Kale benen!

Het was vandaag de ultieme test! Ik mocht van de fysio de volgende stap nemen! De hometrainertest was geslaagd en ik mocht verder. Fietsen op de racefiets op de weg.
Als ik het zegt klinkt het eigenlijk belachelijk. Ik bedoel, wat is er nou zo bijzonder aan het "op de weg" fietsen.
Nou, het is mijn hobby. Fietsen. Wielrennen. Soms alleen met je eigen afzien, ver weg in gedachten. Maar ook soms met je vrienden, gezellig kletsen over de afgelopen week. Of tien keer doodgaan, kop over kop tegen de wind in.
En ik mag weer, al moet ik voorzichtig beginnen, voor het eerst in vijf maanden mijn geliefde hobby weer uitoefenen!

Wat ook bij mijn hobby "hoort" is het scheren van de benen. Dit leidt, zoals je kunt voorstellen, soms tot rare blikken of vraagtekens bij mensen in mijn omgeving.

De volgende vraag heb ik meer dan één keer gesteld gekregen:

Ryk...... waarom scheer jij je benen eigenlijk?

De reden daarvan is niet zo één-twee-drie uit te leggen en die vraag wordt vaak vervolgd door het volgende:

Ga je dan sneller of zo?

Nou indirect misschien wel, maar niet om de reden dat mensen denken.
Je bent namelijk juist MINDER aerodynamisch met geschoren benen. Om een heel ingewikkeld verhaal kort en hopelijk duidelijk te maken, het volgende:

Als een object een ruwe oppervlakte heeft gaat hij sneller door de lucht dan éénzelfde object met een gladde oppervlak. De luchtstroom over het object wordt dusdanig verstoord bij een ruwe oppervlak...... bla bla bla......
(Denk aan een golfbal..... die is ook niet glad. Waarom? Dan zou hij minder ver vliegen)
Dus, met gladde benen ga je minder snel dan met harige benen!

Waarom doen wielrenners het dan??

Nou, zij worden (soms dagelijks) gemasseerd, en dit gaat nou éénmaal beter met gladde benen. Een bijkomende voordeel is dat de bij een valpartij opgelopen verwondingen beter helen doordat er geen haar in de wond komt/zit.

Waarom doe jij het dan? Jij bent geen wielrenner, en je benen worden dus niet zo vaak gemasseerd!

Nou, dit klopt, en ik kan het niet ontkennen.
Maar dit is nou precies wat ik bedoelde toen ik zei dat je wellicht "indirect" toch sneller gaat met kale benen.
Als fanatieke fietser (althans zo beleef ik het) is het fijn om te weten dat je benen er goed uitzien. In mijn geval zijn het de enige delen van mijn lichaam waar weinig vet op zit. De spieren zijn duidelijk zichtbaar na 10 jaar op de smalle zadel, en ze komen mooi tot hun recht als ze glad en ingeölied zijn. Het klinkt ijdel, en dat is het misschien ook. Vreemd, want ik ben beslist niet ijdel. Alleen hiermee.
Als de benen er goed uitzien, zijn ze sterk. Als je dat gedachte kan vasthouden tijdens het fietsen, ben je mentaal sterk, en daardoor zijn de benen ook sterk....... (wellicht begin je hier een patroon te zien.....)

Het is dus een mentale kwestie, en is eigenlijk ook best logisch. Dit soort mentale "voordelen" kom je vaker tegen in je dagelijks leven. Ik bedoel, je gaat toch normaal gesproken niet in een trainingspak naar een sollicitatiegesprek? Afgezien van het feit dat je niet serieus wordt genomen door het vuurpeloton aan de andere kant van de tafel, je zit dan ook niet lekker in je vel. Je voelt je niet op je gemak. Het klopt gewoon niet. Ik bedoel, geef nou toe. Al ben je een sloddervos of niet, je auto rijdt het lekkerst als is net van binnen schoongemaakt is en lekker ruikt? De motor is hetzelfde hoor, alleen je beleving is anders.

En daar gaat het om! Je beleving, en het realiseren dat je hoofd ERG sterk kan zijn!


Dus, wat deed ik nadat ik terugkwam van mijn rondje fietsen vanmiddag?

Juist....... in sprong in bad, pakte een scheermes en mijn "Body Groomer" en ging aan de slag!

Het gaat beginnen!!!

EINDELIJK!!!!! Ik mag weer!!

Zondag 13 december 2009 zat ik voor het laatst op de fiets. Mountainbiken in de Groene Ster in Leeuwarden. Een onfortuinlijke dag.......

Maat B had samen met maat E een voorsprong op mij van ongeveer 150m. Juist uitgerekend op zowat het enige stukje parcours waar je meer dan 150m in een rechte lijn fietst, zie ik ze allebei tuimelen. E gleed uit op een houten brug en B vloog over hem heen. Mijn eerste reactie was "Lekker mannen..... we zagen in de eerste ronde al dat het daar glad was, en toch gaan jullie onderuit!!" Alleen maat B bleef op de grond, zittend welles waar, maar toch......
Hij hield zijn rechterarm wat stijfjes tegen zijn lichaam, en zijn schouder hing wat naar beneden.
De fietser onder ons weten nu genoeg. Gebroken sleutelbeen.
Ambulance bellen. B stapt in en wordt afgevoerd. E fietst gelijk naar huis (andere kant op dan ik), en ik fiets de andere kant op met de fiets van B in de hand naast me.

Een halve week later kregen we de eerste sneeuw van afgelopen winter, en de dag daarna kreeg ik weer last van mijn rug wat uiteindelijk in een hernia-operatie eindigde.
Hoe het kwam? Wie weet. Sneeuw scheppen? Zo scheef op de fiets zitten met een 2e fiets aan de hand? Pech? Erfelijkheid?

Doet er eigenlijk niet meer toe, want vanaf vandaag doe ik weer mee!! De fysio zegt, nu we zes weken verder zijn na mijn operatie, dat ik rustig op de TACX mag gaan trainen. Niet lang, en niet intensief, maar toch.......

"Wanneer mag ik dan hardlopen, en mountainbiken?" was mijn tweede reactie (mijn eerste was een kort, euforische kreet).

"Nou Ryk, dat nu nog even niet, begin hiermee en kijk hoe je lichaam hierop reageert"

OK! Prima! Mij hoor je niet klagen........ ik mag weer!!!