Ik krijg namelijk morgen te horen of ik 25 maart geopereerd kan worden. Ik hoop het zo, want dan kan ik eindelijk vooruitgang boeken.
Dit stilstaan, met of zonder topless blondines, is voor mij alleen maar een achteruitgang.

"He shoots......... HE SCORES!!"

Wat heb ik gisteren genoten. Wat een prachtige afsluiting van de Olympische Winterspelen. Wat een spanning, wat een sensatie. Genieten!

Nee, ik heb het niet over de sluitingsceremonie, en zeker niet over de 50km langlaufen klassieke stijl (al moet ik zeggen, respect voor die mannen hoor, 50km is een héél eind!). Nee, ik heb het over IJshockey. Canada tegen de VS.

Het deed me denken aan mijn eerste jaren hier op aarde. Tot mijn zesde woonde ik in Canada, en al voel ik mij nu op en top Nederlander, toch koester ik soms warme gevoelens voor mijn geboorteland. En gisteren was niet anders. Het deed me denken aan het eind jaren 70, begin jaren 80. Samen met Dad en Pake op de bank, kijkend naar hockey (in Canada heet ijshockey meestal gewoon hockey..... de versie met +/- 20 kakkers op een kunstgrasveld kennen ze daar amper).

Samen met Dad en Pake schreeuwen naar de buis. Samen dop-pinda's opeten, terwijl Beppe een appelsap voor mij inschenkt. Drie generaties genietend van hetzelfde schouwspel. Ik voelde alsof ik erbij hoorde, bij de grote mannen. Ik mocht tenslotte opblijven (in ieder geval voor de eerste periode).

Dat waren fijne momenten die mij lang bijblijven.

Gisteren was het iets anders. Ik lag alleen op de bank, heen en weer te smsen met mijn vader, die thuis op zijn eigen bank lag. Pake is er helaas niet meer, en dus het dienblad vol lege pindadoppen ook niet. Jammer, want hij had het mooi gevonden.

En toch kreeg ik weer het warme gevoel van vroeger.
Het was heerlijk, en we hebben ook nog gewonnen!